Cieniolubne

Kokoryczka inna niż wszystkie: niezbyt duże, wąskie liście zebrane są w okółkach na wysokich, wyprostowanych łodygach. Kwiaty dzwoneczkowate, nieduże, białe lub blado różowe, zwieszające się z tych samych okółków co liście.

Niezbyt duże, lancetowate liście zebrane są w okółkach na wysokich, wyprostowanych łodygach. Kwiaty nieduże, białe, zwieszające się wyrastają z tego samego miejsca co okółki liści, tuż przy łodydze. Kokoryczka okółkowa lubi miejsca cieniste, w naturze można ja spotkać w lasach; odmiana "Serbian Dwarf" została wyselekcjonowana na stanowisku w Serbii, jest mniejsza od gatunku stąd "dwarf" czyli karzełek w nazwie. 

Kokoryczka, która wiosną ma brązowe pędy i liście; wygląda wówczas zjawiskowo. W czasie kwitnienia zielenieje i zielona pozostaje do końca sezonu.

Ciekawa kokoryczka o niebieskawo zielonych, lekko kędzierzawych, jakby rozedrganych liściach z charakterystycznymi kremowymi paskami - wprowadza lekki powiew op-artu do ogrodu:) Wymagania jak gatunek. Znana także pod nazwą Polygonatum x hybridum „Striatum”.

Paprotka zwyczajna występuje w całej Polsce jako podszyt lasów. Jej liście są bardzo trwałe - zimozielone, rzadko wymagają kosmetycznego przycinania po zimie. W czasie suszy lub dużych mrozów, paprotka wygląda jakby uschła - traci całą wilgoć z liści; po deszczu lub po ustaniu mrozów odradza się jak feniks z popiołów... Dobry gatunek na skalniaki: wytrzymała na suszę, tolerująca stanowisko słoneczne lub jasny cień.

Paprotka zwyczajna występuje w całej Polsce jako podszyt lasów. Jej liście są bardzo trwałe - zimozielone, rzadko wymagają kosmetycznego przycinania po zimie. Dobra odmiana na skalniaki: wytrzymała na suszę, tolerująca stanowisko słoneczne lub jasny cień. Odmiana „Bifido Multifidum” ma liście rozdwojone na końcach.

Kosmopolityczny gatunek paproci spotykany także (choć rzadko) w Polsce. Preferuje miejsca chłodne i wilgotne. Długie liście zebrane są w rozetę, ciemnozielone, wyprostowane.

Paproć wyselekcjonowana przez japońskiego botanika Tamitaro Makino. Frondy lekko sierpowato wygięte, ciemnozielone, błyszczące. Tworzy regularne, zwarte kępy.

Piękna paproć o wzniesionym pokroju. Ciemnozielone frondy są zimozielone, warto jednak wiosną wyciąć stare by pobudzić wzrost nowych. W naturze spotykana na lesistych terenach niemal całej Ameryki Północnej (z Kanadą i Alaską).

Piękna zimozielona paproć o niezwykle lśniących, ciemnozielonych frondach. Zadomowiona dobrze znosi suszę. Preferuje miejsca cieniste - w słońcu liście mogą zasychać. Świetna gdy sadzona w grupach jako roślina okrywowa.

Paproć o lśniących, ciemnozielonych frondach. Kępa raczej wyprostowana.

Idealna roślina do każdego ogrodu: bardzo tolerancyjna na różne warunki. Dobrze znosi okresowe przesuszenie, może rosnąć w miejscu nieosłoniętym od wiatru a jeśli podłoże jest wystarczająco wilgotne - dobrze zniesie także dość dużą dawkę słońca.

Kompaktowa odmiana paprotnika sierpowatego - dorasta zaledwie do 30cm. Liście rosną pionowo i są niezwykle zwarte, gęsto upakowane. Bardzo wdzięczna i dekoracyjna. Tolerancyjna na poziom wilgotności, odczyn podłoża.

