Jasnota kwitnie od wczesnej wiosny do jesieni - jest pierwszą rośliną-pożytkiem dla najwcześniej budzących się błonkoskrzydłych. Rośnie na łąkach, pastwiskach, w zaroślach, na rowach tworząc najczęściej większe skupiska.

Rozpowszechniony w całej Polsce (i na świecie - jest to gatunek kosmopolityczny), trudno wyobrazić sobie bez niego łąkę, miedzę czy przydrożne zarośla. Kwiaty fioletoworóżowe są miododajne - wabią pszczoły i motyle.

Pięknie pachnąca mięta o podłużnych liściach (można wykorzystywać w kuchni). Niższa i nie tak intensywnie rosnąca jak mięta nadwodna - trzyma się raczej w kępie, nie wędruje. Przyda się do wysadzenia wokół sadzawki - rośnie gęsto, jest zwarta i niska, ładnie zaciera granicę między brzegiem i wodą.

Bylina charakterystyczna dla mokrych łąk, łęgów, brzegów strumieni, powszechna na całej półkuli północnej. Liście szorstkie, wachlarzowate; kwiaty niewielkie, czerwone lub czerwonobrązowe zwieszające się na wysokich, delikatnych łodyżkach powyżej liści. Nadaje się do wysadzania w miejscach słonecznych i cienistych.

Podstawowa roślina do każdego oczka wodnego. Cechuje ją niezwykła tolerancja na warunki, w jakich przychodzi jej rosnąć: może być rośliną podwodną (głębokość prawie do 1m).

Niezapominajka to roślina najczęściej chyba kojarzona z leśnymi strumykami, brzegami potoków. Wymaga miejsca stale mokrego i żyznego - idealna jest dla niezapominajki mokra łąka. Rośnie wśród traw i innych roślin. Subtelne błękitne kwiaty z żółtym oczkiem nie dają o sobie zapomnieć…

Rodzima bylina występująca na mokrych łąkach. Karminowe kwiaty zebrane są w kłosach do 30 cm długości. Wabią pszczoły i motyle. Krwawnica polecana jest do obsadzania dużych zbiorników wodnych; można sadzić w grupach lub tylko jako pojedynczy akcent.

Z rozety pomarszczonych liści wyrasta ulistniony pęd kwiatowy z kłosem fioletowych, pełnych pszczelego pożytku kwiatów. Może rosnąć na słonecznej ogrodowej rabacie, na kwietnej łące, na brzegu trawnika. Jej kwiaty wabią owady zapylające, z liści można przyrządzać lecznicze napary lub stosować jako przyprawę. Dobrze rośnie w miejscach słonecznych, przesychających. Wystarczy jej gleba przeciętna lub umiarkowanie żyzna, chętnie z dodatkiem wapnia.

Bylina o dość dużych (jednak mniejszych niż u malwy), bladoróżowych kwiatach, wysoka - w okresie kwitnienia może osiągać nawet 2 metry. Szczególnie dobrze się odnajdzie w założeniach naturalistycznych, ogrodach stylizowanych na ogródek wiejski. Warto sadzić w grupach po kilka sztuk. Chętnie odwiedzana przez owady szukające pożytku. 

Roślina charakterystyczna dla wilgotnych łąk trzęślicowych, często spotykana także na skrajach lasów i zarośli. Kulki niebieskich lub fioletowych kwiatów (ok. 2 cm średnicy) unoszą się wśród traw wabiąc owady. Roślina zielarska (wykorzystuje się głównie kłącze).

Świetna roślina na wilgotne łąki, brzegi stawów – podłoże nie może podsychać. Bardzo wcześnie rozpoczyna wegetację.

Okazała bylina, prawdziwa ozdoba krajobrazu - obecna na skrajach lasów, leśnych polanach, w przydrożnych rowach. Entuzjaści przypisują jej wiele zalet medycznych i kulinarnych. Purpurowe kwiaty są atrakcyjnym pożytkiem dla pszczół. Lubi podłoże bogate w azot. Jej angielska nazwa to „Fireweed” - chwast ognisty.

Potrafi być dużą byliną o walorach architektonicznych - w założeniu ogrodowym może pełnić rolę krzewu; potrafi też zająć skromniejsze miejsce wśród traw na łące i pokazać swoją urodę tylko w czasie kwitnienia. Wymaga miejsca mokrego lub co najmniej wilgotnego - w naturze najczęściej można ją spotkać na podmokłych łąkach (angielska nazwa wiązówki to „Queen of the Meadow” - „królowa łąki”).

Olbrzymia bylina tworząca krzaczaste zarośla - najchętniej w miejscu słonecznym, żyznym i wilgotnym. Odpowiednia roślina na mokrą łąkę, skraj rowu, strumienia, stawu. Piękne różowe kwiatostany wabią motyle i pszczoły.

