Wilgotny cień

Adianta to jedne z wdzięczniejszych paproci. Dzięki dużej mrozoodporności (do strefy 3) są odpowiednie dla naszego klimatu. Paprocie te wymagają głębokiego cienia i wilgoci, jeśli bezpośrednie słońce to tylko poranne.

Adianta to jedne z wdzięczniejszych paproci. Dzięki dużej mrozoodporności (do strefy 3) są odpowiednie dla naszego klimatu. Paprocie te wymagają głębokiego cienia i wilgoci, jeśli bezpośrednie słońce to tylko poranne.

Delikatne liście tej paproci mają kształt trójkątów. Ogonki liściowe czarne - jak z chińskiej laki. Pomimo wrażenie niezwykle delikatnej, jest w pełni mrozoodporna (przy tym zimozielona!), dobrze przyjmuje okresowe przesuszenie, jak pozostałe adianta wymaga jedynie podłoża przepuszczalnego (nie może rosnąć w miejscu podmakającym).

Bardzo piękna paproć o skórzastych, jakby plastikowych, ciemnozielonych, błyszczących liściach rozjaśnionych pośrodku zielonkawożółtą, niemal fluorescencyjną smugą. Dobrze czuje się w miejscu ocienionym, podłoże powinno być wilgotne i umiarkowanie żyzne - gatunek w naturze rośnie w wilgotnych lasach. Zimozielona.

Interesująca nieduża paproć nadająca się do obsadzania zacienionych skalniaków, wykorzystywana też do uprawy w terrariach (jest zimozielona) i niedużych pojemnikach. W naturze jej występowanie związane jest ze skałami wapiennymi - dobrze jest więc zapewnić jej podłoże z zawartością wapnia. Za sprawą fantazyjnego kształtu frond, w języku angielskim potocznie nazywana jest „smoczym ogonem”.

Odmiana powstała ze skrzyżowania wietlicy japońskiej „Pictum” z wietlicą samiczą okazała się prawdziwą rewelacją: jest bardzo jasna (stąd jej nazwa - „Duch”), doskonale więc rozświetla cieniste miejsca, niezwykle żywotna i odporna, ładnie przyrasta.

Paproć o długich, wąskich frondach przypominających sznur nanizanych na żyłkę koralików. Młoda roślina wydaje się być nieco rachityczna, starsza przedstawia efektowną, gęstą kępę drobnych „warkoczyków”.

Paproć o jasnozielonych, koronkowych frondach i bordowych łodyżkach (bordowy kolor łodyżek pojawia się z czasem, przeciętnie po dwóch latach). Liście wyrastają pionowo i stale - dzięki temu kępy są zwarte, gęste i ciągle świeże. Wymaga miejsca cienistego, wilgotnego. Nie należy jej sadzić w miejscach narażonych na silniejszą operację słoneczną - idealna do głębokiego cienia.

Koronkowe, delikatne liście tej paproci według literatury osiągają wielkość do 15cm. Są jasnozielone, osadzone na czerwonych łodyżkach; giną na zimę. Wymaga miejsca wilgotnego, ocienionego i żyznego - w naturze spotkać ją można w wilgotnych lasach i na ich obrzeżach.

„Cynowa Koronka” – piękna odmiana wietlicy japońskiej: bordo pośrodku i srebro na brzegach liści.

Piękna wietlica japońska o srebrzystej blaszce liściowej i purpurowej łodyżce, której kolor z czasem rozlewa się także na liść. Końcówki mocno poszarpane ("cristata").

Niska odmiana tworząca gęste kępy liści o pięknym rysunku: środek srebrnopopielatych frond jest ciemno bordowy (młode liście są bordowe ze srebrnymi nerwami i końcówkami).

Liść posrebrzony, ogonki liściowe ciemne. Końcówki liści pozamieniane w  imponujące "grzebienie". Wymaga cienia lub półcienia, lubi gleby próchnicze i wilgotne o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym.

Niska odmiana tworząca gęste kępy liści o pięknym, kolorowym rysunku: środek srebrnopopielatych frond jest ciemniejszy, z odcieniem czerwieni. Wymaga cienia lub półcienia, lubi gleby próchnicze i wilgotne o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym.

Niska odmiana tworząca gęste kępy liści o pięknym rysunku: środek srebrnopopielatych frond jest czerwony (intensywniejszy z wiekiem). Wymaga cienia lub półcienia, lubi gleby próchnicze i wilgotne o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym.

Odmiana tworząca gęste kępy srebrnych liści.  Osiąga najpiękniejsze wybarwienie jako dojrzała roślina; także w sezonie wegetacyjnym im później tym lepiej: frondy stają się coraz bardziej srebrzyste z czasem i najpiękniej prezentują się jesienią. Wiosną jedna z późniejszych wietlic.

Frondy tej paproci są trójkątne, jasnozielone (szczególnie wiosną, później trochę ciemnieją), łodyżka - ciemnoczerwona.

