Cieniolubne

Bardzo podobna do ramondy pirenejskiej - liście grube, mięsiste, owłosione, o ząbkowanych brzegach. Kwiaty fioletowe z żółtymi pręcikami na dziesięciocentymetrowych łodyżkach. Gatunek rodzimy dla Bałkanów. Należy do tej samej rodziny co popularne fiołki alpejskie, w naszym klimacie zimozielona i zimotrwała.

Bardzo podobna do ramondy pirenejskiej - liście grube, mięsiste, owłosione, o ząbkowanych brzegach. Kwiaty białe z żółtymi pręcikami na dziesięciocentymetrowych łodyżkach. Gatunek rodzimy dla Bałkanów. Należy do tej samej rodziny co popularne fiołki alpejskie, w naszym klimacie zimozielona i zimotrwała.

Duża, cieniolubna bylina o masywnych liściach podobnych do liści kasztanowca. Kwiaty prawie białe, pierzaste - przypominają kwiaty tawułek. Kwitnie na stanowiskach częściowo słonecznych, w cieniu - słabo.

Kłączowa bylina wschodniej części Ameryki Północnej. W kanadyjskich, umiarkowanie cienistych lasach tworzy podobny aspekt wiosenny jak nasze rodzime zawilce. 

Pokrój wyprostowany, pędy zielone z ciemnymi węzłami w miejscu gdzie wyrastają liście. Pędy zdają się iść zygzakiem od liścia do liścia przez co roślina sprawia wrażenie mocnej i trochę przypomina mały krzew. Liście jajowate, wyraźnie unerwione.

Bylina przypominająca  kokoryczkę. Łodyga łukowata; liście ciemnozielone, błyszczące, naprzemianległe, z wyraźnym unerwieniem. Kwiaty białe lub kremowobiałe zebrane w złożone grona. Bardziej niż kwiat roślinę zdobią pojawiające się jesienią czerwone owoce.

Oferowane przez nas smilaciny mają niemal czarne łodygi, oraz liście czarne u nasady i na końcach.

Urocza, maleńka bylina występująca w górach Europy. Charakterystyczne niebieskofioletowe kwiaty o płatkach jak frędzelki wyniesione są na dość wysokich łodyżkach ponad zebraną tuż przy ziemi rozetę liści. W ogrodzie wymaga stanowiska ocienionego, zasobnego w próchnicę, wilgotnego a jednocześnie dobrze zdrenowanego.

Roślina występująca w północno-wschodnich Chinach, Korei i Japonii (i nawet na tych obszarach endemiczna), stosunkowo nowa w europejskich ogrodach. Liście rozwijające się wiosną są jak poszarpane parasole, niemal srebrne (za sprawą drobnych włosków pokrywających ich powierzchnię).

Roślina występująca w Korei i Japonii, nowa w europejskich ogrodach. Jej iście są jak poszarpane parasole - dzięki swojej fakturze stanowi  w cienistych zakątkach ogrodu ciekawe towarzystwo np. dla host. Wiosną,gdy wychodzi z gruntu, jej liście są delikatnie owłosione, jednak nie tak włochate i srebrne jak liście synejlesis tojadolistnej. Od nasady łodygi w centrum liścia rozbiegają się buraczkowe nerwy.

Rutewka lubi cień i umiarkowanie wilgotne stanowisko. Ma delikatne, mocno podzielone liście i drobne, różowe kwiaty wyrastające na osiągających prawie 2 m cieniutkich, ciemnobrązowych pędach - to robi z niej doskonałego kompana cieniolubnych roślin o dużych liściach (np. host) lub niekwitnących (np. paproci). Można jej także użyć do nasadzeń naturalistycznych i sadzić np. wśród traw.

Rutewka lubi cień i umiarkowanie wilgotne stanowisko. Ma delikatne, mocno podzielone liście i drobne, różowe kwiaty wyrastające na osiągających prawie 2 m cieniutkich, ciemnobrązowych pędach - to robi z niej doskonałego kompana cieniolubnych roślin o dużych liściach (np. host) lub niekwitnących (np. paproci). Można jej także użyć do nasadzeń naturalistycznych i sadzić np. wśród traw.

