Cieniolubne

Ciekawa roślina cieniolubna o liściach przypominających kokoryczkę i drobnych, gwiazdkowatych kwiatach zebranych po 10-15 w luźne grona. Pokrój raczej wyprostowany (w odróżnieniu np. od podobnego Maianthemum racemosum).

Okazała paproć o dwóch rodzajach frond: zarodnikonośne (są wyprostowane i usytuowane w środku kępy) i sterylne (rozkładają się wachlarzowato naokoło). Najlepiej czuje się w podłożu chłodnym, wilgotnym i zasobnym w próchnicę.

Wspaniała, duża paproć idealna do mokrych i podmokłych cienistych zakątków. Szybko się rozwija wypełniając dostępną przestrzeń. Tworzy okazałe, wyprostowane kępy, jeśli ma dostatek miejsca i dobre warunki będzie rosła łanami. Idealna na brzegi dużych stawów, strumieni. Świetna w nasadzeniach masowych.

Bardzo dobra, odporna roślina okrywowa do miejsc cienistych, choć dla lepszego wybarwienia potrzebuje kilku godzin umiarkowanego nasłonecznienia. Liście w kształcie wachlarzy, zielone na początku, z czasem zapalają się rubinową czerwienią. Wiosną, jeszcze niemal zanim pojawią się liście, z ziemi wychodzą kwiaty: białe, gwiaździste, na dość grubych łodygach.

Piękna, delikatna paproć o liściach jak koperek (anglojęzyczni mówią „paproć marchewkowa” a w Azji jest znana jako „koronka syczuańska”). Najlepiej czuje się w miejscach ocienionych, osłoniętych i wilgotnych. Dobrze jest okryć ją na zimę - w naszym ogrodzie rośnie już kolejny sezon.

Onychium japonicum to piękna, delikatna paproć o liściach jak u marchewki (Onychium cryptogrammoides jest delikatniejsze, bardziej przypomina koperek). Najlepiej czuje się w miejscach ocienionych, osłoniętych i wilgotnych, ale nie mokrych. Dobrze jest okryć ją na zimę, choć w naszej strefie klimatycznej (Polska zachodnia) jest uprawiana z powodzeniem.

Ciekawa paproć rodzima dla polskiej flory, rzadka i chroniona. Spotkać ją można na pastwiskach i łąkach trzęślicowych całej półkuli północnej: lubi miejsca słoneczne, wilgotne. Wyglądem nie przypomina "tradycyjnych" paproci: jej liście są gładkie, jajowate, jasnozielone. Na ich tle od maja do sierpnia sterczy kłos zarodnionośny mogący się kojarzyć z niezbyt wyrafinowanym kwiatem. Może to jest właśnie pożądany przez wszystkich kwiat paproci?

Długosz to bardzo duża, nadwodna paproć. W miejscach o dostatecznej wilgotności może rosnąć na stanowisku słonecznym, preferuje gleby kwaśne. Osmunda cinnamomea to gatunek charakteryzujący się dużym wigorem, wspaniałą odpornością na mróz (odnotowana nawet Alasce) i szczególnymi walorami dekoracyjnymi.

Duża, wilgociolubna paproć, która preferuje gleby kwaśne. Długosz Claytona rośnie w Ameryce Północnej na bagnach, brzegach jezior i strumieni. Przyjmuje się, że w miejscach o dostatecznej wilgotności może rosnąć na stanowisku słonecznym, spotyka się go jednak także w miejscach suchych i słonecznych - jest gatunkiem bardzo tolerancyjnym co do stanowiska. Jego angielska nazwa to "interrupted fern" czyli "przerwana paproć": zarodniki na zarodnionośnych pędach umiejscowione są pośrodku w charakterystyczny sposób tworząc jakby lukę w liściu. Gatunek bardzo mrozoodporny.

Długosz królewski to okazała paproć, którą można spotkać w miejscach podmokłych: na groblach,  brzegach wód, w wilgotnych zaroślach, rowach. W miejscach o dostatecznej wilgotności może rosnąć na stanowisku słonecznym. Preferuje gleby kwaśne. Dorosłe osobniki wytwarzają zarodniki na wybranych frondach usytuowanych w środku kępy i nieco podobnych kwiatostanów: wyprostowane, zdecydowanie różne od pozostałych.

Długosz królewski to bardzo duża, nadwodna paproć. W miejscach o dostatecznej wilgotności może rosną na stanowisku słonecznym. Preferuje gleby kwaśne. 

