Cieniolubne

Interesująca paproć o lancetowatych, zielonych, lśniących liściach. Może być wysadzona na północnej stronie skalniaka: będzie jej służył chłód i cień, dobrze jest jednak gdy podłoże nie przesycha całkowicie. Odmiana  „Furcata” ma rozwidlone końcówki frond.

Interesująca paproć o lancetowatych, zielonych, lśniących liściach. Wymaga podłoża dobrze zdrenowanego. Może być wysadzona na północnej stronie skalniaka: będzie jej służył chłód i cień, dobrze jest jednak gdy podłoże nie przesycha całkowicie.

Języcznik o pofalowanych i poskręcanych liściach. Poskręcane liście tworzą niedużą kępkę. Będzie mu służyć cienista rabata zasobna w kompost i wilgotna, ale zdrenowana.

Pinelia to przybysz z północno-wschodniej Azji gdzie uprawiana jest ze względu na właściwości lecznicze. Bardzo dobrze czuje się w europejskich ogrodach - wymaga stanowiska ocienionego, żyznej i wilgotnej gleby (w naturze spotykana na łąkach, skrajach lasów).

Pleione "Glacier Peak" to krzyżówka Pleione formosana alba x P. grandiflora. Zakwita pod koniec kwietnia dużymi, jasnymi kwiatami zanim pojawią się liście; kwiaty są duże w stosunku do całej rośliny kremowe lub żółtawe. Jego uprawa wymaga trochę starań: wiosnę i lato może spędzić w ogrodzie, później należy go przenieść do zimnej werandy, nieogrzewanej szklarni itp. (wymaga temperatur powyżej -10 °C).

Pleione to nieduży storczyk gruntowy. Odmiana "Tongariro" to krzyżówka Pleione pleionoides x P. "Versailles" (Pleione formosana x P. limprichtii). Zakwita przeważnie w marcu/kwietniu zanim pojawią się liście; kwiaty są duże w stosunku do całej rośliny, intensywnie różowe. Jego uprawa wymaga trochę starań: wiosnę i lato może spędzić w ogrodzie, później należy go przenieść do zimnej werandy, nieogrzewanej szklarni itp. (wymaga temperatur powyżej -10 °C).

Pleione to nieduży storczyk gruntowy. Pleione formosana zakwita przeważnie w kwietniu/maju zanim pojawią się liście; kwiaty są duże w stosunku do całej rośliny, różowe. Jego uprawa wymaga trochę starań: wiosnę i lato może spędzić w ogrodzie, później należy go przenieść do zimnej werandy, nieogrzewanej szklarni itp. (wymaga temperatur powyżej -10 °C).

Piękny selekt stopowca o liściach lepiej wybarwionych od pozostałych dostępnych na rynku, a czerwone i srebrne plamy stają się coraz  intensywniejsze z wiekiem rośliny. TerraNova, która wprowadziła tego stopowca zaleca okrywanie na zimę i uprawę od strefy 7 oraz płytkie sadzenie (z obawy o zagniwanie kłącza). Można uprawiać w dużym pojemniku i zimować w zimnym pomieszczeniu. Podłoże żyzne, wilgotne i zdrenowane.

Pochodzi ze skrzyżowania Podophyllum delavay i Podophyllum difforme i charakteryzuje się pięknym wybarwieniem liści i fakturą typu "żabia skórka". Pomimo, że jest mrozoodporny w naszej strefie klimatycznej, lepiej okrywać na zimę. Jak u wszystkich stopowców zaleca się płytkie sadzenie (z obawy o zagniwanie kłącza). Podłoże żyzne, wilgotne i zdrenowane. Przesuszenie latem może wywołać wcześniejsze przejście w zimową dormancję.

Od wczesnej wiosny aż do kwitnienia liście stopowca himalajskiego są złożone jak parasole wzdłuż wyrastających z ziemi łodyg. Po ukazaniu się bladoróżowych pojedynczych kwiatów, które rozwijają płatki w słoneczne dni a w pochmurne je zamykają, liście rozwijają się: są duże, dłoniasto powcinane, zielone w brązowe plamy.

