W naturze porasta żyzne i wilgotne lasy bukowe lub inne liściaste, częsty nad strumieniami - w Polsce na stanowiskach naturalnych objęty jest ochroną. Wiosną kwitnie masowo. Chętnie sadzony w cienistych, wilgotnych ogrodach i parkach a niegdyś - ważna roślina przyklasztornych herbariów w całej Europie.

Paproć o ciemnozielonych frondach: płonne tworzą rozetę, zarodnikonośne są pionowe, zimozielone i wyrastają ze środka kępy. Łodyżki czarne. Wymaga miejsca cienistego i stale wilgotnego, często towarzyszą jej jodły lub świerki; preferuje gleby kwaśne i ubogie. Występuje w Polsce na obszarach górskich oraz na Kaszubach - wszędzie coraz mniej licznie stąd objęta jest ochroną gatunkową.

Niewielki, liście okrągłe ze srebrzystym wzorkiem, kwiaty różowe i ciemnoróżowe. Rodzimy gatunek cyklamena - spotykany w południowej i środkowej części Europy, w Polsce można go znaleźć na jednym tylko stanowisku w Górach Kaczawskich. Wymaga stanowiska ocienionego, dobrze radzi sobie posadzony między korzeniami drzew lub między kamieniami na ocienionych skalniakach. Służy mu podłoże wapienne i żyzne - w ogrodzie dobrze jest zastosować ziemię liściową.

Rodzimy i najokazalszy gatunek storczyka: można go spotkać w całej Polsce, stanowiska są jednak zazwyczaj pojedyncze i mocno rozproszone.

Oferowane rośliny są kilkuletnie, już kwitły. Rosną w doniczkach p11.

Storczyk charakterystyczny dla wilgotnych łąk, torfowisk, skrajów mokrych olsów i zarośli graniczących z łąkami. Teoretycznie może osiągnąć przeszło 0,5 m wysokości, najczęściej jest jednak niższy. Produkuje nektar wabiący pszczoły (inne kukułki tego nie robią i są zapylane przez niedoświadczone, dopiero co wybudzone po ziemie pszczoły i trzmiele, które i tak poszukują pożytku w ich pustych kwiatach). W Polsce chroniony, na liście gatunków zagrożonych.

Kukułka plamista, stoplamek to rodzimy storczyk o prostej, grubej łodydze, na której szczycie w maju pojawiają się różowe kwiaty zebrane w zwarty kłosowaty kwiatostan. Liście nakrapiane licznymi, ciemnymi plamami. W Polsce dość rozpowszechniony, spotykany na mokrych łąkach, torfowiskach - jest jednak rośliną chronioną. W ogrodzie wymaga przede wszystkim stanowiska wilgotnego.

Kukułka plamista, stoplamek to rodzimy storczyk o prostej, grubej łodydze, na której szczycie w maju pojawiają się różowe kwiaty zebrane w zwarty kłosowaty kwiatostan. Wśród kwiatów istnieje duża zmienność wysycenia kolorem - tutaj selekt o niemal białych kwiatach (z bliska widać, że ich biel jest lekko zabrudzona różem lub fioletem). Liście nakrapiane licznymi, ciemnymi plamami. W ogrodzie wymaga stanowiska wilgotnego.

Kukułka szerokolistna zwana także storczykiem szerokolistnym, stoplamkiem szerokolistnym to rodzimy storczyk o prostej, grubej łodydze, na której szczycie w maju pojawiają się różowe kwiaty zebrane w zwarty kłosowaty kwiatostan.

Kukułka zaniedbana to nazwa zdecydowanie krzywdząca dla tego storczyka. Na grubej, pustej w środku łodydze niesie wysoki i gruby kwiatostan (rekordowe kwiatostany składają się z 70-80 pojedynczych kwiatów!), osobniki uprawiane w naszym ogrodzie są okazalsze niż nasze stoplamki szerokolistny czy plamisty.

Kukułka, storczyk szerokolistny, stoplamek to rodzimy storczyk o prostej, grubej łodydze, na której szczycie w maju pojawiają się różowe kwiaty zebrane w zwarty kłosowaty kwiatostan. Liście mniej lub bardziej nakrapiane ciemnymi plamami. W Polsce dość rozpowszechniony na całym niżu, porasta mokre łąki, torfowiska jest jednak rośliną chronioną. Rośliny te bardzo łatwo krzyżują się między gatunkami, u osobników otrzymanych z siewu często występują różnice w wysokości, kształcie kwiatów, wybarwieniu liści.