Rutewka lubi cień i umiarkowanie wilgotne stanowisko. Ma delikatne, mocno podzielone liście i drobne, różowe kwiaty wyrastające na osiągających prawie 2 m cieniutkich, ciemnobrązowych pędach - to robi z niej doskonałego kompana cieniolubnych roślin o dużych liściach (np. host) lub niekwitnących (np. paproci). Można jej także użyć do nasadzeń naturalistycznych i sadzić np. wśród traw.

Rutewka lubi cień i umiarkowanie wilgotne stanowisko. Ma delikatne, mocno podzielone liście i drobne, różowe, pełne kwiaty wyrastające na osiągających prawie 2 m cieniutkich, ciemnobrązowych pędach - to robi z niej doskonałego kompana cieniolubnych roślin o dużych liściach (np. host) lub niekwitnących (np. paproci). Można jej także użyć do nasadzeń naturalistycznych i sadzić np. wśród traw. "Hewitt's Double" ma delikatnie różowe, pełne kwiaty. Są niewielkie, bardzo liczne i misternie zawieszone na cieniutkich pędach kwiatowych.

"Splendide White" ma delikatnie. absolutnie czysto białe kwiaty. Są niewielkie, wyjątkowo liczne i misternie zawieszone na cieniutkich pędach kwiatowych. W okresie kwitnienia jest bardzo wysoka - w sprzyjających warunkach (lekki cień, wilgoć) sięga nawet 2,5m - warto podeprzeć wiotkie pędy kwiatowe.

Należy do grupy trójlistów siedzących (sessile): na wierzchołku liści „siedzi” wysoki, czerwony kwiat. Trójlist wąskopłatkowy należy do okazalszych, a jego kwiaty są wyjątkowo wysokie. Często uważany za  Trillium kurabayashii, jeden z najbardziej poszukiwanych trójlistów, ten ostatni powinien mieć jednak zawsze wyraźne plamy na liściach podczas gdy Trillium angustipetalum miewa liście jednolicie zielone.

Trójlist o dużych, bujnych, zielonych liściach i kremowobiałych lub czysto białych kwiatach na szypułce. Bliższe badania wykazują podobieństwo tego gatunku do amerykańskiego Trillium erectum ze wschodniego wybrzeża, z którym może tworzyć mieszańce. Porasta lasy liściaste.

Oferowana odmiana należy do najbardziej widowiskowych trójlistów: ciemnoczerwone kwiaty siedzą na pstrokatych liściach, które u dobrze już zadomowionych osobników tworzą dość gęste, zwarte kępy. Leśna roślina okrywowa, długowieczna i łatwa w uprawie choć rośnie stosunkowo wolno.

Kwiaty w kolorach od różowego do czerwonego wina, lekko zwieszone; liście jednolicie zielone. Potrzebuje kilku lat do osiągnięcia dojrzałości i osiągnięcia wieku, w którym kwitnie (oferowane przez nas egzemplarze już kwitły). Starsze okazy tworzą duże kępy.

Trillium erectum ma kwiaty czerwone, lekko zwieszone; forma luteum ma kremowożółte lub żółtozielonkawe kwiaty i należy do rzadkości. Jak wszystkie trójlisty potrzebuje kilku lat do osiągnięcia dojrzałości i osiągnięcia wieku, w którym kwitnie (oferowane przez nas egzemplarze już kwitły).

Trillium grandiflorum ma zazwyczaj białe kwiaty (choć zdarzają się także różowe), wyniesione na szypułce ponad liście. Jest rośliną  długowieczną i łatwą w uprawie choć rośnie stosunkowo wolno.

Trillium grandiflorum „Plena” ma białe, pełne kwiaty przypominające małe różyczki. Jest rośliną bardzo rzadko spotykaną. Od trójlista wielkokwiatowego różni go nie tylko budowa kwiatu, lecz często także wzrost: bardzo często (choć nie zawsze) osiąga tylko 10 cm wysokości.

Oferowana odmiana należy do bardzo pięknych trójlistów: żółte kwiaty siedzą na pstrokatych liściach, które u dobrze już zadomowionych osobników tworzą dość gęste, zwarte kępy.

