D

"Dansker" czyli "Duńczyk" to stoplamek wyselekcjonowany spośród siewek przez hobbystę ze Skandynawii. Rośliny (zarówno kwiaty jak i liście) są wysokie, podłużne. Kwiaty bladoróżowe (z bliska widać różowofioletowy rysunek na białym tle poszczególnych kwiatków w kłosie). Liście mocno nakrapiane dość drobnymi, fioletowo czarnymi plamkami.

Stoplamek wyselekcjonowany spośród siewek. Kwiaty są bardzo wysokie, mocne, intensywnie wybarwione. Liście dość szerokie, mocno nakrapiane. Podobny do odmiany "Foliorella", z tym że ta ostatnia ma liście gładkie zielone.

Pełna wigoru, okazała krzyżówka dwóch dziko rosnących storczyków. Odpowiada jej stanowisko lekko ocienione, ze stale wilgotną glebą. W naszym ogrodzie dorasta do 80cm, jest bardzo żywotna. Kwiatostany są wysokie i pełne (osiągają przeszło 35cm wysokości i mają po kilkadziesiąt pojedynczych kwiatów). Liście gładkie, zielone, bez cętek charakterystycznych dla rodzimego stoplamka (Dactylorhiza maculata).

Storczyk charakterystyczny dla wilgotnych łąk, torfowisk, skrajów mokrych olsów i zarośli graniczących z łąkami. Teoretycznie może osiągnąć przeszło 0,5 m wysokości, najczęściej jest jednak niższy. Produkuje nektar wabiący pszczoły (inne kukułki tego nie robią i są zapylane przez niedoświadczone, dopiero co wybudzone po ziemie pszczoły i trzmiele, które i tak poszukują pożytku w ich pustych kwiatach). W Polsce chroniony, na liście gatunków zagrożonych.

Kukułka plamista, stoplamek to rodzimy storczyk o prostej, grubej łodydze, na której szczycie w maju pojawiają się różowe kwiaty zebrane w zwarty kłosowaty kwiatostan. Liście nakrapiane licznymi, ciemnymi plamami. W Polsce dość rozpowszechniony, spotykany na mokrych łąkach, torfowiskach - jest jednak rośliną chronioną. W ogrodzie wymaga przede wszystkim stanowiska wilgotnego.

Kukułka plamista, stoplamek to rodzimy storczyk o prostej, grubej łodydze, na której szczycie w maju pojawiają się różowe kwiaty zebrane w zwarty kłosowaty kwiatostan. Wśród kwiatów istnieje duża zmienność wysycenia kolorem - tutaj selekt o niemal białych kwiatach (z bliska widać, że ich biel jest lekko zabrudzona różem lub fioletem). Liście nakrapiane licznymi, ciemnymi plamami. W ogrodzie wymaga stanowiska wilgotnego.

Kukułka szerokolistna zwana także storczykiem szerokolistnym, stoplamkiem szerokolistnym to rodzimy storczyk o prostej, grubej łodydze, na której szczycie w maju pojawiają się różowe kwiaty zebrane w zwarty kłosowaty kwiatostan.

Kukułka zaniedbana to nazwa zdecydowanie krzywdząca dla tego storczyka. Na grubej, pustej w środku łodydze niesie wysoki i gruby kwiatostan (rekordowe kwiatostany składają się z 70-80 pojedynczych kwiatów!), osobniki uprawiane w naszym ogrodzie są okazalsze niż nasze stoplamki szerokolistny czy plamisty.

Kukułka, storczyk szerokolistny, stoplamek to rodzimy storczyk o prostej, grubej łodydze, na której szczycie w maju pojawiają się różowe kwiaty zebrane w zwarty kłosowaty kwiatostan. Liście mniej lub bardziej nakrapiane ciemnymi plamami. W Polsce dość rozpowszechniony na całym niżu, porasta mokre łąki, torfowiska jest jednak rośliną chronioną. Rośliny te bardzo łatwo krzyżują się między gatunkami, u osobników otrzymanych z siewu często występują różnice w wysokości, kształcie kwiatów, wybarwieniu liści.

Wygląda trochę jak miniaturowa gunera. Ciemnozielone, mocno powcinane, masywne liście od wiosny do jesieni tworzą doskonałą okrywę. Prezentowane na zdjęciach kwiaty pojawiają się wczesną wiosną, wyrastają wprost z ziemi.