Wspaniały goździk, gość mokrych łąk trzęślicowych (szczególnie w wyżej położonych, a tym samym bardziej suchych partiach). Pyszne, niezwykle finezyjnie powycinane kwiaty wyniesione są dość wysoko nad rozetę lancetowatych liści. Pachnie słodko i niezwykle intensywnie.

Kruszczyk błotny to jeden z piękniejszych rodzimych storczyków o nienachalnej, subtelnej urodzie. Łodyga kwiatowa osiąga do 70 cm wysokości, kwiaty zebrane w luźne kwiatostany na jej szczycie mają delikatną barwę beżową lub biało-różową. Kwitnienie przypada na czerwiec i lipiec.Spotkać go można na mokrych łąkach, torfowiskach, łęgach i innych otwartych obszarach przynajmniej okresowo podmokłych.

Mikołajek występujący także w Polsce w siedliskach naturalnych: porasta wydmy nad Morzem Bałtyckim. Doskonale przystosowany jest do trudnych warunków panujących w tym środowisku.

Szachownica kostkowata nazwę zawdzięcza zadziwiającemu rysunkowi kratki na swych dużych kwiatach w odcieniach fioletu i bieli. Lubi stanowiska wilgotne i półcieniste - sprawdzi się w jasnym cieniu pod drzewami lub wysadzona w trawie w miejscu wilgotnej łąki (koszonej dopiero pod koniec czerwca lub w lipcu, gdy szachownica przekwitnie i się obsieje).

Kwiat biały, dzwonkowaty z charakterystycznymi zielonymi znaczkami na wewnętrznych, krótszych i lekko schowanych płatkach. Ich pojawienie się zwiastuje koniec zimy. Wymaga stanowiska lekko ocienionego, wilgotnego, chłodnego, mile widziany kompost liściowy - śnieżyczka jest gatunkiem występującym w wilgotnych lasach i zaroślach .

Oferujemy rośliny w doniczkach p9, sadzone w 2023r. po kilka cebulek.

Gatunek rodzimy, występujący na mokrych łąkach - jednak na stanowiskach naturalnych coraz mniej liczny, zagrożony.  Tworzy w naturze i w warunkach ogrodowych skupiska składające się z roślin dorastających do 80 cm. Kwitnie z początkiem lata.

Jeszcze do połowy XX w. dość pospolity gatunek rodzimy występujący na mokrych łąkach. Obecnie pod ścisłą ochroną, od początku XXI w. na stanowiskach naturalnych objęty programem reintrodukcji przy naszym udziale.

Roślina cebulowa, długowieczna i niekłopotliwa. Melduje się z kwiatami jako jedna z pierwszych na przedwiośniu - chętnie odwiedzana przez pierwsze wiosenne trzmiele i pszczoły. Kwiaty białe, dzwonkowate z charakterystycznymi zielonymi lub żółtozielonymi „kropelkami” na końcówkach zrośniętych płatków.

Roślina cebulowa, długowieczna i niekłopotliwa. Melduje się z kwiatami jako jedna z pierwszych na przedwiośniu - chętnie odwiedzana przez pierwsze wiosenne trzmiele i pszczoły. Kwiaty białe, dzwonkowate z charakterystycznymi zielonymi lub żółtozielonymi „kropelkami” na końcówkach zrośniętych płatków. Odmiana karpacka ma dwa kwiaty na każdej łodyżce.

Bylina spotykana w polskich lasach, zwłaszcza na wyżu, jednak na tyle rzadko, że jest objęta ścisłą ochroną. Jej piękne kwiaty z charakterystycznie wywiniętymi płatkami pojawiają się dość licznie na wysokich pędach. Kształt kwiatów nie pozwala na skorzystanie z nektaru błonkoskrzydłym: dostęp mają do niego tylko ćmy z rodziny zawisakowatych, które unoszą się przy kwiecie jak kolibry, a do kielicha kwiatowego zapuszczają długą ssawkę.

Przypominająca do złudzenia czterolistną koniczynę niewielka paproć wodna (na wiosnę jej młode liście - jak u większości paproci - wyrastają na kształt pastorałów).

Wspaniała, duża paproć idealna do mokrych i podmokłych cienistych zakątków. Szybko się rozwija wypełniając dostępną przestrzeń. Tworzy okazałe, wyprostowane kępy, jeśli ma dostatek miejsca i dobre warunki będzie rosła łanami. Idealna na brzegi dużych stawów, strumieni. Świetna w nasadzeniach masowych.

