E

Roślina kserotermicznej murawy, a więc jej żywiołem jest stanowisko słoneczne, gorące, suche. Liście i pędy ma owłosione (zapobiega to nadmiernej utracie wody); liście tworzą rozetę schowaną nisko wśród traw, w okresie kwitnienia żmijowiec osiąga wysokość nawet 1m. Kwitnienie przypada na okres od końca czerwca do sierpnia i trwa przeciętnie 2 do 3 tygodni. Wspaniała roślina miododajna. Sadzić na słonecznych rabatach, skalniakach.

ROŚLINA ZABRONIONA W EUROPIE JAKO INWAZYJNA (uprawa, handel).

Ponikło to rodzima bylina przypominająca drobniutką trawkę. W naturalnych zbiornikach porasta strefę brzegową (ważna rola ponikła dla umacniania brzegów). W sadzawce stworzy swego rodzaju delikatny, podwodny trawnik.

Ponikło to rodzima bylina przypominająca drobniutką trawkę. W naturalnych zbiornikach porasta strefę brzegową (ważna rola ponikła dla umacniania brzegów). W sadzawce stworzy swego rodzaju delikatny, podwodny trawnik.

Roślina podwodna, przeważnie zakorzeniona w dnie choć może również funkcjonować jako pływająca swobodnie w toni wodnej. W środowisku naturalnym występuje zazwyczaj w dużych skupiskach, zarówno w wodzie stojącej jak i wolno płynącej.

Okazała bylina, prawdziwa ozdoba krajobrazu - obecna na skrajach lasów, leśnych polanach, w przydrożnych rowach. Entuzjaści przypisują jej wiele zalet medycznych i kulinarnych. Purpurowe kwiaty są atrakcyjnym pożytkiem dla pszczół. Lubi podłoże bogate w azot. Jej angielska nazwa to „Fireweed” - chwast ognisty.

Niewielka odmiana epimedium o czysto białych kwiatach. Liście żywozielone, dość drobne, tworzące gęste i zwarte kępy. Prawdopodobnie mieszaniec E. diphyllim i E. youngianum. Bardzo przydatne do obsadzania nagich miejsc pod drzewami: nie wymaga gleb specjalnie żyznych, dobrze znosi okresowe susze. Epimedia są roślinami zimozielonymi w cieplejszych strefach klimatycznych, w polskich ogrodach należy ścinać suche liście wczesną wiosną.

Roślina okrywowa o żywozielonych liściach (młode, wiosenne liście są zabarwione czerwienią i brązem, nakrapiane nierównomiernie), tworząca gęste, zwarte kępy. Wiosną (kwiecień i maj) nad liśćmi pojawiają się masowo stosunkowo duże żółte kwiaty zabarwione intensywnie ciepłym oranżem.

Krzyżówka E. rhizomatosum i E. wushanense pochodząca z belgijskiej szkółki Danielle Monbaliu. Liście nakrapiane brązem wczesną wiosną, w maju zielenieją - stają ciemnozielone, dość błyszczące, z charakterystycznym piłkowaniem na brzegach. Kwiaty bardzo liczne, żółte, dość duże (jak na epimedium) - za sprawą wydłużonych ostróg. 

Epimedium „Black Sea” wzięło swoją nazwę od czarnego (ciemnofioletowego) koloru liści, który może pojawić się w okresie jesiennych chłodów. Wiosną i latem liście są zielone. Małe, żółte kwiaty (kremowożółte z pomarańczowym poblaskiem na płatkach) są wyniesione wysoko ponad liście na czerwonych łodygach - pojawiają się od końca marca do kwietnia w dużych ilościach. Odmiana ta nie jest tak odporna na suszę jak inne epimedia.

Zdecydowanie jedno z piękniejszych epimediów. Kwiaty duże, mocno rozcapierzone, żółte pajączki z noskami unurzanymi w palonym cukrze. Liście z delikatnymi kolcami, mocno błyszczące, zielone z brązowymi plamkami. Podłoże powinno być dość kwaśne.

Niska roślina okrywowa o drobnych liściach, tworząca gęste, zwarte kobierce. Kwiaty są czysto białe („yellow” w nazwie rośliny odnosi się do jasnozielonych, niemal żółtych liści, nie kwiatów), pojawiają się masowo w kwietniu i maju. Bardzo dobrze znosi zacienione stanowisko, świetnie sprawdza się pod drzewami i krzewami (także rododendronami - lubi kwaśne podłoże).

Roślina okrywowa o żywozielonych liściach (młode, wiosenne liście są zabarwione czerwienią i brązem, nakrapiane nierównomiernie), tworząca gęste, zwarte kępy. Wiosną ponad liśćmi pojawiają się masowo stosunkowo duże pajączki biało-różowych kwiatów. Kwitnie długo, zdarza mu się także powtarzać kwitnienie wczesną jesienią. Zadomowione dobrze zniesie warunki suchego cienia. Jedno z piękniejszych, wdzięczniejszych epimediów.

Liście podłużne, zielone (wiosną z brązowym poblaskiem), błyszczące, piłkowane. Kwiaty żółte, całkiem spore, wyniesione dość znacznie ponad liście.

Odmiana o niedużych lecz bardzo licznych żółtych kwiatach (podobnie jak u E. "Lemon Zest" kwiatki są dzwoneczkowate, zwarte, nie mają płatków w postaci pajączkowatych "ostróg"). Kwiaty nisko ponad liśćmi - zielonymi, mocno nakrapianymi brązem. Kwitnie długo, powtarza kwitnienie latem lub wczesną jesienią.

