Łąka porośnięta firletką przebarwia się w okresie jej kwitnienia na różowo. Można ją sadzić masowo na koszonych, naturalistycznych łąkach obok bodziszka, wiązówki, kaczeńców (po przekwitnięciu i skoszeniu zakwitnie jeszcze raz) albo tylko pojedyncze rośliny jako akcent urozmaicający obrzeże sadzawki. W masowych nasadzeniach ma właściwości zadarniające.

Pięknie pachnąca mięta o podłużnych liściach (można wykorzystywać w kuchni). Niższa i nie tak intensywnie rosnąca jak mięta nadwodna - trzyma się raczej w kępie, nie wędruje. Przyda się do wysadzenia wokół sadzawki - rośnie gęsto, jest zwarta i niska, ładnie zaciera granicę między brzegiem i wodą.

Niezwykle ekspansywna trawa występująca powszechnie w miejscach mokrych i podmokłych: na brzegach stawów, jezior i rzek. Dobrze znosi wody płynące - może służyć do obsadzania strumieni. Szczególnie chętnie występuje tam, gdzie podłoże jest żyzne.

Roślina występująca naturalnie na terenie całej Polski - można ją spotkać na mokrych łąkach razem z firletką czy wiązówką. Wymaga stanowiska stale wilgotnego. Kwitnie jaskrawożółtymi kwiatami.

Bylina charakterystyczna dla mokrych łąk, łęgów, brzegów strumieni, powszechna na całej półkuli północnej. Liście szorstkie, wachlarzowate; kwiaty niewielkie, czerwone lub czerwonobrązowe zwieszające się na wysokich, delikatnych łodyżkach powyżej liści. Nadaje się do wysadzania w miejscach słonecznych i cienistych.

Podstawowa roślina do każdego oczka wodnego. Cechuje ją niezwykła tolerancja na warunki, w jakich przychodzi jej rosnąć: może być rośliną podwodną (głębokość prawie do 1m).

Tworzy gęste, regularne kępy sterczących, szydlastych, stalowoniebieskich liści. Występuje na terenach mokrych i wilgotnych na całej kuli ziemskiej, najchętniej tam, gdzie gleby są ciężkie, zbite, częsty na wilgotnych pastwiskach. Zimozielony. 

Fantastyczna bylina zadarniająca do wilgotnych i mokrych miejsc (ale dobrze znosi także okresowe przesuszenie). Bardzo dobra do maskowania nieatrakcyjnych brzegów zbiorników wodnych - rośnie zarówno na brzegu jak i w płytkiej wodzie.

Porastająca brzegi stawów, jezior i rowów, bardzo żywotna roślina (dlatego najlepiej obsadzać nią tylko bardzo duże zbiorniki) była dawniej szeroko wykorzystywana: z mocnych włókien pałki robiono powrozy, kosze, maty, a młode pędy i kłącza jadano. Obecnie oprócz walorów ozdobnych w przydomowych sadzawkach i stawach wykorzystuje się też duże zdolności oczyszczające pałki:

Nieco mniejsza od pałki szerokolistnej ma też znacznie węższe liście (stąd nazwa) i mniejsze kolby. Roślina wykorzystywana do umacniania brzegów oraz w filtrach korzeniowych oczyszczalni ścieków i basenów kąpielowych.

Fantastyczna bylina zadarniająca do wilgotnych i mokrych miejsc (ale dobrze znosi także okresowe przesuszenie). Bardzo dobra do maskowania nieatrakcyjnych brzegów zbiorników wodnych - rośnie zarówno na brzegu jak i w płytkiej wodzie.

Niezapominajka to roślina najczęściej chyba kojarzona z leśnymi strumykami, brzegami potoków. Wymaga miejsca stale mokrego i żyznego - idealna jest dla niezapominajki mokra łąka. Rośnie wśród traw i innych roślin. Subtelne błękitne kwiaty z żółtym oczkiem nie dają o sobie zapomnieć…

Rodzima bylina występująca na mokrych łąkach. Karminowe kwiaty zebrane są w kłosach do 30 cm długości. Wabią pszczoły i motyle. Krwawnica polecana jest do obsadzania dużych zbiorników wodnych; można sadzić w grupach lub tylko jako pojedynczy akcent.

Roślina charakterystyczna dla terenów mokrych i wilgotnych na całej kuli ziemskiej. Najchętniej rośnie tam, gdzie gleby są ciężkie, zbite. Tworzy gęste, regularne kępy szydlastych liści.

Wełnianki to rośliny zupełnie niepozorne, wyglądające niemalże jak najzwyklejsza trawa dopóki nie zakwitną. Rosną na bagnach (jako rośliny towarzyszące sadzawce wymagają miejsca podmokłego z podłożem na bazie kwaśnego torfu) i gdy masowo kwitną.

Jaskrawożółte kwiaty kaczeńca na podmokłych łąkach, w rowach i na brzegach strumieni to niechybna oznaka nadchodzącej wiosny. Są źródłem nektaru dla pierwszych „pozimowych” pszczół.

Rośnie dobrze w podłożu żyznym, wilgotnym, w płytkich wodach stojących i wolno płynących. Stosowany często w oczyszczalniach korzeniowych: bardzo efektywny w usuwaniu z wody nadmiaru biogenów a na jego kłączach rozwijają się bakterie rozkładające związki azotu. Łatwo tworzy monokultury, świetna roślina do jednogatunkowych nasadzeń na dużych obszarach.

