Wilgotny cień

Adianta to jedne z wdzięczniejszych paproci. Dzięki dużej mrozoodporności (do strefy 3) są odpowiednie dla naszego klimatu. Paprocie te wymagają głębokiego cienia i wilgoci, jeśli bezpośrednie słońce to tylko poranne.

Dorasta do około 10cm; znane jest też jako „Minor” albo „Minus”. Frondy tej maleńkiej paproci ułożone są poziomo.

Bardzo piękna paproć o skórzastych, jakby plastikowych, ciemnozielonych, błyszczących liściach rozjaśnionych pośrodku zielonkawożółtą, niemal fluorescencyjną smugą. Dobrze czuje się w miejscu ocienionym, podłoże powinno być wilgotne i umiarkowanie żyzne - gatunek w naturze rośnie w wilgotnych lasach. Zimozielona.

Paproć o trójkątnych, mocno powcinanych, koronkowych liściach niesionych niemal poziomo. Tworzy gęste kępy. Bardzo przypomina Arachniodes standishi, od której powinna być bardziej mrozoodporna.

Interesująca nieduża paproć nadająca się do obsadzania zacienionych skalniaków, wykorzystywana też do uprawy w terrariach (jest zimozielona) i niedużych pojemnikach. W naturze jej występowanie związane jest ze skałami wapiennymi - dobrze jest więc zapewnić jej podłoże z zawartością wapnia. Za sprawą fantazyjnego kształtu frond, w języku angielskim potocznie nazywana jest „smoczym ogonem”.

Paproć o wąskich frondach wyrastających licznie i pionowo. Wymaga miejsca cienistego, wilgotnego. Bardzo odporna.

Paproć o wąskich, pierzastych, bardzo delikatnych frondach o mocno postrzępionych końcówkach. Wymaga miejsca cienistego, wilgotnego. Nie należy jej sadzić w miejscach narażonych na przesychanie podłoża lub silniejszą operację słoneczną.

Koronkowe, delikatne liście tej paproci według literatury osiągają wielkość do 15cm. Są jasnozielone, osadzone na czerwonych łodyżkach; giną na zimę. Wymaga miejsca wilgotnego, ocienionego i żyznego - w naturze spotkać ją można w wilgotnych lasach i na ich obrzeżach.

Piękna wietlica japońska o srebrzystej blaszce liściowej i purpurowej łodyżce, której kolor z czasem rozlewa się także na liść. Końcówki mocno poszarpane ("cristata").

Liść posrebrzony, ogonki liściowe ciemne. Końcówki liści pozamieniane w  imponujące "grzebienie". Wymaga cienia lub półcienia, lubi gleby próchnicze i wilgotne o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym.

Niska odmiana tworząca gęste kępy liści o pięknym, kolorowym rysunku: środek srebrnopopielatych frond jest ciemniejszy, z odcieniem czerwieni. Wymaga cienia lub półcienia, lubi gleby próchnicze i wilgotne o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym.

Niska odmiana tworząca gęste kępy liści o pięknym rysunku: środek srebrnopopielatych frond jest czerwony (intensywniejszy z wiekiem). Wymaga cienia lub półcienia, lubi gleby próchnicze i wilgotne o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym.

Podrzeń mniejszy od naszego podrzenia żebrowca. Ma dość podobne wymagania - cień, gleba kwaśna i wilgotna, nie znosi jednak (zwłaszcza zimą) zastoin wodnych - podłoże powinno więc być zdrenowane. Można sadzić na wilgotnych klifach, przy wodospadach, na wyniesionych brzegach stawów i strumieni. Paproć o ciemnozielonych frondach (wiosną rudawe)

Paproć o ciemnozielonych frondach: płonne tworzą rozetę, zarodnikonośne są pionowe, zimozielone i wyrastają ze środka kępy. Łodyżki czarne. Wymaga miejsca cienistego i stale wilgotnego, często towarzyszą jej jodły lub świerki; preferuje gleby kwaśne i ubogie. Występuje w Polsce na obszarach górskich oraz na Kaszubach - wszędzie coraz mniej licznie stąd objęta jest ochroną gatunkową.

Paproć o skórzastych, jasnozielonych frondach. Zimozielona. Doskonała do dużych pojemników zarówno w ogrodzie jak i w ogrodzie zimowym.  Tworzy okazałe kępy.

Majestatyczna paproć drzewiasta, endemit z Tasmanii, może pamiętać jeszcze okres karbonu, gdy Ziemię porastały paprociowe lasy. Znosi krótkotrwałe obniżenie temperatury poniżej 0 stopni, ale uprawa tej egzotycznej paproci udaje się u nas tylko gdy na okres zimowy przenoszona jest do pomieszczenia.

Paproć rozpowszechniona w liściastych i mieszanych lasach Europy i części Azji. Jedna z większych europejskich paproci: w wilgotnych lasach rejonu śródziemnomorskiego jej frondy mogą osiągać długość nawet 150-170cm.

Nerecznica o mocno rozwidlonych końcówkach. Tworzy ładne, regularne kępy ciemnozielonych liści. Odmiana uprawiana w ogrodach  od XIXw.

Liście gęste o lekko kędzierzawych końcówkach. Tworzy ładne, zwarte, wyprostowane kępy. Dobrze rośnie w miejscach cienistych lub umiarkowanie słonecznych, wilgotnych (ale bez zastoin wody).

Wspaniały gatunek nerecznicy - duża, o wyprostowanym pokroju. Jej iście są ciemnozielone, błyszczące, wyprostowane. Młode frondy są jasnozielone i pojawiają się późno - dopiero w maju lub nawet w czerwcu. Wymaga gleby wilgotnej, zasobnej. Piękny soliter w cienistym ogrodzie.

