Cieniolubne

Liście białe z ciemnozielonym brzegiem, mocno powykręcane. Sport H. "Kiwi Spearmint".

Duża, rozłożysta, liście podługowate (trochę jak wielkie jęzory - wywodzi się od H. montana) z nerwami dość głęboko zatopionymi w blaszce liściowej. Jako odmiana została zarejestrowana już w 1977r. Dobrze zniesie nawet słoneczne stanowisko choć lub lekki cień.

Hosta o liściach z ciemnozielonym środkiem i złotym, szerokim brzegiem - piękny, głęboki kontrast. Dobrze rośnie zarówno w miejscu cienistym jak i słonecznym. Tworzy rozłożyste kępy. Blaszka liściowa gruba i twarda - odporna na zakusy ślimaków.

Trójkątny, zielonkawoniebieski liść z białym, lekko pofałdowanym brzegiem. Pokrój kaskadowy, kwiaty jasne lila - prawie białe.

Prawdziwą wartością tej odmiany są kwiaty: duże, białe, pełne i słodko pachnące. Liście są zielone, lekko błyszczące. Sport H. „Aphrodite” o jeszcze większych kwiatach. Kwitnie w bardzo ciepłym i słonecznym miejscu.

Masywna odmiana o błyszczących, ciemnozielonych liściach z białymi brzegami. Sport olbrzymiej lecz całkowicie zielonej H. „Elatior”. Kwiaty prawie białe.

Świetna nieduża odmian o podłużnych, ostro zakończonych, grubych liściach. Środek liścia niebieskawo zielony, brzeg kremowożółty. Rośnie ładnie; tworzy zwarte, gęste i płaskie kępy.

Sport pięknej H. „Captain Kirk”: liście kremowobiałe, dość grube, z brzegiem w dwóch odcieniach zieleni „naciekających” ku środkowi liścia.

"Zjeżdżalnia wodna" - świetna niebieska hosta o liściach podłużnych, ostro zakończonych i mocno pofałdowanych na brzegach. Liście grube, mięsiste - odporne na ślimaki. Wyjątkowa.

Śmieszna hosta o kędzierzawych liściach. Zielony liść z żółtym brzegiem, kwiaty jasno lila.

Niesamowity sport Hosty Mediovariegata Undulata: liście od początku sezonu są zupełnie białe/kremowe/maślane i w ogrodzie wyglądają jak duchy. Po kilku tygodniach zielenieją i do końca sezonu są zielone lub zielono-pasiaste.

Nieduża odmiana o żółtych, lancetowatych, mocno pofałdowanych liściach - sprawia wrażenie jakby drżała. Hodowca zaleca sadzić ją na stanowisku z porannym słońcem dla lepszego wybarwienia.

Sport "innej niż wszystkie" hosty "Praying Hands" - ten sam wzniesiony pokrój, sztywny, wąski, pofalowany liść i fioletowe kwiaty. Różnią się chyba tylko kolorem obrzeżenia liścia: u "Wings of a Prayer" jest on kredowo biały.

Nowość (wprowadzona w 2003r.) pochodząca od dobrze znanej miłośnikom dużych odmian funkii H. „Sum and Substance”: olbrzymka o wielkich, złocistozielonych liściach z białym brzegiem (początkowo brzeg jest żółty). Kształt liści zmienia się z wiekiem rośliny: początkowo podłużne, później sercowato okrągłe. Toleruje słońce – liście nabierają bardziej złotawego odcienia.

Odmiana średniej wielkości o ciemnozielonym liściu z charakterystyczną wąską, białą plamą/smugą na liściu. Biała smuga biegnie od końcówki liścia poprzez cały ogonek liściowy (ogonek jest biały z ciemnozielonymi brzegami podobnie jak liść) i zdaje się sięgać wgłąb ziemi, do korzeni.

Jedna z nielicznych host uwielbianych ze względu na kwiaty, a nie liście. Liście jasnozielone, często błyszczące; kwiaty duże, porcelanowo białe, pachnące. Lepiej kwitnie na stanowisku słonecznym.

Sinozielony klasyk. Zawsze chętnie widziana w parkach i ogrodach. Moda na nią wydaje się nie przemijać.

Roślina leśna pochodząca ze wschodnich stanów USA i również tam rzadka. Delikatne białe kwiaty tańczą przy najlżejszym podmuchu wiatru; można je podziwiać w kwietniu. Później dość długo utrzymuje się charakterystyczna torebka nasienna przypominająca makówkę. Liście dwuklapowe, zielone. Nazwana na cześć Thomasa Jeffersona, trzeciego prezydenta Stanów Zjednoczonych.

Roślina leśna pochodząca z Azji. Kwitnie w kwietniu fioletowymi kwiatami, pod koniec kwitnienia rozwijają się liście. Liście początkowo nabiegnięte bordo, później zielone. Lubi gleby lekko wilgotne, ale dobrze zdrenowane.

Roślina leśna pochodząca z Azji. "Zwyczajna" kwitnie w kwietniu fioletowymi kwiatami, ta ma białe kwiaty. Pod koniec kwitnienia rozwijają się liście, początkowo nabiegnięte bordo, później zielone. Lubi gleby lekko wilgotne, ale dobrze zdrenowane.

