Pierwiosnek o żółtych kwiatach zabranych na szczycie niskich łodyg wyrastających z małych rozetek owalnych, głęboko unerwionych liści. Najbardziej lubi miejsca lekko ocienione, osłonięte i stale wilgotne - naturalne miejsca występowania tego pierwiosnka to stare parki.

Osiąga wysokość około 0,5m – liście są dłuższe lecz wygięte horyzontalnie. Liście naprzemianległe, duże, owalne i bardzo błyszczące. Kwiaty białe z zieloną końcówką, po 3-4 na szypułce wyrastającej z pachwiny liścia. Kwiaty - część zwisają pod liśćmi, wiele jest „wyłożonych” na liście.

Pierwiosnek o białych kandelabrowych kwiatach wyniesionych ponad przycupniętą przy ziemi rozetę liści. Pierwiosnki japońskie lubią miejsca wilgotne i cieniste.

Liście eliptyczne, szersze i trochę bardziej okrągłe niż u kokoryczki wonnej. Białe, dzwonkowate kwiatki z zielonkawymi końcówkami wyrastają na krótkich szypułkach. Dobrze się czuje na stanowisku zacienionym, lekko wilgotnym (choć dobrze znosi susze). Dobra towarzyszka host, paproci, parników i innych roślin cieniolubnych.

Piękna roślina do nasadzeń parkowych i zadrzewionych części ogrodów. Dzięki białym obramowaniom końcówek liści jest atrakcyjna nie tylko w porze kwitnienia. Dodatkową ozdobą są wygięte sierpowato czerwonobrązowe łodygi. 

Liście zdecydowanie podłużne, lancetowate, zielone z lekkim niebieskawym odcieniem. Kwiaty różowe z rozjaśnionymi końcówkami, po 7 do 10 na łodyżce długości ok. 20cm. Kępa liczy ok. 27cm wysokości. W ogrodach zdominowanych przez zimozielone drzewa i krzewy konwalia będzie bardzo dobrą rośliną okrywową.

Pierwiosnek o bordowych kandelabrowych kwiatach wyniesionych ponad przycupniętą przy ziemi rozetę liści. Pierwiosnki japońskie lubią miejsca wilgotne i cieniste - stanowią idealne towarzystwo dla leśnych paproci.

Peltobojkinia to zielone, klapowane liście a ponad nimi, na wysokich łodyżkach, jasnożółte/kremowe, dzwonkowate kwiaty. Najlepiej się czuje w miejscu zacienionym i wilgotnym. Nadaje się doskonale do obsadzania schodzących do wody skarp, brzegów stawów, strumieni - świetna roślina okrywowa do wilgotnego cienia, w sprzyjających warunkach rozrasta się szybko.

Kwiat biały, dzwonkowaty z charakterystycznymi zielonymi znaczkami na wewnętrznych, krótszych i lekko schowanych płatkach. Ich pojawienie się zwiastuje koniec zimy. Wymaga stanowiska lekko ocienionego, wilgotnego, chłodnego, mile widziany kompost liściowy - śnieżyczka jest gatunkiem występującym w wilgotnych lasach i zaroślach .

Kwiaty białe, dzwonkowate z charakterystycznymi zielonymi lub żółtozielonymi „kropelkami” na końcówkach zrośniętych płatków. Wymaga stanowiska lekko ocienionego, wilgotnego, chłodnego. Śnieżyca letnia jest bardzo podobna do naszej rodzimej śnieżycy wiosennej. Jest jednak od niej znacznie wyższa, niesie więcej pojedynczych kwiatków na pędzie kwiatowym (nawet 7) i kwitnie później.

Pinelia to przybysz z północno-wschodniej Azji gdzie uprawiana jest ze względu na właściwości lecznicze. Bardzo dobrze czuje się w europejskich ogrodach - wymaga stanowiska ocienionego, żyznej i wilgotnej gleby (w naturze spotykana na łąkach, skrajach lasów).

W naszej kolekcji konwalia o największe ilości pojedynczych kwiatów na niezwykle długim pędzie kwiatowym: niesie od 18 do 21 dzwoneczków! Jej dokładne pochodzenie i nazwa nie są znane - nazwaliśmy ją po prostu „19/21”.

Piękny, historyczny  selekt pochodzący z Ośna i eksportowana na całą Europę a nawet dalej, stosowany do pędzenia na kwiat.

Kremowo-zielone lancetowate liście, latem fioletowe kwiaty. Rozrasta się dość szybko, tworzy ładną, zwartą, gęstą kępę. Ładnie wygląda w donicy.

Miniaturka tworząca gęste kępki sercowatych, zielonych liści z brzegiem przechodzącym od żółtego w kremowobiały.

Odmiana średniej wielkości; tworzy gęste, zwarte kępy wąskich, lekko pofałdowanych, błyszczących liści. Rozpoczynają wegetację wiosną jako zielonkawe, z czasem środek liścia staje się coraz jaśniejszy, brzeg jest wąski, ciemnozielony.

Nowy, świetny sport H. „Loyalist”: liście mocne, mięsiste, wyprostowane mają biały środek upstrzony zielonymi plamkami i ciemnozielony brzeg.

Trawa o zielonych liściach z wąskim białym brzegiem; tworzy gęste, zwarte kępy - nie wpuszcza chwastów. Ładnie wygląda sadzona z hostami lub innymi roślinami o okrągłym, szerokim liściu. Dobrze rośnie na stanowisku lekko ocienionym. Jest trawą zimozieloną - w okresie większych mrozów w bezśnieżne zimy warto ją okryć, wiosną najczęściej przydają się zabiegi pielęgnacyjne typu strzyżenie.

