Cieniolubne

Paproć o interesujących, dłoniasto podzielonych frondach. W naturze porasta lasy wschodniej Azji. Preferuje podłoże żyzne, lekko kwaśne lub neutralne; zadomowiona znosi także okresy przesuszenia.

Wspaniały gatunek nerecznicy - duża, o wyprostowanym pokroju. Rozwijające się liście są jasnozielone, ładnie kontrastujące z ciemnobrązową (prawie czarną) łodygą, z czasem ciemnieją i kontrast jest mniejszy. Wymaga gleby wilgotnej, zasobnej.

Niewielka odmiana epimedium o czysto białych kwiatach. Liście żywozielone, dość drobne, tworzące gęste i zwarte kępy. Prawdopodobnie mieszaniec E. diphyllim i E. youngianum. Bardzo przydatne do obsadzania nagich miejsc pod drzewami: nie wymaga gleb specjalnie żyznych, dobrze znosi okresowe susze. Epimedia są roślinami zimozielonymi w cieplejszych strefach klimatycznych, w polskich ogrodach należy ścinać suche liście wczesną wiosną.

Roślina okrywowa o żywozielonych liściach (młode, wiosenne liście są zabarwione czerwienią i brązem, nakrapiane nierównomiernie), tworząca gęste, zwarte kępy. Wiosną (kwiecień i maj) nad liśćmi pojawiają się masowo stosunkowo duże żółte kwiaty zabarwione intensywnie ciepłym oranżem.

Krzyżówka E. rhizomatosum i E. wushanense pochodząca z belgijskiej szkółki Danielle Monbaliu. Liście nakrapiane brązem wczesną wiosną, w maju zielenieją - stają ciemnozielone, dość błyszczące, z charakterystycznym piłkowaniem na brzegach. Kwiaty bardzo liczne, żółte, dość duże (jak na epimedium) - za sprawą wydłużonych ostróg. 

Epimedium „Black Sea” wzięło swoją nazwę od czarnego (ciemnofioletowego) koloru liści, który może pojawić się w okresie jesiennych chłodów. Wiosną i latem liście są zielone. Małe, żółte kwiaty (kremowożółte z pomarańczowym poblaskiem na płatkach) są wyniesione wysoko ponad liście na czerwonych łodygach - pojawiają się od końca marca do kwietnia w dużych ilościach. Odmiana ta nie jest tak odporna na suszę jak inne epimedia.

Zdecydowanie jedno z piękniejszych epimediów. Kwiaty duże, mocno rozcapierzone, żółte pajączki z noskami unurzanymi w palonym cukrze. Liście z delikatnymi kolcami, mocno błyszczące, zielone z brązowymi plamkami. Podłoże powinno być dość kwaśne.

Roślina okrywowa o żywozielonych liściach (młode, wiosenne liście są zabarwione czerwienią i brązem, nakrapiane nierównomiernie), tworząca gęste, zwarte kępy. Wiosną ponad liśćmi pojawiają się masowo stosunkowo duże pajączki biało-różowych kwiatów. Kwitnie długo, zdarza mu się także powtarzać kwitnienie wczesną jesienią. Zadomowione dobrze zniesie warunki suchego cienia. Jedno z piękniejszych, wdzięczniejszych epimediów.

Świetna krzyżówka Epimediu grandiflorum "Freya" i E. membranaceum. Kwiaty średniej wielkości, wiśniowe z rozbielonymi końcówkami. Liście brązowe wiosną, później zielone, tworzą zwarte kępy.

Odmiana o niedużych lecz bardzo licznych żółtych kwiatach (podobnie jak u E. "Lemon Zest" kwiatki są dzwoneczkowate, zwarte, nie mają płatków w postaci pajączkowatych "ostróg"). Kwiaty nisko ponad liśćmi - zielonymi, mocno nakrapianymi brązem. Kwitnie długo, powtarza kwitnienie latem lub wczesną jesienią.

Roślina okrywowa o dość drobnych liściach, tworząca gęste i zwarte kępy. Wiosną (kwiecień, maj) nad liśćmi pojawiają się masowo drobne, pająkowate kwiaty w kolorze lila. Liście są zielone, młode liście czerwono-brązowe, pozostają na roślinie całą zimę (wczesną wiosną należy je ściąć by pobudzić wzrost nowych).  Bardzo przydatne do obsadzania nagich miejsc pod drzewami: nie wymaga gleb specjalnie żyznych, dobrze znosi okresowe susze, płytko się korzeni. Lubi kwaśne podłoże.