Kirengeszoma koreańska jest nieco niższa od dłoniastej i trochę wcześniej zakwita - żółte dzwoneczki pojawiają się już od końca lipca. Lubi próchnicze podłoże (liściaste, nie obornik!), chłód i wilgoć, tak jak miała w domu - w lasach Japonii i Korei. Nie lubi wapnia i zasolenia gleby. W ogrodzie leśnym, naturalistycznym tworzy przyjemne chaszcze - może być zestawiana np. z paprociami, funkiami, lepiężnikiem.

Kirengeszoma lubi próchnicze podłoże (liściaste, nie obornik!), chłód i wilgoć, tak jak miała w domu - w lasach Japonii i Korei. Nie lubi wapnia i zasolenia gleby. W ogrodzie leśnym, naturalistycznym tworzy przyjemne chaszcze - może być zestawiana np. z paprociami, funkiami, lepiężnikiem. Kwitnie na początku jesieni żółtymi dzwoneczkami; klapowane liście zawieszone na ciemnych, dość cienkich pędach.

Kwiaty białe, dzwonkowate z charakterystycznymi zielonymi lub żółtozielonymi „kropelkami” na końcówkach zrośniętych płatków. Wymaga stanowiska lekko ocienionego, wilgotnego, chłodnego. Śnieżyca letnia jest bardzo podobna do naszej rodzimej śnieżycy wiosennej. Jest jednak od niej znacznie wyższa, niesie więcej pojedynczych kwiatków na pędzie kwiatowym (nawet 7) i kwitnie później.

Roślina cebulowa, długowieczna i niekłopotliwa. Melduje się z kwiatami jako jedna z pierwszych na przedwiośniu - chętnie odwiedzana przez pierwsze wiosenne trzmiele i pszczoły. Kwiaty białe, dzwonkowate z charakterystycznymi zielonymi lub żółtozielonymi „kropelkami” na końcówkach zrośniętych płatków.

Roślina cebulowa, długowieczna i niekłopotliwa. Melduje się z kwiatami jako jedna z pierwszych na przedwiośniu - chętnie odwiedzana przez pierwsze wiosenne trzmiele i pszczoły. Kwiaty białe, dzwonkowate z charakterystycznymi zielonymi lub żółtozielonymi „kropelkami” na końcówkach zrośniętych płatków. Odmiana karpacka ma dwa kwiaty na każdej łodyżce.

Uzyskana ze skrzyżowania dwóch odmian Lilium martagon, "Akimina" ma piękne jasne kwiaty z ciemnobrązowymi piegami.

Bylina ta należy do rośliny konwaliowatych i bardzo przypomina konwalnika (Ophiopogon). Długie, wąskie liście ze złotą obwódką pozostają zimozielone, drobne fioletowe kwiaty pojawiają się dość późno i zdobią roślinę przez całą jesień. Dobra niska roślina okrywowa. Zadomowiona bardzo dobrze znosi suche, cieniste stanowisko.

Okrywowa roślina do zacienionych miejsc, odpowiednia pod drzewa i krzewy. Liście sercowate, błyszczące. Kwiaty białe.

Niewymagająca bylina runa leśnego. Występuje w Azji na terenie Japonii, Korei, Chin oraz w zachodnich Stanach USA; porasta gęstym dywanem brzegi strumieni, wilgotne lasy liściaste. Nadaje się do nasadzeń naturalistycznych jako roślina zadarniająca.

Uroczy selekt konwalijki o błyszczących liściach z kremowożółtym brzegiem. Wiosną ponad liśćmi gwiazdkowate białe kwiaty, jesienią - kuliste jagody. Niewymagająca, lubi miejsca ocienione i raczej wilgotne, zadomowiona dobrze znosi suszę.

Niewymagająca, bylina podobna do kokoryczki. Łodyga wzniesiona, liście ciemnozielone, błyszczące, naprzemianległe, z ładnym łukowatym unerwieniem.

Ciekawa roślina cieniolubna o liściach przypominających kokoryczkę i drobnych, gwiazdkowatych kwiatach zebranych po 10-15 w luźne grona. Pokrój raczej wyprostowany (w odróżnieniu np. od podobnego Maianthemum racemosum).

Okazała paproć o dwóch rodzajach frond: zarodnikonośne (są wyprostowane i usytuowane w środku kępy) i sterylne (rozkładają się wachlarzowato naokoło). Najlepiej czuje się w podłożu chłodnym, wilgotnym i zasobnym w próchnicę.

Wspaniała, duża paproć idealna do mokrych i podmokłych cienistych zakątków. Szybko się rozwija wypełniając dostępną przestrzeń. Tworzy okazałe, wyprostowane kępy, jeśli ma dostatek miejsca i dobre warunki będzie rosła łanami. Idealna na brzegi dużych stawów, strumieni. Świetna w nasadzeniach masowych.

Ta świetna, wiosenna bylina do cienistego, wilgotnego ogrodu bardzo przypomina miodunkę (należą do tej samej rodziny). Bladoniebieskie, dzwonkowate kwiaty rozwijają się z różowych/fioletoworóżowych pąków. Liście zielone. Roślina zamiera po kwitnieniu: w jej naturalnym siedlisku na obrzeżach lasów, pod ulistnionymi już koronami drzew robi się wówczas zbyt ciemno i sucho.