S

Odmiana strzałki o liściach zielonych z kremowymi przebarwieniami - jak piksele. Odmiana polska i bardzo świeża - wprowadzona w 2019.

Odmiana strzałki o liściach z bordowymi przebarwieniami. Niektóre są prawie całe bordowe, inne "łaciate" - bordowo zielone.

Strzałka to jedna z niewielu roślin (obok Pontederii, Thalii i pałek wodnych), którą można sadzić w dość głębokiej wodzie (nawet około pół metra) i której liście będą znacznie wyrastały ponad powierzchnię. Tworzy gęste łany świeżej zieleni i jej główną ozdobą są strzałkowate liście, białe kwiatki są raczej niepozorne. Całkowicie mrozoodporna. Wymaga bogatego podłoża. Jej bulwki to ceniony kaczy przysmak - w stawie naturalnym będą z pewnością częstym gościem…

Odmiana strzałki wodnej o spektakularnych, dużych, pełnych kwiatach.

Strzałka wodna dorastająca w sprzyjających warunkach (żyzne podłoże o i odpowiednia głębokość) do 150cm wysokości. Liście duże, zielone; kwiaty białe wielkości monety 5zł.

Rodzima strzałka wodna o mocno powcinanych, „ostrych” strzałkowatych liściach. Rośnie zarówno na płyciznach jak i całkiem głęboko. W wodzie o głębokości około metra pozostanie rośliną podwodną i będzie miała długie, wstęgowate liście lub wykształci podługowate liście pływające; na stanowiskach z płytszą wodą, przy brzegach, jej liście będą mieć kształt ostrych grotów strzał. Wymaga żyznego podłoża. Może rosnąć zarówno w wodach stojących jak i wolno płynących rzeczkach czy strumykach. Kępa tej strzałki doskonale urozmaici fakturę sąsiadującej z nią zieleni.

Nowa u nas odmiana strzałki: kształtem liści i wzrostem przypomina rodzimą strzałkę wodną. Nieduże białe pomponiki kwiatów są w pierwszej fazie kwitnienia wyraźnie zaróżowione. Rośnie dobrze w żyznym podłożu, na głębokości od kilkunastu do ok. 40cm.

Pływająca paproć wodna, która pokrywa powierzchnię wody gęstym, zamszowym kożuszkiem dodając sadzawce ciekawej faktury i szmaragdowozielonego koloru.

Kłączowa bylina wschodniej części Ameryki Północnej. W kanadyjskich, umiarkowanie cienistych lasach tworzy podobny aspekt wiosenny jak nasze rodzime zawilce. 

W zespole roślin łąkowych znana i ceniona dla wielu zalet użytkowych, a dla miłośników łąkarskiego hobby również ze względu na urodę - ważny element łąkowego bukietu. W ekologii łąkarskiej atrakcyjny pokarm błonkówek, w tym pszczoły miodnej; jest też żywicielem pośrednim dla larw modraszków oraz motyla rocznego.

Saruma zaczyna wegetacje wcześnie, pewnie dlatego jej liście są pokryte włoskami. Pojawiające się wiosną liście są początkowo zabarwione fioletem. Chwilę po liściach pojawiają się charakterystyczne żółte kwiaty o trzech, lekko pomiętych płatkach; kwitnienie trwa do lipca. Saruma lubi cień i wilgotne podłoże - w naturze porasta doliny ocienionych górskich strumieni. Łatwo się jednak przystosowuje, jest tolerancyjna co do warunków i całkowicie  mrozoodporna.

Rozetki mięsistych, owłosionych, pstrokatych liści o ząbkowanych brzegach, nad którymi w porze kwitnienia unoszą się drobne bladoróżowe kwiatki. Lubi cień, rośnie chętnie wśród kamieni, w szczelinach skalnych.

Występuje w zbiornikach naturalnych i sztucznych (jeziora, stawy, starorzecza, glinianki). Wymaga wód stojących lub wolno płynących i żyznego podłoża.

Wysoka roślina niezbędna do utworzenia strefy szuwarowej w dużym stawie. Liście w pionowe zielone i białe prążki (z daleka kolory się zlewają i roślina wydaje się jasnozielona lub prawie kremowa).

Występuje w zbiornikach naturalnych i sztucznych (jeziora, stawy, starorzecza, glinianki). Wymaga wód stojących lub wolno płynących i żyznego podłoża - posadzony w podłożu zbyt ubogim (piasek, żwir) będzie chlorotyczny, niski i rzadki. Wygląda imponująco w dużych łanach.

Roślina z rodziny ciborowatych dorastająca do 1 metra. Nazwa wzięła się od charakterystycznie trójkanciastej, ostro zakończonej łodygi przypominającej sztylet. Występuje na bagnach i torfowiskach, na mulistych brzegach stawów. Oczeret ten został wpisany do Czerwonej Księgi Roślin - grozi mu wyginięcie.

Szerokie, płaskie (ok. 1,5 cm), jasnozielone liście tworzą zwarte duże kępy. Występuje na mokrych łąkach, łęgach, na terenach okresowo zalewanych, na brzegach wód. Rozrasta się przy pomocy silnych kłączy. Dobry wybór do ogrodów deszczowych (toleruje okresowe przesuszenie), do umacniania brzegów stawów.