Idealna roślina do każdego ogrodu: bardzo tolerancyjna na różne warunki. Dobrze znosi okresowe przesuszenie, może rosnąć w miejscu nieosłoniętym od wiatru a jeśli podłoże jest wystarczająco wilgotne - dobrze zniesie także dość dużą dawkę słońca.

Idealna roślina do każdego ogrodu: bardzo tolerancyjna na różne warunki. Dobrze znosi okresowe przesuszenie, może rosnąć w miejscu nieosłoniętym od wiatru a jeśli podłoże jest wystarczająco wilgotne - dobrze zniesie także dość dużą dawkę słońca.

Idealna roślina do każdego ogrodu: bardzo tolerancyjna na różne warunki. Dobrze znosi okresowe przesuszenie, może rosnąć w miejscu nieosłoniętym od wiatru a jeśli podłoże jest wystarczająco wilgotne - dobrze zniesie także dość dużą dawkę słońca.

Jedna z piękniejszych odmian paprotnika. Uporządkowana, regularna. W Polsce powinna być sadzona w miejscach osłoniętych i okryta na zimę.

Zimozielona paproć, tolerancyjna na warunki glebowe, niekłopotliwa i odporna. W naturze porasta lesiste brzegi strumieni, w ogrodach europejskich od niedawna. Średniej wielkości. Sprawdzona propozycja do uprawy w donicy (na tarasie, balkonie, patio).

Pierwiosnek o białych kandelabrowych kwiatach wyniesionych ponad przycupniętą przy ziemi rozetę liści. Pierwiosnki japońskie lubią miejsca wilgotne i cieniste.

Pierwiosnek o różowych ("kwiat jabłoni") kandelabrowych kwiatach wyniesionych ponad przycupniętą przy ziemi rozetę liści. Pierwiosnki japońskie lubią miejsca wilgotne i cieniste - stanowią idealne towarzystwo dla leśnych paproci. Są łatwe w uprawie. Za żyzne, bogate w próchnicę podłoże odwdzięczą się bujnym wzrostem i obfitym kwitnieniem.

Pierwiosnek o bordowych kandelabrowych kwiatach wyniesionych ponad przycupniętą przy ziemi rozetę liści. Pierwiosnki japońskie lubią miejsca wilgotne i cieniste - stanowią idealne towarzystwo dla leśnych paproci.

Pierwiosnek o żółtych kwiatach zabranych na szczycie niskich łodyg wyrastających z małych rozetek owalnych, głęboko unerwionych liści. Najbardziej lubi miejsca lekko ocienione, osłonięte i stale wilgotne - naturalne miejsca występowania tego pierwiosnka to stare parki.

Liście tej rośliny przypominają niektóre paprocie (np. paprotki lub podrzenie), dodatkowo o ich wielkim uroku decydują delikatne białe kwiaty pojawiające się w kwietniu na wysokich łodyżkach. Należy do rodziny makowatych, pochodzi z Japonii gdzie porasta lasy iglaste. Dobrze rośnie w glebie próchniczej, najlepiej wysadzić we własny kompost liściowy.

Bardzo podobna do ramondy pirenejskiej - liście grube, mięsiste, owłosione, o ząbkowanych brzegach. Kwiaty białe z żółtymi pręcikami na dziesięciocentymetrowych łodyżkach. Gatunek rodzimy dla Bałkanów. Należy do tej samej rodziny co popularne fiołki alpejskie, w naszym klimacie zimozielona i zimotrwała.

Kłączowa bylina wschodniej części Ameryki Północnej. W kanadyjskich, umiarkowanie cienistych lasach tworzy podobny aspekt wiosenny jak nasze rodzime zawilce. 

Saruma zaczyna wegetacje wcześnie, pewnie dlatego jej liście są pokryte włoskami. Pojawiające się wiosną liście są początkowo zabarwione fioletem. Chwilę po liściach pojawiają się charakterystyczne żółte kwiaty o trzech, lekko pomiętych płatkach; kwitnienie trwa do lipca. Saruma lubi cień i wilgotne podłoże - w naturze porasta doliny ocienionych górskich strumieni. Łatwo się jednak przystosowuje, jest tolerancyjna co do warunków i całkowicie  mrozoodporna.

