Płatki różowe (rozbielone na środku), pomarańczowożółte gardło i urokliwa falbanka. Odmiana niska lecz o stosunkowo dużych kwiatach.

Charakterystyczna roślina wodna porastająca brzegi jezior, stawów, bagna, mokradła, łęgi na całej kuli ziemskiej, we wszystkich niemal strefach klimatycznych. Trzcina pospolita należy do roślin o dużym znaczeniu dla rekultywacji terenów podmokłych, umacniania brzegów (także tam, gdzie występuje falowanie wody) i oczyszczalnictwa. 

Trawa występująca niemal na całej kuli ziemskiej, na terenach mokrych lub okresowo zalewanych, najczęściej żyznych i bardzo  żyznych - bogatych w azot. Uprawiana jako trawa pastewna, zwłaszcza na podmokłych terenach. W naturze występuje na obrzeżach wód i w lasach łęgowych (dość dobrze rośnie na stanowiskach ocienionych).

Jasnota kwitnie od wczesnej wiosny do jesieni - jest pierwszą rośliną-pożytkiem dla najwcześniej budzących się błonkoskrzydłych. Rośnie na łąkach, pastwiskach, w zaroślach, na rowach tworząc najczęściej większe skupiska.

Bylina występująca na łąkach (suche partie), uprawiana w ogrodach. W większych nasadzeniach kwiaty tej firletki tworzą gęstą, intensywnie różową chmurę.

W wilgotnym naturalistycznym ogrodzie utrzymywanym w charakterze mokrej łąki dodaje lekkości i bieli - kwiaty unoszą się ponad łąką na różnych wysokościach (jeśli roślina czuje się dobrze, sięgają około 1,5m).

Rozpowszechniony w całej Polsce (i na świecie - jest to gatunek kosmopolityczny), trudno wyobrazić sobie bez niego łąkę, miedzę czy przydrożne zarośla. Kwiaty fioletoworóżowe są miododajne - wabią pszczoły i motyle.

Niewysoka trawa występująca na wilgotnych łąkach. Jej niezwykle delikatne i dekoracyjne kwiatostany dodają łące dynamiki: drżą przy najlżejszym nawet podmuchu wiatru.

Popularna roślina okrywowa na „trudne stanowiska”: dobrze znosi niemal każde warunki. Rośnie w suchym miejscu w półcieniu, w wilgotnym – w pełnym słońcu; świetnie sprawdza się na skarpach schodzących do wody. Liście jasnozielone, matowe, pokryte są drobnymi włoskami dzięki którym na powierzchni długo utrzymują się krople wody.

Łąka porośnięta firletką przebarwia się w okresie jej kwitnienia na różowo. Można ją sadzić masowo na koszonych, naturalistycznych łąkach obok bodziszka, wiązówki, kaczeńców (po przekwitnięciu i skoszeniu zakwitnie jeszcze raz) albo tylko pojedyncze rośliny jako akcent urozmaicający obrzeże sadzawki. W masowych nasadzeniach ma właściwości zadarniające.

Pięknie pachnąca mięta o podłużnych liściach (można wykorzystywać w kuchni). Niższa i nie tak intensywnie rosnąca jak mięta nadwodna - trzyma się raczej w kępie, nie wędruje. Przyda się do wysadzenia wokół sadzawki - rośnie gęsto, jest zwarta i niska, ładnie zaciera granicę między brzegiem i wodą.

Pierwiosnek o żółtych kwiatach zabranych na szczycie niskich łodyg wyrastających z małych rozetek owalnych, głęboko unerwionych liści. Najbardziej lubi miejsca lekko ocienione, osłonięte i stale wilgotne - naturalne miejsca występowania tego pierwiosnka to stare parki.

Niezwykle ekspansywna trawa występująca powszechnie w miejscach mokrych i podmokłych: na brzegach stawów, jezior i rzek. Dobrze znosi wody płynące - może służyć do obsadzania strumieni. Szczególnie chętnie występuje tam, gdzie podłoże jest żyzne.

Roślina występująca naturalnie na terenie całej Polski - można ją spotkać na mokrych łąkach razem z firletką czy wiązówką. Wymaga stanowiska stale wilgotnego. Kwitnie jaskrawożółtymi kwiatami.

Bylina charakterystyczna dla mokrych łąk, łęgów, brzegów strumieni, powszechna na całej półkuli północnej. Liście szorstkie, wachlarzowate; kwiaty niewielkie, czerwone lub czerwonobrązowe zwieszające się na wysokich, delikatnych łodyżkach powyżej liści. Nadaje się do wysadzania w miejscach słonecznych i cienistych.

Podstawowa roślina do każdego oczka wodnego. Cechuje ją niezwykła tolerancja na warunki, w jakich przychodzi jej rosnąć: może być rośliną podwodną (głębokość prawie do 1m).

Tworzy gęste, regularne kępy sterczących, szydlastych, stalowoniebieskich liści. Występuje na terenach mokrych i wilgotnych na całej kuli ziemskiej, najchętniej tam, gdzie gleby są ciężkie, zbite, częsty na wilgotnych pastwiskach. Zimozielony. 

Przyzwoita sadzawka bez przęstki się nie obejdzie. Dzięki podwodnym pędom tlen produkowany przez przęstkę w procesie fotosyntezy uwalniany jest wprost do wody, pędy wyrastające nad wodę tworzą las miniaturowych choinek. Należy ją sadzić w wodzie o głębokości do pół metra.