Bylina rodzima dla górskich, lesistych terenów Japonii. Jej liście wyglądem przypominają hortensję - żywozielone, mocno unerwione, o piłkowanych brzegach. Tutaj liście podzielone - w odróżnieniu od pięknokwiatu niebieskiego. Kwiaty są pojedyncze, białe, fioletowoniebieskie lub różowe, z gęstym wianuszkiem pręcików. Tworzy ładne, gęste kępy.

Bylina pochodząca z lesistych terenów wschodniej Azji. Jej liście wyglądem przypominają hortensję - żywozielone, mocno unerwione, o piłkowanych brzegach. Kwiaty są pojedyncze, fioletowoniebieskie, z gęstym wianuszkiem pręcików. Tworzy ładne, gęste kępy. Wymaga miejsca zdecydowanie zacienionego (podatna na przypalenie końcówek liści gdy dosięga ją słońce).

Wspaniały goździk, gość mokrych łąk trzęślicowych (szczególnie w wyżej położonych, a tym samym bardziej suchych partiach). Pyszne, niezwykle finezyjnie powycinane kwiaty wyniesione są dość wysoko nad rozetę lancetowatych liści. Pachnie słodko i niezwykle intensywnie.

Majestatyczna paproć drzewiasta, endemit z Tasmanii, może pamiętać jeszcze okres karbonu, gdy Ziemię porastały paprociowe lasy. Znosi krótkotrwałe obniżenie temperatury poniżej 0 stopni, ale uprawa tej egzotycznej paproci udaje się u nas tylko gdy na okres zimowy przenoszona jest do pomieszczenia.

Liście dość duże, mięsiste, zielone, błyszczące na łukowato wygiętych łodygach. Wiosną kwitnie kremowobiałymi dzwonkowatymi kwiatkami. Jesienią i zimą wiszą na nim jagody w pięknym, fioletowym kolorze. Rozmnaża się dość intensywnie i tworzy gęste kępy. Mimo naszych obaw co do mrozoodporności, zimuje bez zarzutu nawet bez okrycia. Liście trwają jako zimozielone, stają się oczywiście coraz brzydsze, zszarzałe i potargane - wiosną trzeba je usunąć.

Roślina ta pochodzi z Chin, gdzie spotkać go można na górskich, lesistych obszarach. Lubi próchnicze, stale wilgotne podłoże - według literatury w idealnych warunkach ma osiągać ponad 60 cm wzrostu. Liście błyszczące, jajowate, szerokie, zimozielone przy łagodniejszych zimach. Kwiaty dzwonkowate, kremowobiałe. Owocami są granatowe jagody.

Disporopsis to pochodzący z Azji kuzyn kokoryczki. Wymaga zasobnej, wilgotnej gleby i cienistego miejsca. Ma liście zielone, błyszczące, pofałdowane na brzegach, łodygi bordowo nakrapiane. Wiosną pojawiają się białe dzwonkowate kwiatki z zielonkawymi końcówkami płatków. Tam gdzie dobrze się czuje rozmnaża się dość intensywnie i tworzy piękne, gęste kępy. Ładnie wygląda sadzony razem z hostami, paprociami.

Bylina pochodząca z górzystych terenów Chin, w Europie stosunkowo nowa, polecana do ogrodu o charakterze leśnym. Według literatury wymaga zasobnej, wilgotnej gleby i cienistego miejsca, z naszego doświadczenia bardzo dobrze radzi sobie w przeciętnych warunkach cienistego ogrodu. Liście zielone, błyszczące na łukowato wygiętych łodygach, w pachwinach liści wiosną pojawiają się białe dzwonkowate kwiatki. Tam gdzie dobrze się czuje, rozmnaża się dość intensywnie i tworzy piękne, gęste kępy. Zimozielona.

Parnik bodiniera to bylina o kremowych kwiatach zwieszających się wiosną jak dzwoneczki ze szczytów pędów. Owocami są ciemnogranatowe, lśniące jagody dojrzewające przed końcem lata. Liście lekko wydłużone lub eliptyczne, ładnie unerwione, na zygzakowatych łodyżkach.

Kultywar parnika - liście o kredowobiałym środku i ciemnozielonym brzegu, lekko kędzierzawe. Środek liścia nabiera jesienią różowego zabarwienia. Pokrój raczej płożący, chyba że może oprzeć się o sąsiednie rośliny - cienistej rabacie użycza blasku bijącego od bieli liści i odrobinę "artystycznego nieładu" (w sensie absolutnie pozytywnym!).