Podophyllum peltatum wyrastające na początku kwietnia z ziemi wyglądem przypomina złożone parasole. Kwitnie w maju i od tego czasu liście są już rozłożone. Pod koniec lata pod liśćmi pojawia się żółtozielonkawy owoc wielkości śliwki.  

Ta bulwiasta bylina pochodząca z Chin i Tybetu to nowość wśród oferowanych w Europie roślin cieniolubnych. Duże, żywozielone, błyszczące liście mają od 5 do 9 klap. Kłącze silne, pełzające, z włóknistymi korzeniami. Wymaga stanowiska ocienionego, gleby zasobnej i wilgotnej (podobnie jak Darmera peltata). Kwiaty pod spodem liścia, jesienią czerwone lub czarne jagody.

Średniej wielkości klapowane liście rozwijają się wraz z nadejściem pierwszych cieplejszych wiosennych dni. Na początku maja pod liśćmi pojawiają się szkarłatne kwiaty. Wymaga stanowiska ocienionego, gleby zasobnej i wilgotnej (ale zdrenowanej, bez zastoin). Świeże, wiosenne liście są brązowe albo nawet buraczkowe (zwłaszcza u starszych roślin), potem po czerwonym pigmencie zostają tylko plamki.

Duże, żywozielone, bardzo błyszczące liście wyrastają na sztywnych łodygach. Kwiaty w kolorze czerwonego wina zwisają na szypułkach pod spodem liścia, jesienią czerwone jagody. Na stanowisku ocienionym, żyznym i wilgotnym będzie się czuć najlepiej.

Piękna odmiana kokoryczki wyselekcjonowana przez Ernsta Pagelsa. Kwiaty klasycznie białe z zielonymi końcówkami płatków, zebrane po 4; jagody matowo niebieskie.

Piękna roślina do nasadzeń parkowych i zadrzewionych części ogrodów. Dzięki białym obramowaniom końcówek liści jest atrakcyjna nie tylko w porze kwitnienia. Dodatkową ozdobą są wygięte sierpowato czerwonobrązowe łodygi. 

Osiąga wysokość około 0,5m – liście są dłuższe lecz wygięte horyzontalnie. Liście naprzemianległe, duże, owalne i bardzo błyszczące. Kwiaty białe z zieloną końcówką, po 3-4 na szypułce wyrastającej z pachwiny liścia. Kwiaty - część zwisają pod liśćmi, wiele jest „wyłożonych” na liście.

Maleńka kokoryczka pochodząca z Azji. Łodygi i liście jak u innych kokoryczek, sprawiają może wrażenie jakby nie mogły się w pełni rozwinąć. Kwiaty stosunkowo duże, bez szypułek, różowofioletowe. Urocza. Najlepsze rezultaty daje uprawa w jasnym cieniu, w podłożu zasobnym i przepuszczalnym.

Maleńka kokoryczka o wzniesionym pokroju. Liście zielone, owalne, lekko karbowane zdają się być gęsto upakowane na krótkich łodyżkach.  

Liście eliptyczne, szersze i trochę bardziej okrągłe niż u kokoryczki wonnej. Białe, dzwonkowate kwiatki z zielonkawymi końcówkami wyrastają na krótkich szypułkach. Dobrze się czuje na stanowisku zacienionym, lekko wilgotnym (choć dobrze znosi susze). Dobra towarzyszka host, paproci, parników i innych roślin cieniolubnych.

Na bordowych pędach ciemnozielone liście z wyraźnymi srebrnymi pasmami na środku i po bokach. Kwiaty zielonkawobiałe.

Ta odmiana kokoryczki pochodzi z Korei, gdzie została wyselekcjonowana przez Tony Aventa spośród rosnących w naturalnym środowisku. Jej liście są szersze, zaokrąglone, gęściej rozmieszczone i lekko spiralnie rozmieszczone na łodyżce. Kwiaty typowe dla kokoryczek: białe z zielonymi końcówkami płatków. Jesienią granatowe jagody.

