W Polsce można spotkać ten czosnek na mokrych łąkach, częściej w południowej części kraju i w dolinach rzek (Bug, Odra, Wisła). W okresie kwitnienia chętnie odwiedzany przez błonkoskrzydłe i motyle.

W naturze porasta żyzne i wilgotne lasy bukowe lub inne liściaste, częsty nad strumieniami - w Polsce na stanowiskach naturalnych objęty jest ochroną. Wiosną kwitnie masowo. Chętnie sadzony w cienistych, wilgotnych ogrodach i parkach a niegdyś - ważna roślina przyklasztornych herbariów w całej Europie.

Na wilgotnej łące wspaniała roślina architektoniczna - wysoka, pokaźna. Jest rośliną dwuletnią. W nazwie zawarta jest informacja, że to roślina aniołów (w łacinie i w nazwach ludowych: anielskie ziele, archangielski korzeń, anielski korzeń). Objęta w Polsce częściową ochroną choć w dalszym ciągu przez jednych tępiona jako barszcz Sosnowskiego, przez innych pozyskiwana jako materiał zielarski.

Paproć o ciemnozielonych frondach: płone tworzą rozetę, zarodnikonośne są pionowe, zimozielone i wyrastają ze środka kępy. Łodyżki czarne. Wymaga miejsca cienistego i stale wilgotnego.

Ta nieduża, cieniolubna bylina przypomina pierwiosnka. Z rozetki owłosionych, pokarbowanych liści na wysokich łodyżkach wyrastają nieduże, intensywnie karminowe kwiatki. Zarzyczka lubi miejsca cieniste i chłodne; wilgotne lecz bez zastoin wody (ważne szczególnie zimą). Jej uprawa może się udać na ocienionym skalniaku. W Polsce można ją znaleźć w Tatrach, jest pod ścisłą ochroną.

Rodzimy gatunek cyklamena - spotykany w południowej i środkowej części Europy, w Polsce można go znaleźć w Sudetach. Niewielki, liście okrągłe ze srebrzystym wzorkiem, kwiaty różowe i ciemnoróżowe. Wymaga stanowiska ocienionego, dobrze radzi sobie posadzony między korzeniami drzew lub między kamieniami na ocienionych skalniakach.

Rodzimy i najokazalszy gatunek storczyka: można go spotkać w całej Polsce, stanowiska są jednak zazwyczaj pojedyncze i mocno rozproszone.

Storczyk charakterystyczny dla wilgotnych łąk, torfowisk, skrajów mokrych olsów i zarośli graniczących z łąkami. Teoretycznie może osiągnąć przeszło 0,5 m wysokości, najczęściej jest jednak niższy. Produkuje nektar wabiący pszczoły (inne kukułki tego nie robią i są zapylane przez niedoświadczone, dopiero co wybudzone po ziemie pszczoły i trzmiele, które i tak poszukują pożytku w ich pustych kwiatach). W Polsce chroniony, na liście gatunków zagrożonych.

Kukułka plamista, stoplamek to rodzimy storczyk o prostej, grubej łodydze, na której szczycie w maju pojawiają się różowe kwiaty zebrane w zwarty kłosowaty kwiatostan. Liście nakrapiane licznymi, ciemnymi plamami. W Polsce dość rozpowszechniony, spotykany na mokrych łąkach, torfowiskach - jest jednak rośliną chronioną. W ogrodzie wymaga przede wszystkim stanowiska wilgotnego.

Kukułka plamista, stoplamek to rodzimy storczyk o prostej, grubej łodydze, na której szczycie w maju pojawiają się różowe kwiaty zebrane w zwarty kłosowaty kwiatostan. Wśród kwiatów istnieje duża zmienność wysycenia kolorem - tutaj selekt o niemal białych kwiatach (z bliska widać, że ich biel jest lekko zabrudzona różem lub fioletem). Liście nakrapiane licznymi, ciemnymi plamami. W ogrodzie wymaga stanowiska wilgotnego.