Należy do jednej rodziny z trójlistami. Lancetowate liście rosną w okółkach, a kwiat, który tworzy się nieco ponad liśćmi wygląda jak ich kontynuacja: zielone sepale są okazałe, szerokie, na ich tle właściwe płatki wyglądają jak zielonkawożółte, grubsze nitki. Czworolist rośnie w lasach, na cienistych brzegach strumieni. Lubi gleby próchnicze, bogate w azot i stale wilgotne.

Peltobojkinia to zielone, klapowane liście a ponad nimi, na wysokich łodyżkach, jasnożółte/kremowe, dzwonkowate kwiaty. Najlepiej się czuje w miejscu zacienionym i wilgotnym. Nadaje się doskonale do obsadzania schodzących do wody skarp, brzegów stawów, strumieni - świetna roślina okrywowa do wilgotnego cienia, w sprzyjających warunkach rozrasta się szybko.

Liście osiągają średnicę około 60 cm. Kremowe przebarwienia są intensywniejsze gdy lepiężnik wysadzony jest w miejscu słonecznym.

Interesująca paproć o lancetowatych, zielonych, lśniących liściach. W naturze występuje u podnóży skał wapiennych, w skalnych szczelinach, na północnych kamienistych stokach - zacienionych i wilgotnych. Może być wysadzona na północnej stronie skalniaka: będzie jej służył chłód i cień, dobrze jest jednak gdy podłoże nie przesycha całkowicie. Posadzona na cienistej rabacie zasobnej w kompost i wilgotnej, wymulczowana wiosną, będzie tworzyć imponującą kępę.

Interesująca paproć o lancetowatych, zielonych, lśniących liściach. Wymaga podłoża dobrze zdrenowanego. Może być wysadzona na północnej stronie skalniaka: będzie jej służył chłód i cień, dobrze jest jednak gdy podłoże nie przesycha całkowicie.

Fantastyczny kultywar języcznika o liściach jasnozielonych, błyszczących, mocno i niezwykle równomiernie pofałdowanych na brzegach. Nie wytwarza zarodników. Paproć ta jest w pełni mrozoodporna; zimozielona.

Interesująca paproć o lancetowatych, zielonych, lśniących liściach. Może być wysadzona na północnej stronie skalniaka: będzie jej służył chłód i cień, dobrze jest jednak gdy podłoże nie przesycha całkowicie. Odmiana  „Furcata” ma rozwidlone końcówki frond.

Interesująca paproć o lancetowatych, zielonych, lśniących liściach. Wymaga podłoża dobrze zdrenowanego. Może być wysadzona na północnej stronie skalniaka: będzie jej służył chłód i cień, dobrze jest jednak gdy podłoże nie przesycha całkowicie.

Języcznik o pofalowanych i poskręcanych liściach. Poskręcane liście tworzą niedużą kępkę. Będzie mu służyć cienista rabata zasobna w kompost i wilgotna, ale zdrenowana.

Pinelia to przybysz z północno-wschodniej Azji gdzie uprawiana jest ze względu na właściwości lecznicze. Bardzo dobrze czuje się w europejskich ogrodach - wymaga stanowiska ocienionego, żyznej i wilgotnej gleby (w naturze spotykana na łąkach, skrajach lasów).

Pleione "Glacier Peak" to krzyżówka Pleione formosana alba x P. grandiflora. Zakwita pod koniec kwietnia dużymi, jasnymi kwiatami zanim pojawią się liście; kwiaty są duże w stosunku do całej rośliny kremowe lub żółtawe. Jego uprawa wymaga trochę starań: wiosnę i lato może spędzić w ogrodzie, później należy go przenieść do zimnej werandy, nieogrzewanej szklarni itp. (wymaga temperatur powyżej -10 °C).

Pleione to nieduży storczyk gruntowy. Odmiana "Tongariro" to krzyżówka Pleione pleionoides x P. "Versailles" (Pleione formosana x P. limprichtii). Zakwita przeważnie w marcu/kwietniu zanim pojawią się liście; kwiaty są duże w stosunku do całej rośliny, intensywnie różowe. Jego uprawa wymaga trochę starań: wiosnę i lato może spędzić w ogrodzie, później należy go przenieść do zimnej werandy, nieogrzewanej szklarni itp. (wymaga temperatur powyżej -10 °C).