Paproć o ciemnozielonych frondach: płone tworzą rozetę, zarodnikonośne są pionowe, zimozielone i wyrastają ze środka kępy. Łodyżki czarne. Wymaga miejsca cienistego i stale wilgotnego.

Paproć o skórzastych, jasnozielonych frondach. Zimozielona. Doskonała do dużych pojemników zarówno w ogrodzie jak i w ogrodzie zimowym.  Tworzy okazałe kępy.

Paproć o skórzastych, jasnozielonych frondach. Zimozielona. Doskonała do dużych pojemników zarówno w ogrodzie jak i w ogrodzie zimowym.  Tworzy okazałe kępy.

Majestatyczna paproć drzewiasta, endemit z Tasmanii, może pamiętać jeszcze okres karbonu, gdy Ziemię porastały paprociowe lasy. Znosi krótkotrwałe obniżenie temperatury poniżej 0 stopni, ale uprawa tej egzotycznej paproci udaje się u nas tylko gdy na okres zimowy przenoszona jest do pomieszczenia.

Paproć rozpowszechniona w liściastych i mieszanych lasach Europy i części Azji. Jedna z większych europejskich paproci: w wilgotnych lasach rejonu śródziemnomorskiego jej frondy mogą osiągać długość nawet 150-170cm.

Nerecznica o mocno rozwidlonych końcówkach. Tworzy ładne, regularne kępy ciemnozielonych liści. Odmiana uprawiana w ogrodach  od XIXw.

Liście gęste o lekko kędzierzawych końcówkach. Tworzy ładne, zwarte, wyprostowane kępy. Dobrze rośnie w miejscach cienistych lub umiarkowanie słonecznych, wilgotnych (ale bez zastoin wody).

Pełna wigoru paproć o długich, wyprostowanych liściach. Tworzy ładne, regularne kępy. Łagodniejsze zimy może przetrwać jako zimozielona - stare frondy należy usunąć wiosną.

Paproć tolerancyjna na warunki, spotykana w wielu różnorodnych siedliskach: zarówno w lasach iglastych jak i mokrych łęgach na brzegu rzek i strumieni; generalnie preferuje gleby żyzne. Wzrost w zależności od warunków - od 10 cm do ponad 0,5 m. Liście koronkowe, ładnie powycinane.

Wspaniały gatunek nerecznicy - duża, o wyprostowanym pokroju. Jej iście są ciemnozielone, błyszczące, wyprostowane. Młode frondy są jasnozielone i pojawiają się późno - dopiero w maju lub nawet w czerwcu. Wymaga gleby wilgotnej, zasobnej. Piękny soliter w cienistym ogrodzie.

Bardzo wytrzymała, odporna paproć świetnie nadająca się na podszyt w ogrodach o charakterze leśnym. Frondy ciemnozielone, rozłożyste.

Odmiana rodzimej paproci spotykanej w wilgotnych, bogatych w próchnicę lasach liściastych lub mieszanych, chętnie sadzonej w cienistych ogrodach i parkach. Frondy są rozdwojone na końcówkach. Zniesie stanowisko dość słoneczne (pod warunkiem, że będzie miała dostatek wody).

Paproć łatwa w uprawie. Wymaga gleb żyznych, próchniczych, wilgotnych chociaż znosi też przesuszenie. Frondy wąskie, wzniesione pionowo.

Całkowicie mrozoodporna w naszym klimacie paproć tworząca zwarte kępy wzniesionych i niezwykle delikatnych liści. Sprawia wrażenie delikatnej i wrażliwej, jest jednak bardzo odporną paprocią. Preferuje wilgotne i lekko kwaśne podłoże.

Wspaniały gatunek nerecznicy - duża, o wyprostowanym pokroju. Rozwijające się liście są jasnozielone, ładnie kontrastujące z ciemnobrązową (prawie czarną) łodygą, z czasem ciemnieją i kontrast jest mniejszy. Wymaga gleby wilgotnej, zasobnej.

Ta świetna, nowa nerecznica przypomina pod kątem wybarwienia nerecznicę czerwonozawijkową: młode wiosenne  liście są zabarwione oranżem, potem zielenieją pozostają na nich jednak złotawe refleksy. Jest większa od czerwonozawijkowej, a jej wybarwienie jest głębsze, bogatsze. Wymaga wilgotnego, chłodnego stanowiska w dość głębokim cieniu i żyznej, próchniczej gleby.

Niska, delikatna paproć tworząca gęste kobierce. Wymaga stanowiska wilgotnego (ale przepuszczalnego). Odkryto ją na początku XX wieku na wapiennych skałach w brytyjskim Lake District - sprawdza się jednak bardzo dobrze w podłożu kwaśnym.

Okazała paproć o dwóch rodzajach frond: zarodnikonośne (są wyprostowane i usytuowane w środku kępy) i sterylne (rozkładają się wachlarzowato naokoło). Najlepiej czuje się w podłożu chłodnym, wilgotnym i zasobnym w próchnicę.