Pochodząca z cienistych lasów Korei kępiasta bylina kłączowa. Kwiaty - żółte, zwieszające się dzwoneczki, dość masywne, o płatkach mocno „upakowanych” - ukazują się na przełomie kwietnia i maja. Liście błyszczące. Pokrój wyprostowany: kępa Disporum flavum w czasie kwitnienia wygląda jak mocno związany, gęsty bukiet.

Liście żywozielone z mocnym, kremowym/prawie białym brzegiem zachodzącym ku środkowi liścia. Wiosną białe dzwoneczkowate kwiaty, jesienią - błyszczące, czarne owoce. Ładnie się rozrasta, z czasem tworzy gęste kępy.

Parnik o delikatnych, czysto białych kwiatach. Nie jest zimozielony i odznacza się dużą mrozoodpornością. Ładnie się rozrasta tworząc gęste kępy świeżo zielonych liści. Według literatury może przekracza 0,5m wzrostu, uprawiany przez nas jest jednak dużo niższy. Służy mu łagodny, jasny cień i podłoże na bazie kompostu liściowego.

Paproć rozpowszechniona w liściastych i mieszanych lasach Europy i części Azji. Jedna z większych europejskich paproci: w wilgotnych lasach rejonu śródziemnomorskiego jej frondy mogą osiągać długość nawet 150-170cm.

Nerecznica o mocno rozwidlonych końcówkach. Tworzy ładne, regularne kępy ciemnozielonych liści. Odmiana uprawiana w ogrodach  od XIXw.

Liście gęste o lekko kędzierzawych końcówkach. Tworzy ładne, zwarte, wyprostowane kępy. Dobrze rośnie w miejscach cienistych lub umiarkowanie słonecznych, wilgotnych (ale bez zastoin wody).

Pionowy pokrój, błyszczące liście. Paproć ta porasta lesiste wzgórza Azji.

Wspaniały gatunek nerecznicy - duża, o wyprostowanym pokroju. Jej iście są ciemnozielone, błyszczące, wyprostowane. Młode frondy są jasnozielone i pojawiają się późno - dopiero w maju lub nawet w czerwcu. Wymaga gleby wilgotnej, zasobnej. Piękny soliter w cienistym ogrodzie.

Odmiana tej nerecznicy Dickinsa ma jasnozielone, "pogniecione" (crispa) listki. Mniejsza od gatunku spotykanego w Japonii, na Tajwanie i północnych regionach Indii, bardziej, zwarta, kompaktowa. Wymaga miejsc wilgotnych, osłoniętych, może wymagać ochrony na zimę lub miejsca w chłodnej werandzie. Jest zimozielona.

Frondy delikatne, powycinane mocno; bardzo koronkowa a jednocześnie odporna i wytrzymała.

Błyszczące, mocno podzielone frondy pokazujące się wiosną są koloru ceglastego lub miedzianego, potem zielenieją, jesienią znów stają się czerwonawe. Zarodniki na spodzie frond także czerwone - stąd nazwa paproci erythro to czerwona, sora to zarodniki, zaś czerwonozawijkowa bo pastorały pokazujące się wiosną są specyficznie zawinięte i czerwone... 

Świetna odmiana paproci czerwonozawijkowej zwanej też jesienną z uwagi na wybarwienie liści wiosną i w pierwszej połowie lata. Wersja "Compact" jest nieco niższa od gatunku i lepiej utrzymuje pionowy pokrój nawet na mocno ocienionym stanowisku, gdy gatunek może w takich warunkach wylegać.

Świetna odmiana lubianej paproci jesiennej: jej frondy bywają mocniej wycięte, jedna roślina niesie frondy mniej lub bardziej ażurowe. Pozostałe cechy jak u gatunku: błyszczące, mocno podzielone frondy pokazujące się wiosną są koloru ceglastego lub miedzianego, po tygodniu do dwóch  zielenieją, jesienią znów stają się czerwonawe. Zarodniki na spodzie frond także czerwone - stąd nazwa paproci erythro to czerwona, sora to zarodniki.

Rodzima paproć spotykana w wilgotnych, bogatych w próchnicę lasach liściastych lub mieszanych, porastająca ocienione brzegi strumieni. Jest niewymagająca i odporna - jedna z chętniej sadzonych paproci w dużych, cienistych ogrodach i parkach. Zniesie stanowisko dość słoneczne (pod warunkiem, że będzie miała dostatek wody).

Całkowicie mrozoodporna w naszym klimacie paproć tworząca zwarte kępy wzniesionych i niezwykle delikatnych liści. Sprawia wrażenie delikatnej i wrażliwej, jest jednak bardzo odporną paprocią. Preferuje wilgotne i lekko kwaśne podłoże.