Kosaciec  żółty bardzo dobrze czuje się zarówno w wodzie jak i na stanowisku zaledwie wilgotnym - można go sadzić tam, gdzie występują wahania poziomu wody w stawie lub sadzawce, lub na pograniczu lądu i wody

Rukiew wodna chętnie rośnie na mokrym stanowisku i w płytkich  wodach, także płynących. W naturze często spotykana na stanowiskach okresowo zalewanych, w rowach i starorzeczach. Jej pędy mogą mieć od kilku centymetrów do nawet 3 metrów długości - pełzając po podłożu i wodzie tworzą dość ścisłą okrywę i mogą się przydać do  zadarniania brzegów oczek wodnych, strumyków, maskowania folii. Rukiew jest smaczną rośliną o zastosowaniu kulinarnym.

Turzyca występująca w Europie i zachodniej części Azji, pospolita w całej Polsce. Rośnie na wilgotnych łąkach, terenach bagiennych i na brzegach wód. W sprzyjających warunkach tworzy dość wysokie, gęste, lekko pokładające się łany. Może być stosowana do umacniania niezbyt stromych brzegów zbiorników.

Biało-zielona odmiana mozgi. Uwielbia tereny wilgotne i mokre, może być okresowo zalewana, dobrze znosi okresy suszy. Warto pamiętać, że może być inwazyjna i sadzić z rozmysłem tam, gdzie jej silny charakter będzie atutem. Idealna do ogrodów deszczowych. 

Szerokie, płaskie (ok. 1,5 cm), jasnozielone liście tworzą zwarte duże kępy. Występuje na mokrych łąkach, łęgach, na terenach okresowo zalewanych, na brzegach wód. Rozrasta się przy pomocy silnych kłączy. Dobry wybór do ogrodów deszczowych (toleruje okresowe przesuszenie), do umacniania brzegów stawów.

Turzyca występująca na mokrych terenach leśnych (lasy łęgowe) w całej niemal Europie (z wyjątkiem regionów wschodnich i północnych). Liście i piękne, długie kłosy są charakterystycznie łukowato wygięte. Chętnie stosowana w zacienionych i mokrych założeniach parkowych, a z racji dość dobrej tolerancji na okresowe przesuszenie, także w ogrodach deszczowych. Tworzy gęste, zimozielone kępy.

Odmiana turzycy muskegońskiej o liściach z wyraźnym jasnym środkiem. Nadaje się doskonale jako roślina okrywowa na słoneczne i półcieniste, zdecydowanie wilgotne (lub nawet okresowo zalewane) obszary; świetna do obsadzania, maskowania i umacniania brzegów stawów, oczek wodnych, strumieni a także jasnych i wilgotnych miejsc w każdym ogrodzie.

Odmiana turzycy muskegońskiej o liściach z wyraźnym jasnym brzegiem. Nadaje się doskonale jako roślina okrywowa na słoneczne i półcieniste, zdecydowanie wilgotne (lub nawet okresowo zalewane) obszary; świetna do obsadzania, maskowania i umacniania brzegów stawów, oczek wodnych, strumieni a także jasnych i wilgotnych miejsc w każdym ogrodzie.

Turzyca ta występuje na mokrych łąkach i brzegach zbiorników wodnych całej Europy. Rośnie na stanowisku zacisznym o żyznym, mulistym podłożu. W sprzyjających warunkach tworzy dość wysokie gęste łany, w zwartych nasadzeniach nie wpuszcza innych roślin (nie dopuszcza więc do zachwaszczenia). Nie jest inwazyjna i nie rozrasta się nadmiernie. Dobrze nosi zasolenie wody. Wykorzystywana w biologicznych oczyszczalniach ścieków - redukuje zanieczyszczenie potasem.

Świetnie czuje się na cienistym i wilgotnym stanowisku - w naturze jest rośliną charakterystyczną dla mokrych lasów liściastych. Tworzy niskie, zwarte kępy delikatnych, jasnozielonych liści - ładnie rozświetla zacienione brzegi stawów i strumieni.

Pierwiosnek o białych kandelabrowych kwiatach wyniesionych ponad przycupniętą przy ziemi rozetę liści. Pierwiosnki japońskie lubią miejsca wilgotne i cieniste.

W maju z pełzającego kłącza wyrastają najpierw liczne, gwiazdkowate, zebrane na łodygach po kilka lub kilkanaście, białe i jasnoróżowe kwiaty.

Pełnik europejski to gatunek rodzimy - kiedyś często obecny na mokrych łąkach i wzdłuż strumieni, dziś spotykany coraz rzadziej, objęty ochroną. Nazywany pełnikiem dla swego pełnego, kulistego kwiatu. Jest też symbolem ziemi kłodzkiej (zwany tam „różą kłodzką”).

Najmniejsza z pałek wodnych - dorasta do około 1 metra - tworzy kolby w kształcie kuleczek. Doskonała do nawet najmniejszych sadzawek.

Jeżogłówka jest niesłusznie rośliną niedocenianą przez projektantów i właścicieli sadzawek. 

Wspaniały, nietypowy, późnokwitnący pierwiosnek. Kwiatostany osiągają wysokość nawet 25 cm, wyniesione są na wysokich łodygach (nawet 80 cm) i rozkwitają od dołu - z dnia na dzień, w miarę otwierania się poszczególnych kwiatków, zmienia się dominanta kolorystyczna kwiatostanu od karminu do różowego tworząc ciekawy kontrast.

Pierwiosnek o bordowych kandelabrowych kwiatach wyniesionych ponad przycupniętą przy ziemi rozetę liści. Pierwiosnki japońskie lubią miejsca wilgotne i cieniste - stanowią idealne towarzystwo dla leśnych paproci.