Ciekawa roślina cieniolubna o liściach przypominających kokoryczkę i drobnych, gwiazdkowatych kwiatach zebranych po 10-15 w luźne grona. Pokrój raczej wyprostowany (w odróżnieniu np. od podobnego Maianthemum racemosum).

Od wczesnej wiosny aż do kwitnienia liście stopowca himalajskiego są złożone jak parasole wzdłuż wyrastających z ziemi łodyg. Po ukazaniu się bladoróżowych pojedynczych kwiatów, które rozwijają płatki w słoneczne dni a w pochmurne je zamykają, liście rozwijają się: są duże, dłoniasto powcinane, zielone w brązowe plamy.

Piękny sport H. „August Moon”: liść o żółtym, lekko zielonkawym środku otoczony zielonym, nieregularnym brzegiem. Dzięki sporej grubości mocno unerwionych, pomarszczonych liści odporna na ślimaki.

Niewielka odmiana o złotych liściach z zielonym brzegiem. Liście sercowate, kształtne. Sympatyczna.

Niewielka, klasyczna, niezawodna przy obsadzaniu brzegów i nasadzeniach masowych. Liście jasnozielone z kremowożółtym brzegiem. Ładnie się rozrasta i szybko tworzy zwarte, zgrabne kępy. Kwitnie długo i bardzo obficie fioletowymi kwiatami. Jest niewybredna - pasuje jej w zasadzie każde stanowisko, od słonecznego po cieniste. Znosi okresowy brak wody, choć oczywiście całą swą urodę pokazuje właściwie podlewana.

Piękna, duża odmiana o zielonych, matowych liściach okolonych białym, wąskim, lekko pofałdowanym i jakby wygiętym w górę brzegiem. Najładniej wygląda pozostawiona samotnie jako soliter lub na tle zdecydowanie odmiennych roślin.

Kopytnik zawdzięcza swą nazwę kształtowi liści – jakby wyciętych na kształt kopytek. W głębokim cieniu drzew liściastych (w naturze rośnie często w lasach bukowych) tworzy zwarty, gęsty kobierzec lśniących, ciemnozielonych (i zimozielonych) liści.

W naturze porasta żyzne i wilgotne lasy bukowe lub inne liściaste, częsty nad strumieniami - w Polsce na stanowiskach naturalnych objęty jest ochroną. Wiosną kwitnie masowo. Chętnie sadzony w cienistych, wilgotnych ogrodach i parkach a niegdyś - ważna roślina przyklasztornych herbariów w całej Europie.

Zielone, klapowane liście przypominające żurawkę mają srebrny nalot i czerwone żyłkowanie, a od spodu są czerwone; jesienią nabierają odcieni brązu i czerwieni. Telima najlepiej się czuje w miejscu zacienionym i wilgotnym. Nadaje się doskonale do obsadzania schodzących do wody skarp, brzegów stawów, strumieni. Wiosną na dość wysokich pędach pojawiają się drobne, dzwoneczkowate kwiaty; w pąku zdają się być zielonkawe, otwierając się pokazują czerwoną falbankę. W osłoniętych, cieplejszych miejscach telima będzie zimozielona.

Pierwiosnek o różowych ("kwiat jabłoni") kandelabrowych kwiatach wyniesionych ponad przycupniętą przy ziemi rozetę liści. Pierwiosnki japońskie lubią miejsca wilgotne i cieniste - stanowią idealne towarzystwo dla leśnych paproci. Są łatwe w uprawie. Za żyzne, bogate w próchnicę podłoże odwdzięczą się bujnym wzrostem i obfitym kwitnieniem.

Nazwa oznacza buciki maluszka. Hosta jest maleńka i mogłaby być zaliczona do serii „mysich uszu” gdyby nie kwiat - proporcjonalny do liści, na cienkiej łodyżce (u „mysich uszu” kwiaty zdają się być nieproporcjonalnie duże).

Hosta „Smoczy Wojownik” ma czerwone ogonki, błyszczącą, ciemnozieloną blaszkę i wąski, jasny brzeg liścia. Liście są wydłużone, ostro zakończone - jak zęby smoka (pochodzi od H. „Red Dragon”).

Jest to odmiana jagodowca wielkokwiatowego charakteryzująca się niższym wzrostem i bledszym kolorem zarówno kwiatów (chłodny żółty) jak i liści (bladozielone) - jest subtelniejsza od gatunku. Płatki dzwoneczkowatych kwiatów rozchylają się u dołu jak wirująca spódnica tancerki.

Odmiana średniej wielkości o liściach zielonkawoniebieskich i czerwonych ogonkach liściowych.

Duża konwalia o białych, pachnących kwiatach i ciemnozielonych liściach (zieleń złamana niebieskawym nalotem) z jasnozieloną lub kremową, nieregularną obwódką.

Bardzo dobra, odporna roślina okrywowa do miejsc cienistych, choć dla lepszego wybarwienia potrzebuje kilku godzin umiarkowanego nasłonecznienia. Liście w kształcie wachlarzy, zielone na początku, z czasem zapalają się rubinową czerwienią. Wiosną, jeszcze niemal zanim pojawią się liście, z ziemi wychodzą kwiaty: białe, gwiaździste, na dość grubych łodygach.

Piękna odmiana o złotym liściu okolonym ciemnozielonym brzegiem. Liście sercowate, regularne tworzą zgrabną, zwartą kępę.