Roślina okazała; w bardzo dobrych warunkach bywa inwazyjna, choć w założeniu łąkowym jest poskramiana przez sąsiadujące gatunki roślin. Liście duże, szorstkie, ciemnozielone, kwiaty lila, rzadziej białe lub kremowe na wysokich, masywnych, wysokich nawet do 1m łodygach. 

Na oko niska trawka porastająca suche, żwirowe lub kamieniste miejsca, często w szczelinach między kamieniami - będzie się dobrze czuła na skalniaku, na suchej łące, ugorze kserotermicznym. W sierpniu, w okresie kwitnienia, osiąga wysokość ponad pół metra. Drobne kwiatki zebrane są w płaskie kwiatostany i jarzą się intensywną żółcią. Jesienią charakter rośliny zmienia się - nie jest już niską trawką lecz zimozieloną krzewinką...

Rdest pokrewny pochodzi z Himalajów. Jest doskonałą niską rośliną okrywową, zadarniającą: wytrzymały, odporny, tolerancyjny na zmienne warunki, nie choruje, a jego liście i pędy tworzą matę, którą nie jest łatwo sforsować chwastom. Stosowany przy zbiornikach wodnych, w tym do okrywania i umacniania kłopotliwych brzegów i skarp. W bardzo dobrych warunkach (żyzna gleba, dostatek wody) może stać się ekspansywny - używajmy go tam, gdzie będzie to zaletą, nie wadą: w trudnych warunkach, w miejscach, w których duże połacie np. trawnika chcemy zamienić w niekoszony, porośnięty niską roślinnością ogród, jako "podłogę" pod krzewami.

Kwiaty białe, dzwonkowate z charakterystycznymi zielonymi lub żółtozielonymi „kropelkami” na końcówkach zrośniętych płatków. Wymaga stanowiska lekko ocienionego, wilgotnego, chłodnego. Śnieżyca letnia jest bardzo podobna do naszej rodzimej śnieżycy wiosennej. Jest jednak od niej znacznie wyższa, niesie więcej pojedynczych kwiatków na pędzie kwiatowym (nawet 7) i kwitnie później.

Świetna mieszanka krwawnicy o różnych kolorach kwiatów: fiolety, róże, łosoś, biel. Rośliny żywotne, rosną bardzo bujnie i kwitną niezwykle obficie. Wabią olbrzymie ilości pszczół  i motyli - o krwawnicy można śmiało powiedzieć, że to "wodna budleja".

Duża bylina o walorach architektonicznych - w założeniu ogrodowym może pełnić rolę krzewu. Wymaga miejsca mokrego lub co najmniej wilgotnego. Angielska nazwa tej wiązówki to „Queen of the Prairies” - „królowa prerii”).

Bladoróżowe kwiaty utrzymywane pionowo na stosunkowo sztywnych łodyżkach pośród traw mokrej łąki. Kwitnie bardzo obficie, uwielbiany przez pszczoły. Idealna bylina do naturalistycznych nasadzeń okołowodnych.

Naturalnym siedliskiem tego mikołajka jest północnoamerykańska preria. W ogrodzie dobry jako soliter lub sadzony w niedużych grupach, także w towarzystwie traw. Z rozety srebrnozielonych liści wyrasta sinoniebieski, rozgałęziony i ulistniony pęd kwiatowy. Kwiaty mikołajka stanowią doskonały pożytek dla pszczół i motyli - zawsze uwijają się przy nim roje owadów; ze względu na wysoką wydajność miodową i pyłkową polecany jest do obsadzania ogrodów przy pasiekach.

Bodziszek łąkowy o białych kwiatach z fioletowymi plamkami. Można nim obsadzać stanowiska wilgotne, słoneczne. Mało wymagający, zadomowiony znosi także okresy suszy. Powtarza kwitnienie po usunięciu przekwitłych kwiatostanów. Dobry wybór na łąkę kwietną, chętnie odwiedzany przez pszczoły.

Wyselekcjonowana forma krwawnicy o niższym wzroście i kompaktowym pokroju. Intensywnie różowe kwiaty zebrane w kłosach intensywnie wabią pszczoły i motyle - w okresie kwitnienia pod kątem zainteresowania się nią pszczół może być porównana do budlei. Krwawnica polecana jest do obsadzania dużych zbiorników wodnych; można sadzić w grupach lub tylko jako pojedynczy akcent; "Robert" polecany jest do obsadzania mniejszych stawów i oczek wodnych.

