Zimozielone

Fantastyczny kultywar języcznika o liściach jasnozielonych, błyszczących, mocno i niezwykle równomiernie pofałdowanych na brzegach. Nie wytwarza zarodników. Paproć ta jest w pełni mrozoodporna; zimozielona.

Świetna odmiana lubianej paproci jesiennej: jej frondy bywają mocniej wycięte, jedna roślina niesie frondy mniej lub bardziej ażurowe. Pozostałe cechy jak u gatunku: błyszczące, mocno podzielone frondy pokazujące się wiosną są koloru ceglastego lub miedzianego, po tygodniu do dwóch  zielenieją, jesienią znów stają się czerwonawe. Zarodniki na spodzie frond także czerwone - stąd nazwa paproci erythro to czerwona, sora to zarodniki.

Delikatne liście tej paproci mają kształt trójkątów. Ogonki liściowe czarne - jak z chińskiej laki. Pomimo wrażenie niezwykle delikatnej, jest w pełni mrozoodporna (przy tym zimozielona!), dobrze przyjmuje okresowe przesuszenie, jak pozostałe adianta wymaga jedynie podłoża przepuszczalnego (nie może rosnąć w miejscu podmakającym).

Bardzo piękna paproć o skórzastych, jakby plastikowych, ciemnozielonych, błyszczących liściach rozjaśnionych pośrodku zielonkawożółtą, niemal fluorescencyjną smugą. Dobrze czuje się w miejscu ocienionym, podłoże powinno być wilgotne i umiarkowanie żyzne - gatunek w naturze rośnie w wilgotnych lasach. Zimozielona.

Ta świetna, nowa nerecznica przypomina pod kątem wybarwienia nerecznicę czerwonozawijkową: młode wiosenne  liście są zabarwione złotem, oranżem, potem zielenieją pozostają na nich jednak złotawe refleksy. Jest większa od czerwonozawijkowej, a jej wybarwienie jest głębsze, bogatsze. Wymaga wilgotnego, chłodnego stanowiska w dość głębokim cieniu i żyznej, próchniczej gleby.

Odmiana tej nerecznicy Dickinsa ma jasnozielone, "pogniecione" (crispa) listki. Mniejsza od gatunku spotykanego w Japonii, na Tajwanie i północnych regionach Indii, bardziej, zwarta, kompaktowa. Wymaga miejsc wilgotnych, osłoniętych, może wymagać ochrony na zimę lub miejsca w chłodnej werandzie. Jest zimozielona.

Interesująca paproć o lancetowatych, zielonych, lśniących liściach. Wymaga podłoża dobrze zdrenowanego. Może być wysadzona na północnej stronie skalniaka: będzie jej służył chłód i cień, dobrze jest jednak gdy podłoże nie przesycha całkowicie.

Adianta to jedne z wdzięczniejszych paproci. Dzięki dużej mrozoodporności (do strefy 3) są odpowiednie dla naszego klimatu. Paprocie te wymagają głębokiego cienia i wilgoci, jeśli bezpośrednie słońce to tylko poranne.

Zanokcica skalna to niewielka, delikatna paproć rozpowszechniona na całej kuli ziemskiej (strefa subarktyczna, strefy klimatu umiarkowanego, w tropikach na terenach górzystych).

Paproć o ciemnozielonych frondach: płone tworzą rozetę, zarodnikonośne są pionowe, zimozielone i wyrastają ze środka kępy. Łodyżki czarne. Wymaga miejsca cienistego i stale wilgotnego.

Kompaktowa odmiana paprotnika sierpowatego - dorasta zaledwie do 30cm. Liście rosną pionowo i są niezwykle zwarte, gęsto upakowane. Bardzo wdzięczna i dekoracyjna. Tolerancyjna na poziom wilgotności, odczyn podłoża.

Paprotka zwyczajna występuje w całej Polsce jako podszyt lasów. Jej liście są bardzo trwałe - zimozielone, rzadko wymagają kosmetycznego przycinania po zimie. Dobra odmiana na skalniaki: wytrzymała na suszę, tolerująca stanowisko słoneczne lub jasny cień.

Jedna z pospolitszych amerykańskich paproci, łatwa w uprawie i bardzo tolerancyjna na różne warunki siedliskowe. Najlepiej czuje się oczywiście w próchniczej i wilgotnej glebie, bardzo dobrze znosi jednak gorsze gleby i suchsze stanowiska, daje sobie radę nawet w szczelinach skalnych.