Kukułka szerokolistna zwana także storczykiem szerokolistnym, stoplamkiem szerokolistnym to rodzimy storczyk o prostej, grubej łodydze, na której szczycie w maju pojawiają się różowe kwiaty zebrane w zwarty kłosowaty kwiatostan.

Kukułka, storczyk szerokolistny, stoplamek to rodzimy storczyk o prostej, grubej łodydze, na której szczycie w maju pojawiają się różowe kwiaty zebrane w zwarty kłosowaty kwiatostan. Liście mniej lub bardziej nakrapiane ciemnymi plamami. W Polsce dość rozpowszechniony na całym niżu, porasta mokre łąki, torfowiska jest jednak rośliną chronioną. Rośliny te bardzo łatwo krzyżują się między gatunkami, u osobników otrzymanych z siewu często występują różnice w wysokości, kształcie kwiatów, wybarwieniu liści.

Wspaniały goździk, gość mokrych łąk (szczególnie w wyżej położonych, a tym samym bardziej suchych partiach). Pyszne, niezwykle finezyjnie powycinane kwiaty wyniesione są dość wysoko nad rozetę lancetowatych liści. Pachnie słodko i niezwykle intensywnie.

Roślina kserotermicznej murawy, a więc jej żywiołem jest stanowisko słoneczne, gorące, suche. Liście i pędy ma owłosione (zapobiega to nadmiernej utracie wody); liście tworzą rozetę schowaną nisko wśród traw, w okresie kwitnienia żmijowiec osiąga wysokość nawet 1m. Kwitnienie przypada na okres od końca czerwca do sierpnia i trwa przeciętnie 2 do 3 tygodni. Wspaniała roślina miododajna. Sadzić na słonecznych rabatach, skalniakach.

Kruszczyk błotny to jeden z piękniejszych rodzimych storczyków. Spotkać go można na mokrych łąkach, torfowiskach, łęgach i innych otwartych obszarach przynajmniej okresowo podmokłych.

Mikołajek występujący także w Polsce w siedliskach naturalnych: porasta wydmy nad Morzem Bałtyckim. Doskonale przystosowany jest do trudnych warunków panujących w tym środowisku.

Szachownica kostkowata nazwę zawdzięcza zadziwiającemu rysunkowi kratki na swych dużych kwiatach w odcieniach fioletu i bieli. Lubi stanowiska wilgotne i półcieniste - sprawdzi się w jasnym cieniu pod drzewami lub wysadzona w trawie w miejscu wilgotnej łąki (koszonej dopiero pod koniec czerwca lub w lipcu, gdy szachownica przekwitnie i straci swoje walory ozdobne).

Gatunek rodzimy, występujący na mokrych łąkach - jednak na stanowiskach naturalnych coraz mniej liczny, zagrożony.  Tworzy w naturze i w warunkach ogrodowych skupiska składające się z roślin dorastających do 80 cm. Kwitnie z początkiem lata.

Gatunek rodzimy, występujący na mokrych łąkach - jednak na stanowiskach naturalnych coraz mniej liczny, zagrożony. Tworzy w naturze i w warunkach ogrodowych skupiska składające się z roślin dorastających do 80 cm. Kwitnie z początkiem lata.

Jeszcze do połowy XX w. dość pospolity gatunek rodzimy występujący na mokrych łąkach. Obecnie pod ścisłą ochroną, od początku XXI w. na stanowiskach naturalnych objęty programem reintrodukcji przy naszym udziale.

Urocza, maleńka bylina występująca w liściastych lasach całej Europy. W ogrodzie wymaga stanowiska ocienionego, zasobnego w kompost i lekko zasadowego.

Subtelny i delikatny, lekko staroświecki. Na wilgotnej łące jest miłym akcentem, swoje wiotkie łodygi opiera o wyższe trawy i inne rośliny użyczając im swoich kwiatów. W Polsce wciąż jeszcze spotykany, od 2014r. znajduje się pod ochroną.