Białokwiatowa odmiana jednej z najpiękniejszych roślin mokrej łąki. Wyselekcjonowana została w Niemczech, jej nazwa oznacza "zabawy elfów". Nadaje się doskonale do białego ogrodu - powinna być doceniona bo nie ma zbyt wielu białokwiatowych roślin na mokre stanowiska, do obsadzania stawów. Podobnie jak gatunek - wabi liczne pszczoły.

Bodziszek często spotykany w Polsce - typowy dla mokrych łąk, rowów, skrajów dróg. Nieoceniony w naturalistycznych założeniach ogrodowych - przez całe lato obecne są jasnofioletowe kwiaty a wraz z nimi uwijające się trzmiele, pszczoły i motyle.

Roślina kserotermicznej murawy, a więc jej żywiołem jest stanowisko słoneczne, gorące, suche. Liście i pędy ma owłosione (zapobiega to nadmiernej utracie wody); liście tworzą rozetę schowaną nisko wśród traw, w okresie kwitnienia żmijowiec osiąga wysokość nawet 1m. Kwitnienie przypada na okres od końca czerwca do sierpnia i trwa przeciętnie 2 do 3 tygodni. Wspaniała roślina miododajna. Sadzić na słonecznych rabatach, skalniakach.

Bodziszek łąkowy o jasnofioletowych, pełnych kwiatach, na które można liczyć w czerwcu i lipcu, a potem po raz drugi na przełomie lata i jesieni (zwłaszcza jeśli był przycięty po pierwszym kwitnieniu). Kwiaty trochę jak różyczki - świetny do ogrodu w wiejskim stylu, ma urok rośliny staroświeckiej. Rewelacyjnie wygląda też potraktowany w nowocześnie - w nasadzeniach z trawami. nie ma wielkich wymagań.

Rdest wężownik występuje w naturze na mokrych łąkach. Kwiaty od ciemno- do bladoróżowych, u odmiany "Superba" większe i "pełniejsze" niż u gatunku, a jesienią liście przebarwiają się na różowo i bordowo.  Stosowany jest do obsadzania zbiorników wodnych, do okrywania i umacniania kłopotliwych brzegów i skarp - doskonała roślina okrywowa! Bardzo dobrze daje sobie radę także w przeciętnych warunkach ogrodowych, wystarcza mu przeciętnie wilgotna gleba i chętnie lekko ocienione stanowisko.

Jaśmin nagokwiatowy to pochodzący z Chin krzew, często prowadzony też jako pnącze przy podporach, do których trzeba go przymocowywać. O jego wielkim uroku stanowią żółte kwiaty przypominające forsycję, które pojawiają się już nawet w styczniu na bezlistnych w tym czasie, wiotkich, zielonych pędach. Te wczesne kwiaty to absolutna gratka dla pierwszych owadów, które wybudzone na przedwiośniu przy ciepłej pogodzie głodują...

Dzika róża o pojedynczych kwiatach. Zdrowa, żywotna. Wykorzystywana do uzyskiwania ogrodowych krzyżówek, świetna na naturalistyczne, niskie, nieformalne żywopłoty. Roślina historyczna, znana, opisywana i ceniona już w starożytności, zidentyfikowana na freskach w Pompejach, uprawiana w przyklasztornych wirydarzach. Oferujemy czysty gatunek.

Roślina cebulowa, długowieczna i niekłopotliwa. Melduje się z kwiatami jako jedna z pierwszych na przedwiośniu - chętnie odwiedzana przez pierwsze wiosenne trzmiele i pszczoły. Kwiaty białe, dzwonkowate z charakterystycznymi zielonymi lub żółtozielonymi „kropelkami” na końcówkach zrośniętych płatków.

Na wilgotnej łące wspaniała roślina architektoniczna - wysoka, pokaźna. Jest rośliną dwuletnią. W nazwie zawarta jest informacja, że to roślina aniołów (w łacinie i w nazwach ludowych: anielskie ziele, archangielski korzeń, anielski korzeń). Objęta w Polsce częściową ochroną choć w dalszym ciągu przez jednych tępiona jako barszcz Sosnowskiego, przez innych pozyskiwana jako materiał zielarski.

Mikołajek występujący także w Polsce w siedliskach naturalnych: porasta wydmy nad Morzem Bałtyckim. Doskonale przystosowany jest do trudnych warunków panujących w tym środowisku.

Ta świetna, wiosenna bylina do cienistego, wilgotnego ogrodu bardzo przypomina miodunkę (należą do tej samej rodziny). Bladoniebieskie, dzwonkowate kwiaty rozwijają się z różowych/fioletoworóżowych pąków. Liście zielone. Roślina zamiera po kwitnieniu: w jej naturalnym siedlisku na obrzeżach lasów, pod ulistnionymi już koronami drzew robi się wówczas zbyt ciemno i sucho.