Oferowana odmiana pochodzi z zachodniej części Ameryki Północnej - porasta tam lasy liściaste. Lubi zasobne, cieniste stanowiska o obojętnym lub lekko kwaśnym odczynie. Kwiaty białe z czasem przechodzące w róż, lekko zwieszone, liście jednolicie zielone.

Łacińska nazwa tego trójlistu „recurvatum” odnosi się do mocno odgiętych ku dołowi działek kielicha. Nazwa potocznie stosowana w Ameryce to „Prairie Trillium” - trójlist preriowy. Należy do grupy trójlistów siedzących - kwiaty jak płomyki świecy „siedzą” na liściach bez szypułki.

Trillium rugelii należy do okazałych, żywotnych trójlistów. Liście ma zielone, szerokie, rombowate. Kwiaty na krótkich szypułkach umieszczone pod liśćmi; białe z bordowymi pręcikami, wyraźnie na tle czysto białych płatków. Płatki wywinięte ku górze i mocno zakręcone w formę ruloników.

Trillium sessile należy do niższych trójlistów. Na wierzchołku pstrokatych liści "siedzi" czekoladowo brązowy kwiat. Leśna roślina okrywowa, długowieczna i łatwa w uprawie choć rośnie stosunkowo wolno. Lubi zasobne,  wilgotne i ocienione miejsca.

Trillium smalii pochodzi z górskich lasów i łąk sięgających od południowej części Sachalinu, poprzez Wyspy Kurylskie po Japonię. Kwiat mały, zielonkawo brązowy, niepozorny na tle zielonych liści.

Występuje także pod nazwą Trillium erectum var. vaseyi. Kwiaty na szypułce ponad liśćmi, lekko zwieszone. Najczęściej spotykane okazy kwitną na bordowo, choć zdarzają się też kremowe.

Kwiaty na szypułce ponad liśćmi, lekko zwieszone. Najczęściej spotykane okazy kwitną na bordowo - tutaj oferujemy wyselekcjonowane osobniki o kremowobiałych kwiatach.

Pochodzi z lasów wschodnich stron Ameryki Północnej. Z podziemnego kłącza wyrasta kilkanaście łukowato wygiętych pędów, na których zwisają wiosną żółte dzwoneczki.

Jakiś czas temu udało nam się wyselekcjonować jagodowca o złoto obrzeżonych liściach. Cecha jest stała (pojawia się co roku), a wariegacja jest widoczna wiosną w okresie kwitnienia rośliny – po kwitnieniu z czasem słabnie i zanika. W okresie kwitnienia wygląda ślicznie, efekt jest zdublowany, żółty odcień brzegu ładnie współgra z kolorem kwiatów.

Jest to odmiana jagodowca wielkokwiatowego charakteryzująca się niższym wzrostem i bledszym kolorem zarówno kwiatów (chłodny żółty) jak i liści (bladozielone) - jest subtelniejsza od gatunku. Płatki dzwoneczkowatych kwiatów rozchylają się u dołu jak wirująca spódnica tancerki.

Bywa mylona z jagodowcem wielkokwiatowym (jest od niego jednak niższa, a kwiaty mają bledszy odcień żółtego) lub  odminą pallida (płatki kwiatów  perfoliaty sa bardziej stulone u dołu, kwitnie później niż jagodowce wielkokwiatowe). Wskazówka zawarta w nazwie - przeszyte łodygą liście - nie pomogą nam rozróżnić gatunków: są przeszyte u większości jagodowców.

Kwiaty prawie białe, drobne, zwisające na cienkich pędach. Liście drobne. Bywa mylona z epimediami. Lubi umiarkowany cień i mulczowanie kompostem liściowym. Świetna niska roślina okrywowa. Zadomowiona może stać się nawet ekspansywna - w trudnych miejscach pod krzewami, koronami drzew, w których pozwolimy jej rosnąć będzie to wielką zaletą...

Imponująca roślina rodzimej flory stanowisk leśnych, zagrożona wyginięciem (chroniona). W ogrodach wymaga stanowiska ocienionego, wilgotnego i zasobnego w próchnicę. Wspaniałe, żywozielone liście sprawiają wrażenie gęsto i regularnie plisowanych, kwiatostany sięgają niemal dwóch metrów. Trująca. Uwaga na ślimaki!