Odmiana tej nerecznicy Dickinsa ma jasnozielone, "pogniecione" (crispa) listki. Mniejsza od gatunku spotykanego w Japonii, na Tajwanie i północnych regionach Indii, bardziej, zwarta, kompaktowa. Wymaga miejsc wilgotnych, osłoniętych, może wymagać ochrony na zimę lub miejsca w chłodnej werandzie. Jest zimozielona.

Frondy delikatne, powycinane mocno; bardzo koronkowa a jednocześnie odporna i wytrzymała.

Rodzima paproć spotykana w wilgotnych, bogatych w próchnicę lasach liściastych lub mieszanych, porastająca ocienione brzegi strumieni. Jest niewymagająca i odporna - jedna z chętniej sadzonych paproci w dużych, cienistych ogrodach i parkach. Zniesie stanowisko dość słoneczne (pod warunkiem, że będzie miała dostatek wody).

Całkowicie mrozoodporna w naszym klimacie paproć tworząca zwarte kępy wzniesionych i niezwykle delikatnych liści. Sprawia wrażenie delikatnej i wrażliwej, jest jednak bardzo odporną paprocią. Preferuje wilgotne i lekko kwaśne podłoże.

Fantastyczna, dość duża nerecznica o ciemnozielonych, połyskujących frondach. Wiosną widowiskowo wyglądają młode pastorały: ich zewnętrzna strona pokryta jest czarnymii łuskami. Pochodzi z wilgotnych lasów wschodniej Azji - na stanowisku osłoniętym i wilgotnym rośnie szybko i nie sprawia problemów.

Wspaniały gatunek nerecznicy - duża, o wyprostowanym pokroju. Rozwijające się liście są jasnozielone, ładnie kontrastujące z ciemnobrązową (prawie czarną) łodygą, z czasem ciemnieją i kontrast jest mniejszy. Wymaga gleby wilgotnej, zasobnej.

Ta świetna, nowa nerecznica przypomina pod kątem wybarwienia nerecznicę czerwonozawijkową: młode wiosenne  liście są zabarwione złotem, oranżem, potem zielenieją pozostają na nich jednak złotawe refleksy. Jest większa od czerwonozawijkowej, a jej wybarwienie jest głębsze, bogatsze. Wymaga wilgotnego, chłodnego stanowiska w dość głębokim cieniu i żyznej, próchniczej gleby.

Okazała paproć o dwóch rodzajach frond: zarodnikonośne (są wyprostowane i usytuowane w środku kępy) i sterylne (rozkładają się wachlarzowato naokoło). Najlepiej czuje się w podłożu chłodnym, wilgotnym i zasobnym w próchnicę.

Wspaniała, duża paproć idealna do mokrych i podmokłych cienistych zakątków. Szybko się rozwija wypełniając dostępną przestrzeń. Tworzy okazałe, wyprostowane kępy, jeśli ma dostatek miejsca i dobre warunki będzie rosła łanami. Idealna na brzegi dużych stawów, strumieni. Świetna w nasadzeniach masowych.

Piękna, delikatna paproć o liściach jak koperek (anglojęzyczni mówią „paproć marchewkowa” a w Azji jest znana jako „koronka syczuańska”). Najlepiej czuje się w miejscach ocienionych, osłoniętych i wilgotnych. Dobrze jest okryć ją na zimę - w naszym ogrodzie rośnie już kolejny sezon.

Onychium japonicum to piękna, delikatna paproć o liściach jak u marchewki (Onychium cryptogrammoides jest delikatniejsze, bardziej przypomina koperek). Najlepiej czuje się w miejscach ocienionych, osłoniętych i wilgotnych, ale nie mokrych. Dobrze jest okryć ją na zimę, choć w naszej strefie klimatycznej (Polska zachodnia) jest uprawiana z powodzeniem.

Długosz to bardzo duża, nadwodna paproć. W miejscach o dostatecznej wilgotności może rosnąć na stanowisku słonecznym, preferuje gleby kwaśne. Osmunda cinnamomea to gatunek charakteryzujący się dużym wigorem, wspaniałą odpornością na mróz (odnotowana nawet Alasce) i szczególnymi walorami dekoracyjnymi.

Duża, wilgociolubna paproć, która preferuje gleby kwaśne. Długosz Claytona rośnie w Ameryce Północnej na bagnach, brzegach jezior i strumieni. Przyjmuje się, że w miejscach o dostatecznej wilgotności może rosnąć na stanowisku słonecznym, spotyka się go jednak także w miejscach suchych i słonecznych - jest gatunkiem bardzo tolerancyjnym co do stanowiska. Jego angielska nazwa to "interrupted fern" czyli "przerwana paproć": zarodniki na zarodnionośnych pędach umiejscowione są pośrodku w charakterystyczny sposób tworząc jakby lukę w liściu. Gatunek bardzo mrozoodporny.

Długosz królewski to okazała paproć, którą można spotkać w miejscach podmokłych: na groblach,  brzegach wód, w wilgotnych zaroślach, rowach. W miejscach o dostatecznej wilgotności może rosnąć na stanowisku słonecznym. Preferuje gleby kwaśne. Dorosłe osobniki wytwarzają zarodniki na wybranych frondach usytuowanych w środku kępy i nieco podobnych kwiatostanów: wyprostowane, zdecydowanie różne od pozostałych.

Długosz królewski to bardzo duża, nadwodna paproć. W miejscach o dostatecznej wilgotności może rosną na stanowisku słonecznym. Preferuje gleby kwaśne.