Świetna, pełna wigoru roślina okrywowa o dość drobnych, skórzastych liściach, tworząca gęste i zwarte kępy. Ma małe, żółte kwiatki wyniesione wysoko ponad liście - pojawiają się od końca marca do kwietnia. Wiosną liście są zielono-czerwone, później czerwone przebarwienia znikają.

Roślina okrywowa o dość drobnych liściach, tworząca gęste i zwarte kępy. W kwietniu i maju nad liśćmi pojawiają się masowo drobne, czysto białe kwiaty zawieszone na łodyżkach jak cieniutkie, czarne druciki. Wiosną liście są delikatnie poplamione brązem, później zielone; pozostają na roślinie całą zimę

Roślina okrywowa o dość drobnych liściach, tworząca gęste i zwarte kępy. Wiosną (kwiecień) nad liśćmi pojawiają się masowo delikatne, drobne, kremowożółte kwiaty.

Gatunek odkryty w górach Wushan w Chinach (Syczuan) i w stosunku do znanych już epimediów wushanense takich jak np. "Amber Queen", uznany za odmienne i  prawdziwe epimedium z Wushan, i dla odróżnienia z przydomkiem "nova" w nazwie. Osiąga ok. 100 cm wysokości - jest to okazałe epimedium. Rośnie i namnaża się dość wolno. Liście ma dość szerokie, bardzo skórzaste, sztywne, o brzegach ostro piłkowanych, zakończonych niemalże kolcami.

Nieduże epimedium o jasno różowych kwiatach; liście dość drobne, tworzące gęste i zwarte kępy. Bardzo przydatne do obsadzania nagich miejsc pod drzewami: nie wymaga gleb specjalnie żyznych, zadomowione dobrze znosi okresowe susze. Świetne w nasadzeniach masowych. Epimedia są roślinami zimozielonymi w cieplejszych strefach klimatycznych, w polskich ogrodach należy ścinać suche liście wczesną wiosną.

Epimedium Younga to jedno z mniejszych epimediów. Kwiaty białe, u odmiany "Yenomoto" lekko zaróżowione, obfitsze i troszkę większe niż u innych youngianów, przepiękne zwłaszcza przy masowym nasadzeniu.

Niewielka roślina cebulowa kwitnąca wiosną, o liściach zielonych z brązowymi plamami. Po przekwitnięciu zamiera (usuwamy całkowicie uschnięte liście) by pojawić się w marcu lub kwietniu następnego roku.

Niewielka roślina cebulowa kwitnąca wiosną, o liściach zielonych z brązowymi plamami. Po przekwitnięciu zamiera (usuwamy całkowicie uschnięte liście) by pojawić się w marcu lub kwietniu następnego roku. Swą nazwę psiząb zawdzięcza charakterystycznemu kształtowi cebulek. Najlepiej prezentuje się w nasadzeniach masowych - po kilka lub kilkanaście cebul. Odmiana „Lilac Wonder” ma intensywnie różowe kwiaty, uważana jest za jedną z najpiękniejszych.

Roślina cebulowa kwitnąca wiosną o charakterystycznych wydłużonych cebulkach przypominających kształtem psie zęby. Kwiaty żółte o płatkach wywiniętych ku górze; liście zielone z brązowymi plamami. Po przekwitnięciu zamiera (usuwamy całkowicie uschnięte liście) by pojawić się w marcu lub kwietniu następnego roku.

Odmiana „Rose Queen” ma jasno różowe, mocne wygięte do tyłu płatki i intensywnie fioletowe pręciki. Jeden z niższych psizębów.

Biało kwitnąca odmiana „Snowflake” został wyselekcjonowana z gatunku. Jest to niewielka roślina cebulowa kwitnąca wiosną. Kwiaty białe, płatki wywinięte ku górze; liście zielone z niebieskim nalotem i z brązowymi plamami.

Niewielka roślina cebulowa kwitnąca wiosną. Liście szerokie, ułożone horyzontalnie, zielone z brązowymi plamami lub gładkie zielone. Kwiaty w kolorze lila - kolor czasem bardziej różowy, czasem bardziej zabarwiony fioletem. Po przekwitnięciu zamiera (usuwamy całkowicie uschnięte liście) by pojawić się w marcu lub kwietniu następnego roku.

Szachownica o dramatycznych czarnych kwiatach, wyższa i masywniejsza niż delikatna szachownica kostkowata. Kwiaty zebrane po kilka na szczycie wyprostowanych pędów kwiatowych zwieszają się delikatnie. Roślina dobrze czuje się na stanowisku lekko ocienionym, wilgotnym i dobrze zdrenowanym.