Ta piękna odmiana kokoryczki pochodzi z Japonii, a jej nazwa oznacza białego tygrysa. Rozwijające się wiosną liście są całkowicie zielone, później u nasady liścia pojawia się kredowo biała plama. Im starsza, dojrzalsza roślina tym większa biała plama u nasady liścia. Lubi umiarkowany chłód i wilgotne, zasobne podłoże. Ale dla piękniejszego wybarwienia kredowej wariegacji przydaje się trochę słońca...

Rzadka odmiana popularnej kokoryczki wonnej. Ta pochodzi z Japonii, a jej nazwa po japońsku oznacza smocze łuski. Przez środek liścia biegnie charakterystyczna zmarszczka (zmiana faktury liścia) dodatkowo wzbogacona pasemkami srebrnego i ciemniejszej zieleni.

Kokoryczka inna niż wszystkie: niezbyt duże, wąskie liście zebrane są w okółkach na wysokich, wyprostowanych łodygach. Kwiaty dzwoneczkowate, nieduże, białe lub blado różowe, zwieszające się z tych samych okółków co liście.

Niezbyt duże, lancetowate liście zebrane są w okółkach na wysokich, wyprostowanych łodygach. Kwiaty nieduże, białe, zwieszające się wyrastają z tego samego miejsca co okółki liści, tuż przy łodydze. Kokoryczka okółkowa lubi miejsca cieniste, w naturze można ja spotkać w lasach; odmiana "Serbian Dwarf" została wyselekcjonowana na stanowisku w Serbii, jest mniejsza od gatunku stąd "dwarf" czyli karzełek w nazwie. 

Kokoryczka, która wiosną ma brązowe pędy i liście; wygląda wówczas zjawiskowo. W czasie kwitnienia zielenieje i zielona pozostaje do końca sezonu.

Ciekawa kokoryczka o niebieskawo zielonych, lekko kędzierzawych, jakby rozedrganych liściach z charakterystycznymi kremowymi paskami - wprowadza lekki powiew op-artu do ogrodu:) Wymagania jak gatunek. Znana także pod nazwą Polygonatum x hybridum „Striatum”.

Paprotka zwyczajna występuje w całej Polsce jako podszyt lasów. Jej liście są bardzo trwałe - zimozielone, rzadko wymagają kosmetycznego przycinania po zimie. W czasie suszy lub dużych mrozów, paprotka wygląda jakby uschła - traci całą wilgoć z liści; po deszczu lub po ustaniu mrozów odradza się jak feniks z popiołów... Dobry gatunek na skalniaki: wytrzymała na suszę, tolerująca stanowisko słoneczne lub jasny cień.

Paprotka zwyczajna występuje w całej Polsce jako podszyt lasów. Jej liście są bardzo trwałe - zimozielone, rzadko wymagają kosmetycznego przycinania po zimie. Dobra odmiana na skalniaki: wytrzymała na suszę, tolerująca stanowisko słoneczne lub jasny cień. Odmiana „Bifido Multifidum” ma liście rozdwojone na końcach.

Kosmopolityczny gatunek paproci spotykany także (choć rzadko) w Polsce. Porasta lasy liściaste, preferuje miejsca chłodne i wilgotne. Długie liście zebrane są w rozetę, ciemnozielone, wyprostowane.

Paproć wyselekcjonowana przez japońskiego botanika Tamitaro Makino. Frondy lekko sierpowato wygięte, ciemnozielone, błyszczące. Tworzy regularne, zwarte kępy.

Piękna paproć o wzniesionym pokroju. Ciemnozielone frondy są zimozielone, warto jednak wiosną wyciąć stare by pobudzić wzrost nowych. W naturze spotykana na lesistych terenach niemal całej Ameryki Północnej (z Kanadą i Alaską).

Piękna zimozielona paproć o niezwykle lśniących, ciemnozielonych frondach. Zadomowiona dobrze znosi suszę. Preferuje miejsca cieniste - w słońcu liście mogą zasychać. Świetna gdy sadzona w grupach jako roślina okrywowa.

Paproć o lśniących, ciemnozielonych frondach. Kępa raczej wyprostowana.