Roślina okrywowa o dość drobnych liściach, tworząca gęste i zwarte kępy. Wiosną (kwiecień, maj) nad liśćmi pojawiają się masowo drobne, pająkowate kwiaty w kolorze lila. Liście są zielone, młode liście czerwono-brązowe, pozostają na roślinie całą zimę (wczesną wiosną należy je ściąć by pobudzić wzrost nowych).  Bardzo przydatne do obsadzania nagich miejsc pod drzewami: nie wymaga gleb specjalnie żyznych, dobrze znosi okresowe susze, płytko się korzeni. Lubi kwaśne podłoże.

Kwiaty ciemnofioletowe, liście małe, wąskie. Jedna z mniejszych odmian Epimedium grandiflorum. Lubi cień i podłoże, które nie przesycha.

Krzyżówka Epimedium alpinum i E. grandiflorum. Roślina okrywowa o dość drobnych liściach, tworząca gęste i zwarte kępy. Wiosną (kwiecień) nad liśćmi pojawiają się masowo drobne, czerwone kwiaty.

Roślina okrywowa o dość drobnych liściach, tworząca gęste i zwarte kępy. W kwietniu i maju nad liśćmi pojawiają się masowo drobne, czysto białe kwiaty zawieszone na łodyżkach jak cieniutkie, czarne druciki. Wiosną liście są delikatnie poplamione brązem, później zielone; pozostają na roślinie całą zimę

Roślina okrywowa o dość drobnych liściach, tworząca gęste i zwarte kępy. Wiosną (kwiecień) nad liśćmi pojawiają się masowo delikatne, drobne, kremowożółte kwiaty.

Gatunek odkryty w górach Wushan w Chinach (Syczuan) i w stosunku do znanych już epimediów wushanense takich jak np. "Amber Queen", uznany za odmienne i  prawdziwe epimedium z Wushan, i dla odróżnienia z przydomkiem "nova" w nazwie. Osiąga ok. 100 cm wysokości - jest to okazałe epimedium. Rośnie i namnaża się dość wolno. Liście ma dość szerokie, bardzo skórzaste, sztywne, o brzegach ostro piłkowanych, zakończonych niemalże kolcami.

Niewielka odmiana epimedium. Kwiaty niezwykle obfite, białe z bladoróżowym rumieńcem (występuje także pod nazwą „Dawn” - „Świt”), przepiękne zwłaszcza przy masowym nasadzeniu. Liście dość drobne, zielone, tworzą gęste i zwarte kobierce. Bardzo przydatne do obsadzania nagich miejsc pod drzewami i krzewami, także pod azaliami i rododendronami - epimediom służy kwaśny odczyn podłoża (zwłaszcza ta odmiana wymaga kwaśnego podłoża).

Jedno z mniejszych ogrodowych epimediów. Kwiaty śnieżnobiałe, przepiękne zwłaszcza przy masowym nasadzeniu. Liście dość drobne, tworzą gęste i zwarte kępy. Bardzo przydatne do obsadzania nagich miejsc pod drzewami: nie wymaga gleb specjalnie żyznych, dobrze znosi okresowe susze.

Piękna, żywotna krzyżówka amerykańskiego kruszczyka olbrzymiego i naszego rodzimego błotnego. W kwiatach znajdziemy odcienie oranżu, bordo, bieli i żółci (określany jako „storczyk tęczowy”). Pokrój wyprostowany, roślina odporna i zdrowa.

Storczyk rodzimy dla Ameryki Północnej, spotykany na brzegach rzek i strumieni - w ojczyźnie zwany jest „stream orchid”. Bardziej okazały i barwniejszy niż nasz kruszczyk błotny (Epipactis palustris): okazy dorastają do prawie metra wysokości. Kwiaty, nawet czterocentymetrowe, są pomarańczowo-brązowe.

Kruszczyk błotny to jeden z piękniejszych rodzimych storczyków. Spotkać go można na mokrych łąkach, torfowiskach, łęgach i innych otwartych obszarach przynajmniej okresowo podmokłych.

Piękny azjatycki storczyk, kuzyn naszego kruszczyka błotnego - nieco bardziej okazały i kolorowy (bogatszy w odcienie oranżu, żółci i różu). Wymaga chłodnego, wilgotnego stanowiska z próchniczą, świeżą glebą.

Jedna z ładniejszych dużych odmian skrzypów znajdujących się w naszej ofercie. Długie pędy są proste i dość grube, wielu osobom kojarzą się z bambusem.

Proste, nierozgałęzione zielone pędy nadziemne  dorastają do około 150 cm. Nie ma chyba innego dużego skrzypu o tak uładzonym pokroju.

Nierozgałęzione zielone pędy nadziemne z brązowymi węzłami dorastające do 20 cm. Tworzy zwarte kępy. Dobrze rośnie w ubogich, wilgotnych i mokrych glebach.

Ta niewielka wełnianeczka lubi warunki szczególnie trudne: rośnie między innymi w strefie subarktycznej i na terenach górskich (co nie oznacza, że nadaje się na typowy skalniak - wymaga stanowiska mokrego, spotkać ją można na torfowiskach niskich, mokradłach, źródliskach). W Polsce występuje m.in. w Tatrach i Sudetach, ale także na Pomorzu. W naturze jej stanowiska są coraz rzadsze - zagrożona jest wyginięciem.

Wełnianki to rośliny zupełnie niepozorne, wyglądające niemalże jak najzwyklejsza trawa dopóki nie zakwitną. Rosną na bagnach (jako rośliny towarzyszące sadzawce wymagają miejsca podmokłego z podłożem na bazie kwaśnego torfu) i gdy masowo kwitną.

Mikołajek występujący także w Polsce w siedliskach naturalnych: porasta wydmy nad Morzem Bałtyckim. Doskonale przystosowany jest do trudnych warunków panujących w tym środowisku.