Kwiat biały, dzwonkowaty z charakterystycznymi zielonymi znaczkami, dzięki którym wygląda jak biało zielona pszczoła. Ich pojawienie się zwiastuje koniec zimy. Wymaga stanowiska lekko ocienionego, wilgotnego, chłodnego, mile widziany kompost liściowy. Jest to największa ze śnieżyczek, odkryta w Turcji w drugiej połowie XIXw.  

Kwiaty tego bodziszka są głęboko ciemnofioletowe, a taki ciemny kolor wśród roślin to w uproszczeniu czarny, stąd nazwa tej odmiany oznaczająca kruka. Roślina niewymagająca, zadowoli się przeciętną glebą, lubi stanowiska lekko ocienione i raczej wilgotne. Kwitnie długo, szczególnie jeśli wyciąć przekwitnięte pędy..

Bylina pochodząca z lesistych terenów Japonii - w naszych ogrodach potrzebuje lekkiego cienia i próchniczego (najlepiej kompost liściowy!), wilgotnego podłoża. Liście glaucidium są jasnozielone, wyraźnie unerwione, klapowane i chropowate jak żabia skórka. Kwiaty dość duże o płatkach delikatnych jak u maka; najczęściej jasnofioletowe, choć można znaleźć także osobniki o kwiatach ciemnofioletowych i białych. Tworzy ładne, gęste kępy.

Niska, delikatna paproć tworząca gęste kobierce. Wymaga stanowiska wilgotnego (ale przepuszczalnego). Odkryto ją na początku XX wieku na wapiennych skałach w brytyjskim Lake District - sprawdza się jednak bardzo dobrze w podłożu kwaśnym.

Krzyżówka, w której znajdują się geny Helleborus niger, H. lividus i H. orientalis - ciemiernik o pojedynczych, dużych buraczkowych kwiatach i ładnych liściach. Kwitnie od końca zimy do późnej wiosny (tym dłużej im chłodniejsze stanowisko). Wczesną wiosną może rosnąć na stanowisku stosunkowo słonecznym, później powinien mieć dużą porcję cienia (np. pochodzącego od innych roślin, które do tego czasu się rozwiną). Służy mu próchnicza, wilgotna lecz dobrze zdrenowana gleba.

Wyselekcjonowane spośród siewek ciemiernika wschodniego rośliny o kwiatach podwójnych, ciemnoróżowych z licznymi bordowymi piegami. Kwitnie od końca zimy do późnej wiosny (tym dłużej im chłodniejsze stanowisko). Wczesną wiosna może rosnąć na stanowisku stosunkowo słonecznym, później powinien mieć dużą porcję cienia (np. pochodzącego od innych roślin, które do tego czasu się rozwiną). Służy mu próchnicza, wilgotna lecz dobrze zdrenowana gleba.

Wyselekcjonowane spośród siewek ciemiernika wschodniego rośliny o podwójnych fioletowych kwiatach (ciemna śliwka). Kwitnie od końca zimy do późnej wiosny (tym dłużej im chłodniejsze stanowisko). Wczesną wiosna może rosnąć na stanowisku stosunkowo słonecznym, później powinien mieć dużą porcję cienia (np. pochodzącego od innych roślin, które do tego czasu się rozwiną). Służy mu próchnicza, wilgotna lecz dobrze zdrenowana gleba.

Wyselekcjonowane spośród siewek ciemiernika wschodniego rośliny o kwiatach podwójnych, białych z licznymi bordowymi piegami. Kwitnie od końca zimy do późnej wiosny (tym dłużej im chłodniejsze stanowisko). Wczesną wiosna może rosnąć na stanowisku stosunkowo słonecznym, później powinien mieć dużą porcję cienia (np. pochodzącego od innych roślin, które do tego czasu się rozwiną). Służy mu próchnicza, wilgotna lecz dobrze zdrenowana gleba.

Wyselekcjonowane spośród siewek ciemiernika wschodniego rośliny o podwójnych żółtych kwiatach z bladymi plamkami na dnie kielicha kwiatowego. Kwitnie od końca zimy do późnej wiosny (tym dłużej im chłodniejsze stanowisko). Wczesną wiosna może rosnąć na stanowisku stosunkowo słonecznym, później powinien mieć dużą porcję cienia (np. pochodzącego od innych roślin, które do tego czasu się rozwiną). Służy mu próchnicza, wilgotna lecz dobrze zdrenowana gleba.