W maju z pełzającego kłącza wyrastają najpierw liczne, gwiazdkowate, zebrane na łodygach po kilka lub kilkanaście, białe i jasnoróżowe kwiaty.

Grzybieńczyk to „fałszywa” lilia wodna: okrągłe pływające liście i kłącza zakorzenione w dnie na głębokości około 0,5m tak bardzo przypominają miniaturowego grzybienia.

Ciekawa paproć rodzima dla polskiej flory, rzadka i chroniona. Spotkać ją można na pastwiskach i łąkach trzęślicowych całej półkuli północnej: lubi miejsca słoneczne, wilgotne. Wyglądem nie przypomina "tradycyjnych" paproci: jej liście są gładkie, jajowate, jasnozielone. Na ich tle od maja do sierpnia sterczy kłos zarodnionośny mogący się kojarzyć z niezbyt wyrafinowanym kwiatem. Może to jest właśnie pożądany przez wszystkich kwiat paproci?

Długosz królewski to okazała paproć, którą można spotkać w miejscach podmokłych: na groblach,  brzegach wód, w wilgotnych zaroślach, rowach. W miejscach o dostatecznej wilgotności może rosnąć na stanowisku słonecznym. Preferuje gleby kwaśne. Dorosłe osobniki wytwarzają zarodniki na wybranych frondach usytuowanych w środku kępy i nieco podobnych kwiatostanów: wyprostowane, zdecydowanie różne od pozostałych.

Interesująca paproć o lancetowatych, zielonych, lśniących liściach. W naturze występuje u podnóży skał wapiennych, w skalnych szczelinach, na północnych kamienistych stokach - zacienionych i wilgotnych. Może być wysadzona na północnej stronie skalniaka: będzie jej służył chłód i cień, dobrze jest jednak gdy podłoże nie przesycha całkowicie. Posadzona na cienistej rabacie zasobnej w kompost i wilgotnej, wymulczowana wiosną, będzie tworzyć imponującą kępę.

Świetna roślina na wilgotne łąki, brzegi stawów – podłoże nie może podsychać. W naturze spotkać ją można na mokrych łąkach trzęślicowych, na obrzeżach łęgów i wilgotnych zarośli. Kwiaty niebieskie, bardzo rzadko białe. Bardzo wcześnie rozpoczyna wegetację. Gatunek chroniony.

Paprotka zwyczajna występuje w całej Polsce jako podszyt lasów. Jej liście są bardzo trwałe - zimozielone, rzadko wymagają kosmetycznego przycinania po zimie. W czasie suszy lub dużych mrozów, paprotka wygląda jakby uschła - traci całą wilgoć z liści; po deszczu lub po ustaniu mrozów odradza się jak feniks z popiołów... Dobry gatunek na skalniaki: wytrzymała na suszę, tolerująca stanowisko słoneczne lub jasny cień.

Kosmopolityczny gatunek paproci spotykany także (choć rzadko) w Polsce. Porasta lasy liściaste, preferuje miejsca chłodne i wilgotne. Długie liście zebrane są w rozetę, ciemnozielone, wyprostowane.

Roślina wodna, którą często spotka się nad brzegami rzek, na torfowiskach i starorzeczach. Zaczyna wegetację wczesną wiosną. Liście lancetowate, pierwsze wiosenne liście brązowe, z czasem zielenieją.

Pływająca paproć wodna, która pokrywa powierzchnię wody gęstym, zamszowym kożuszkiem dodając sadzawce ciekawej faktury i szmaragdowozielonego koloru.

Roślina z rodziny ciborowatych dorastająca do 1 metra. Nazwa wzięła się od charakterystycznie trójkanciastej, ostro zakończonej łodygi przypominającej sztylet. Występuje na bagnach i torfowiskach, na mulistych brzegach stawów. Oczeret ten został wpisany do Czerwonej Księgi Roślin - grozi mu wyginięcie.

Roślina polskiej flory, chroniona. Można ją spotkać w lasach bukowych, czasem w olszynach - wymaga stanowiska wilgotnego, ocienionego i podłoża próchniczego (w ogrodzie dobrze jest dać jej kompostu liściowego). Wiosną wychodzi bardzo wcześnie - w naturze korzysta ze światła, które później, gdy rozwiną się liście drzew,  będzie jej odebrane.

To chyba jedna z najpiękniejszych roślin wodnych o liściach pływających. Pomimo że jej kwiaty są bardzo niepozorne, liście kotewki nie pozwolą nam się nudzić.