Fantastyczna bylina zadarniająca do wilgotnych i mokrych miejsc (ale dobrze znosi także okresowe przesuszenie). Bardzo dobra do maskowania nieatrakcyjnych brzegów zbiorników wodnych - rośnie zarówno na brzegu jak i w płytkiej wodzie.

Porastająca brzegi stawów, jezior i rowów, bardzo żywotna roślina (dlatego najlepiej obsadzać nią tylko bardzo duże zbiorniki) była dawniej szeroko wykorzystywana: z mocnych włókien pałki robiono powrozy, kosze, maty, a młode pędy i kłącza jadano. Obecnie oprócz walorów ozdobnych w przydomowych sadzawkach i stawach wykorzystuje się też duże zdolności oczyszczające pałki:

Nieco mniejsza od pałki szerokolistnej ma też znacznie węższe liście (stąd nazwa) i mniejsze kolby. Roślina wykorzystywana do umacniania brzegów oraz w filtrach korzeniowych oczyszczalni ścieków i basenów kąpielowych.

Fantastyczna bylina zadarniająca do wilgotnych i mokrych miejsc (ale dobrze znosi także okresowe przesuszenie). Bardzo dobra do maskowania nieatrakcyjnych brzegów zbiorników wodnych - rośnie zarówno na brzegu jak i w płytkiej wodzie.

Niezapominajka to roślina najczęściej chyba kojarzona z leśnymi strumykami, brzegami potoków. Wymaga miejsca stale mokrego i żyznego - idealna jest dla niezapominajki mokra łąka. Rośnie wśród traw i innych roślin. Subtelne błękitne kwiaty z żółtym oczkiem nie dają o sobie zapomnieć…

Rodzima bylina występująca na mokrych łąkach. Karminowe kwiaty zebrane są w kłosach do 30 cm długości. Wabią pszczoły i motyle. Krwawnica polecana jest do obsadzania dużych zbiorników wodnych; można sadzić w grupach lub tylko jako pojedynczy akcent.

Roślina charakterystyczna dla terenów mokrych i wilgotnych na całej kuli ziemskiej. Najchętniej rośnie tam, gdzie gleby są ciężkie, zbite. Tworzy gęste, regularne kępy szydlastych liści.

W naturze występuje na wilgotnych łąkach, znosi też okresowe zalewanie. W naturalistycznym wilgotnym ogrodzie ujmuje jasnofioletowymi kwiatkami, a kwitnie długo i dość obficie. Stosowana w medycynie ludowej i zielarstwie.

Wełnianki to rośliny zupełnie niepozorne, wyglądające niemalże jak najzwyklejsza trawa dopóki nie zakwitną. Rosną na bagnach (jako rośliny towarzyszące sadzawce wymagają miejsca podmokłego z podłożem na bazie kwaśnego torfu) i gdy masowo kwitną.

Roślina podwodna, przeważnie zakorzeniona w dnie choć może również funkcjonować jako pływająca swobodnie w toni wodnej. W środowisku naturalnym występuje zazwyczaj w dużych skupiskach, zarówno w wodzie stojącej jak i wolno płynącej.

Jaskrawożółte kwiaty kaczeńca na podmokłych łąkach, w rowach i na brzegach strumieni to niechybna oznaka nadchodzącej wiosny. Są źródłem nektaru dla pierwszych „pozimowych” pszczół.

Rośnie dobrze w podłożu żyznym, wilgotnym, w płytkich wodach stojących i wolno płynących. Stosowany często w oczyszczalniach korzeniowych: bardzo efektywny w usuwaniu z wody nadmiaru biogenów a na jego kłączach rozwijają się bakterie rozkładające związki azotu. Łatwo tworzy monokultury, świetna roślina do jednogatunkowych nasadzeń na dużych obszarach.

Kosaciec  żółty bardzo dobrze czuje się zarówno w wodzie jak i na stanowisku zaledwie wilgotnym - można go sadzić tam, gdzie występują wahania poziomu wody w stawie lub sadzawce, lub na pograniczu lądu i wody

Rukiew wodna chętnie rośnie na mokrym stanowisku i w płytkich  wodach, także płynących. W naturze często spotykana na stanowiskach okresowo zalewanych, w rowach i starorzeczach. Jej pędy mogą mieć od kilku centymetrów do nawet 3 metrów długości - pełzając po podłożu i wodzie tworzą dość ścisłą okrywę i mogą się przydać do  zadarniania brzegów oczek wodnych, strumyków, maskowania folii. Rukiew jest smaczną rośliną o zastosowaniu kulinarnym.

Śliczny pierwiosnek o cukierkowo różowych kwiatach z żółtym oczkiem wyniesionych do 30 cm powyżej rozety liści. Lubi miejsca chłodne, lekko ocienione, wilgotne lecz nie mokre. W naturze spotykany na obrzeżach lasów, nad strumieniami.

Rozetki mięsistych, owłosionych, pstrokatych liści o ząbkowanych brzegach, nad którymi w porze kwitnienia unoszą się drobne bladoróżowe kwiatki. Lubi cień, rośnie chętnie wśród kamieni, w szczelinach skalnych.

Z rozety pomarszczonych liści wyrasta ulistniony pęd kwiatowy z kłosem fioletowych, pełnych pszczelego pożytku kwiatów. Może rosnąć na słonecznej ogrodowej rabacie, na kwietnej łące, na brzegu trawnika. Jej kwiaty wabią owady zapylające, z liści można przyrządzać lecznicze napary lub stosować jako przyprawę. Dobrze rośnie w miejscach słonecznych, przesychających. Wystarczy jej gleba przeciętna lub umiarkowanie żyzna, chętnie z dodatkiem wapnia.