Roślina cebulowa, długowieczna i niekłopotliwa. Melduje się z kwiatami jako jedna z pierwszych na przedwiośniu - chętnie odwiedzana przez pierwsze wiosenne trzmiele i pszczoły. Kwiaty białe, dzwonkowate z charakterystycznymi zielonymi lub żółtozielonymi „kropelkami” na końcówkach zrośniętych płatków.

Bylina spotykana w polskich lasach, zwłaszcza na wyżu, jednak na tyle rzadko, że jest objęta ścisłą ochroną. Jej piękne kwiaty z charakterystycznie wywiniętymi płatkami pojawiają się dość licznie na wysokich pędach. Kształt kwiatów nie pozwala na skorzystanie z nektaru błonkoskrzydłym: dostęp mają do niego tylko ćmy z rodziny zawisakowatych, które unoszą się przy kwiecie jak kolibry, a do kielicha kwiatowego zapuszczają długą ssawkę.

Przypominająca do złudzenia czterolistną koniczynę niewielka paproć wodna (na wiosnę jej młode liście - jak u większości paproci - wyrastają na kształt pastorałów).

Wspaniała, duża paproć idealna do mokrych i podmokłych cienistych zakątków. Szybko się rozwija wypełniając dostępną przestrzeń. Tworzy okazałe, wyprostowane kępy. Idealna nad brzegi dużych stawów, strumieni. Świetna w nasadzeniach masowych. Frondy są jasnozielone, zarodnikonośne frondy jesienią najpierw ciemnozielone, szybko brązowieją i są w zasadzie całe zajęte przez zarodniki (mogą wyglądać wręcz na uschnięte!).

W maju z pełzającego kłącza wyrastają najpierw liczne, gwiazdkowate, zebrane na łodygach po kilka lub kilkanaście, białe i jasnoróżowe kwiaty.

Grzybieńczyk to „fałszywa” lilia wodna: okrągłe pływające liście i kłącza zakorzenione w dnie na głębokości około 0,5m tak bardzo przypominają miniaturowego grzybienia.

Długosz królewski to bardzo duża, nadwodna paproć. W miejscach o dostatecznej wilgotności może rosną na stanowisku słonecznym. Preferuje gleby kwaśne. 

Interesująca paproć o lancetowatych, zielonych, lśniących liściach. Wymaga podłoża dobrze zdrenowanego. Może być wysadzona na północnej stronie skalniaka: będzie jej służył chłód i cień, dobrze jest jednak gdy podłoże nie przesycha całkowicie.

Świetna roślina na wilgotne łąki, brzegi stawów – podłoże nie może podsychać. Bardzo wcześnie rozpoczyna wegetację.

Paprotka zwyczajna występuje w całej Polsce jako podszyt lasów. Jej liście są bardzo trwałe - zimozielone, rzadko wymagają kosmetycznego przycinania po zimie. Dobra odmiana na skalniaki: wytrzymała na suszę, tolerująca stanowisko słoneczne lub jasny cień.

Piękna paproć szeroko rozpowszechniona na kuli ziemskiej, w Polsce chroniona - można ją spotkać w górach. Koronkowe liście są wzniesione pionowo, zimozielone (czasami warto jednak usunąć wiosną stare liście i zrobić w ten sposób miejsce dla nowych).

Kosmopolityczny gatunek paproci spotykany także (choć rzadko) w Polsce. Preferuje miejsca chłodne i wilgotne. Długie liście zebrane są w rozetę, ciemnozielone, wyprostowane.

Roślina wodna, którą często spotka się nad brzegami rzek, na torfowiskach i starorzeczach. Zaczyna wegetację wczesną wiosną. Liście lancetowate, pierwsze wiosenne liście brązowe, z czasem zielenieją.