Pleione to nieduży storczyk gruntowy. Pleione formosana zakwita przeważnie w kwietniu/maju zanim pojawią się liście; kwiaty są duże w stosunku do całej rośliny, różowe. Jego uprawa wymaga trochę starań: wiosnę i lato może spędzić w ogrodzie, później należy go przenieść do zimnej werandy, nieogrzewanej szklarni itp. (wymaga temperatur powyżej -10 °C).

Piękny selekt stopowca o liściach lepiej wybarwionych od pozostałych dostępnych na rynku, a czerwone i srebrne plamy stają się coraz  intensywniejsze z wiekiem rośliny. TerraNova, która wprowadziła tego stopowca zaleca okrywanie na zimę i uprawę od strefy 7 oraz płytkie sadzenie (z obawy o zagniwanie kłącza). Można uprawiać w dużym pojemniku i zimować w zimnym pomieszczeniu. Podłoże żyzne, wilgotne i zdrenowane.

Pochodzi ze skrzyżowania Podophyllum delavay i Podophyllum difforme i charakteryzuje się pięknym wybarwieniem liści i fakturą typu "żabia skórka". Pomimo, że jest mrozoodporny w naszej strefie klimatycznej, lepiej okrywać na zimę. Jak u wszystkich stopowców zaleca się płytkie sadzenie (z obawy o zagniwanie kłącza). Podłoże żyzne, wilgotne i zdrenowane. Przesuszenie latem może wywołać wcześniejsze przejście w zimową dormancję.

Od wczesnej wiosny aż do kwitnienia liście stopowca himalajskiego są złożone jak parasole wzdłuż wyrastających z ziemi łodyg. Po ukazaniu się bladoróżowych pojedynczych kwiatów, które rozwijają płatki w słoneczne dni a w pochmurne je zamykają, liście rozwijają się: są duże, dłoniasto powcinane, zielone w brązowe plamy.

Podophyllum peltatum wyrastające na początku kwietnia z ziemi wyglądem przypomina złożone parasole. Kwitnie w maju i od tego czasu liście są już rozłożone. Pod koniec lata pod liśćmi pojawia się żółtozielonkawy owoc wielkości śliwki.  

Średniej wielkości klapowane liście rozwijają się wraz z nadejściem pierwszych cieplejszych wiosennych dni. Na początku maja pod liśćmi pojawiają się szkarłatne kwiaty. Wymaga stanowiska ocienionego, gleby zasobnej i wilgotnej (ale zdrenowanej, bez zastoin). Świeże, wiosenne liście są brązowe albo nawet buraczkowe (zwłaszcza u starszych roślin), potem po czerwonym pigmencie zostają tylko plamki.

Duże, żywozielone, bardzo błyszczące liście wyrastają na sztywnych łodygach. Kwiaty w kolorze czerwonego wina zwisają na szypułkach pod spodem liścia, jesienią czerwone jagody. Na stanowisku ocienionym, żyznym i wilgotnym będzie się czuć najlepiej.

Piękna odmiana kokoryczki wyselekcjonowana przez Ernsta Pagelsa. Kwiaty klasycznie białe z zielonymi końcówkami płatków, zebrane po 4; jagody matowo niebieskie.

Piękna roślina do nasadzeń parkowych i zadrzewionych części ogrodów. Dzięki białym obramowaniom końcówek liści jest atrakcyjna nie tylko w porze kwitnienia. Dodatkową ozdobą są wygięte sierpowato czerwonobrązowe łodygi. 

Osiąga wysokość około 0,5m – liście są dłuższe lecz wygięte horyzontalnie. Liście naprzemianległe, duże, owalne i bardzo błyszczące. Kwiaty białe z zieloną końcówką, po 3-4 na szypułce wyrastającej z pachwiny liścia. Kwiaty - część zwisają pod liśćmi, wiele jest „wyłożonych” na liście.

Maleńka kokoryczka pochodząca z Azji. Łodygi i liście jak u innych kokoryczek, sprawiają może wrażenie jakby nie mogły się w pełni rozwinąć. Kwiaty stosunkowo duże, bez szypułek, różowofioletowe. Urocza. Najlepsze rezultaty daje uprawa w jasnym cieniu, w podłożu zasobnym i przepuszczalnym.

Maleńka kokoryczka o wzniesionym pokroju. Liście zielone, owalne, lekko karbowane zdają się być gęsto upakowane na krótkich łodyżkach.