Roślina polskiej flory, chroniona. Można ją spotkać w lasach bukowych, czasem w olszynach - wymaga stanowiska wilgotnego, ocienionego i podłoża próchniczego (w ogrodzie dobrze jest dać jej kompostu liściowego). Wiosną wychodzi bardzo wcześnie - w naturze korzysta ze światła, które później, gdy rozwiną się liście drzew,  będzie jej odebrane.

Pokrój wyprostowany, pędy zielone z ciemnymi węzłami w miejscu gdzie wyrastają liście. Pędy zdają się iść zygzakiem od liścia do liścia przez co roślina sprawia wrażenie mocnej i trochę przypomina mały krzew. Liście jajowate, wyraźnie unerwione.

Bylina przypominająca  kokoryczkę. Łodyga łukowata; liście ciemnozielone, błyszczące, naprzemianległe, z wyraźnym unerwieniem. Kwiaty białe lub kremowobiałe zebrane w złożone grona. Bardziej niż kwiat roślinę zdobią pojawiające się jesienią czerwone owoce.

Oferowane przez nas smilaciny mają niemal czarne łodygi, oraz liście czarne u nasady i na końcach.

Urocza, maleńka bylina występująca w górach Europy. Charakterystyczne niebieskofioletowe kwiaty o płatkach jak frędzelki wyniesione są na dość wysokich łodyżkach ponad zebraną tuż przy ziemi rozetę liści. W ogrodzie wymaga stanowiska ocienionego, zasobnego w próchnicę, wilgotnego a jednocześnie dobrze zdrenowanego.

Roślina występująca w północno-wschodnich Chinach, Korei i Japonii (i nawet na tych obszarach endemiczna), stosunkowo nowa w europejskich ogrodach. Liście rozwijające się wiosną są jak poszarpane parasole, niemal srebrne (za sprawą drobnych włosków pokrywających ich powierzchnię).

Roślina występująca w Korei i Japonii, nowa w europejskich ogrodach. Jej iście są jak poszarpane parasole - dzięki swojej fakturze stanowi  w cienistych zakątkach ogrodu ciekawe towarzystwo np. dla host. Wiosną,gdy wychodzi z gruntu, jej liście są delikatnie owłosione, jednak nie tak włochate i srebrne jak liście synejlesis tojadolistnej. Od nasady łodygi w centrum liścia rozbiegają się buraczkowe nerwy.

Zielone, klapowane liście przypominające żurawkę mają srebrny nalot i czerwone żyłkowanie, a od spodu są czerwone; jesienią nabierają odcieni brązu i czerwieni. Telima najlepiej się czuje w miejscu zacienionym i wilgotnym. Nadaje się doskonale do obsadzania schodzących do wody skarp, brzegów stawów, strumieni. Wiosną na dość wysokich pędach pojawiają się drobne, dzwoneczkowate kwiaty; w pąku zdają się być zielonkawe, otwierając się pokazują czerwoną falbankę. W osłoniętych, cieplejszych miejscach telima będzie zimozielona.

Rutewka lubi cień i umiarkowanie wilgotne stanowisko. Ma delikatne, mocno podzielone liście i drobne, różowe kwiaty wyrastające na osiągających prawie 2 m cieniutkich, ciemnobrązowych pędach - to robi z niej doskonałego kompana cieniolubnych roślin o dużych liściach (np. host) lub niekwitnących (np. paproci). Można jej także użyć do nasadzeń naturalistycznych i sadzić np. wśród traw.

Rutewka lubi cień i umiarkowanie wilgotne stanowisko. Ma delikatne, mocno podzielone liście i drobne, różowe kwiaty wyrastające na osiągających prawie 2 m cieniutkich, ciemnobrązowych pędach - to robi z niej doskonałego kompana cieniolubnych roślin o dużych liściach (np. host) lub niekwitnących (np. paproci). Można jej także użyć do nasadzeń naturalistycznych i sadzić np. wśród traw.