Odmiana wyselekcjonowana spośród gatunku w połowie XIXw.  Podobnie jak gatunek - bardzo tolerancyjna na różne warunki; dobrze znosi okresowe przesuszenie, może rosnąć w miejscu nieosłoniętym od wiatru a jeśli podłoże jest wystarczająco wilgotne - dobrze zniesie także dość dużą dawkę słońca. Liście tej paproci są regularne, gęste i sierpowato zakrzywione a do tego powcinane jak najdelikatniejsza koronka. Zimozielona.

Interesująca paproć o lancetowatych, zielonych, lśniących liściach. Wymaga podłoża dobrze zdrenowanego. Może być wysadzona na północnej stronie skalniaka: będzie jej służył chłód i cień, dobrze jest jednak gdy podłoże nie przesycha całkowicie.

Odmiana "Dahlem" została wyselekcjonowana w berlińskim ogrodzie botanicznym. Jest okazalsza niż inne paprotniki szczecinkozębne, jej szerokie liście osiągają nawet 1m długości. Paprotnik szczecinkozębny to idealna roślina do każdego ogrodu. Dobrze znosi okresowe przesuszenie, może rosnąć w miejscu nieosłoniętym od wiatru a jeśli podłoże jest wystarczająco wilgotne - dobrze zniesie także dość dużą dawkę słońca.

Paproć o interesujących, dłoniasto podzielonych frondach. W naturze porasta lasy wschodniej Azji. Preferuje podłoże żyzne, lekko kwaśne lub neutralne; zadomowiona znosi także okresy przesuszenia.

Idealna roślina do każdego ogrodu: bardzo tolerancyjna na różne warunki. Dobrze znosi okresowe przesuszenie, może rosnąć w miejscu nieosłoniętym od wiatru a jeśli podłoże jest wystarczająco wilgotne - dobrze zniesie także dość dużą dawkę słońca.

Paproć o lśniących, ciemnozielonych frondach. Kępa raczej wyprostowana.

Idealna roślina do każdego ogrodu: bardzo tolerancyjna na różne warunki. Dobrze znosi okresowe przesuszenie, może rosnąć w miejscu nieosłoniętym od wiatru a jeśli podłoże jest wystarczająco wilgotne - dobrze zniesie także dość dużą dawkę słońca.

Paproć rozpowszechniona w liściastych i mieszanych lasach Europy i części Azji. Jedna z większych europejskich paproci: w wilgotnych lasach rejonu śródziemnomorskiego jej frondy mogą osiągać długość nawet 150-170cm.

Idealna roślina do każdego ogrodu: bardzo tolerancyjna na różne warunki. Dobrze znosi okresowe przesuszenie, może rosnąć w miejscu nieosłoniętym od wiatru a jeśli podłoże jest wystarczająco wilgotne - dobrze zniesie także dość dużą dawkę słońca.

Nerecznica o mocno rozwidlonych końcówkach. Tworzy ładne, regularne kępy ciemnozielonych liści. Odmiana uprawiana w ogrodach  od XIXw.

Cheilantes to niewielka i bardzo niezwykła paproć: najlepiej rośnie w jasnym miejscu (dobrze znosi kilkugodzinne pełne słońce, woli jasny cień), na dobrze zdrenowanym, mineralnym podłożu. W naturze występuje na granitowych zboczach gór.

Odmiana „Bifido Multifidum” ma liście rozdwojone na końcach.

Paproć wyselekcjonowana przez japońskiego botanika Tamitaro Makino. Frondy lekko sierpowato wygięte, ciemnozielone, błyszczące. Tworzy regularne, zwarte kępy.

Pełna wigoru paproć o długich, wyprostowanych liściach. Tworzy ładne, regularne kępy. Łagodniejsze zimy może przetrwać jako zimozielona - stare frondy należy usunąć wiosną.

Mała paproć doskonała na skalniaki. Jej naturalnym siedliskiem są skały wapienne, rośnie także w szczelinach murów. Zimozielona.

Paproć tolerancyjna na warunki, spotykana w wielu różnorodnych siedliskach: zarówno w lasach iglastych jak i mokrych łęgach na brzegu rzek i strumieni; generalnie preferuje gleby żyzne. Wzrost w zależności od warunków - od 10 cm do ponad 0,5 m. Liście koronkowe, ładnie powycinane.

Zimozielona, łatwa w uprawie i odporna paproć. Zadomowiona bardzo dobrze znosi suszę. Frondy zielone, błyszczące.

Interesująca nieduża paproć nadająca się do obsadzania zacienionych skalniaków, wykorzystywana też do uprawy w terrariach (jest zimozielona) i niedużych pojemnikach. W naturze jej występowanie związane jest ze skałami wapiennymi - dobrze jest więc zapewnić jej podłoże z zawartością wapnia. Za sprawą fantazyjnego kształtu frond, w języku angielskim potocznie nazywana jest „smoczym ogonem”.