Szerokie, płaskie (ok. 1,5 cm), jasnozielone liście tworzą zwarte duże kępy. Występuje na mokrych łąkach, łęgach, na terenach okresowo zalewanych, na brzegach wód. Rozrasta się przy pomocy silnych kłączy. Dobry wybór do ogrodów deszczowych (toleruje okresowe przesuszenie), do umacniania brzegów stawów.

Oczeret w poprzeczne kremowe i zielone paski. Nadaje się nawet do niewielkich sadzawek. 

Oczeret w poprzeczne kremowe i zielone paski. Ciekawy, bardzo dekoracyjny i szczególnie przydatny w miejscach, w których mało jest roślin kwitnących. Można obsadzać duże połacie lub sadzić pojedynczo.

Tutaj oferta na 100 sztuk sadzonek, średnica bryłki korzeniowej 3,5 cm.

Roślina polskiej flory, chroniona. Można ją spotkać w lasach bukowych, czasem w olszynach - wymaga stanowiska wilgotnego, ocienionego i podłoża próchniczego (w ogrodzie dobrze jest dać jej kompostu liściowego). Wiosną wychodzi bardzo wcześnie - w naturze korzysta ze światła, które później, gdy rozwiną się liście drzew,  będzie jej odebrane.

Pokrój wyprostowany, pędy zielone z ciemnymi węzłami w miejscu gdzie wyrastają liście. Pędy zdają się iść zygzakiem od liścia do liścia przez co roślina sprawia wrażenie mocnej i trochę przypomina mały krzew. Liście jajowate, wyraźnie unerwione.

Bylina przypominająca  kokoryczkę. Łodyga łukowata; liście ciemnozielone, błyszczące, naprzemianległe, z wyraźnym unerwieniem. Kwiaty białe lub kremowobiałe zebrane w złożone grona. Bardziej niż kwiat roślinę zdobią pojawiające się jesienią czerwone owoce.

Oferowane przez nas smilaciny mają niemal czarne łodygi, oraz liście czarne u nasady i na końcach.

Urocza, maleńka bylina występująca w górach Europy. Charakterystyczne niebieskofioletowe kwiaty o płatkach jak frędzelki wyniesione są na dość wysokich łodyżkach ponad zebraną tuż przy ziemi rozetę liści. W ogrodzie wymaga stanowiska ocienionego, zasobnego w próchnicę, wilgotnego a jednocześnie dobrze zdrenowanego.

Jeżogłówka jest niesłusznie rośliną niedocenianą przez projektantów i właścicieli sadzawek. 

Bujnie rosnące, wysokie, złotoobrzeżone spartiny sadzi się szczególnie w warunkach trudnych. Dzięki temu, że jej wymagania są niewielkie - gleba może być nawet bardzo jałowa.

Ten amerykański storczyk najlepiej czuje się na stanowisku o warunkach zbliżonych do mokrej łąki czy skraju wilgotnego lasu: gleba powinna być zasobna, dobrze zdrenowana, ale stale wilgotna, miejsce słoneczne. Kwitnie od końca lata aż do mrozów, a jego kwiaty o tej porze roku są niespodzianką - niewiele roślin wilgotnych terenów rozpoczyna wtedy kwitnienie. Doceniają go zapylacze i penetrują kwiatostan od dołu do góry - dolne kwiatki otwierają się pierwsze i wcześniej są pełne nektaru.

"Chadds Ford" to amerykański, znacznie okazalszy kuzyn naszej kręczynki jesiennej. Odmiana "Chadds Ford" została wyselekcjonowana w latach 60. XXw. spośród populacji w środowisku naturalnym jako większa, o większych kwiatostanach. Z rozety zielonych błyszczących liści jesienią wystrzeliwuje wysoki pęd kwiatowy. Kwiaty są białe i niezwykle pięknie i mocno pachną - zapach przypomina wanilię i jaśmin.

W naturze występuje na wilgotnych łąkach, znosi też okresowe zalewanie. W naturalistycznym wilgotnym ogrodzie ujmuje jasnofioletowymi kwiatkami, a kwitnie długo i dość obficie. Stosowana w medycynie ludowej i zielarstwie.

"Krokus jesienny", "żółty zimowit". Cebulki sternbergii sadzimy podobnie jak zimowity, na przełomie lata i jesieni, w przepuszczalnym podłożu na nasłonecznionym stanowisku - może to być np. skalniak, łąka lub trawnik (jeśli pierwsze koszenie wykonamy nie wcześniej niż w czerwcu). Trawiaste liście pojawiają się wiosną i trwają do czerwca, a po ich zaschnięciu, w okresie spoczynku, sternbergia lubi mieć sucho. Kwitnie jesienią żółtymi kwiatami. 

Rodzima roślina pływająca - nie trzeba jej sadzić, nie trzeba też żegnać się z nią po jednym sezonie (w przeciwieństwie do popularnych pływających roślin tropikalnych takich jak pistia rozetkowa). Osoka jesienią opada  na dno stawu i tam zimuje, a gdy woda zaczyna się wiosną ogrzewać podchodzi coraz bliżej lustra wody by w końcu wystawić ponad powierzchnię końcówki sztywnych, ostrych liści i - w lipcu/sierpniu - także niewielkie białe kwiatki.

Roślina charakterystyczna dla wilgotnych łąk trzęślicowych, często spotykana także na skrajach lasów i zarośli. Kulki niebieskich lub fioletowych kwiatów (ok. 2 cm średnicy) unoszą się wśród traw wabiąc owady. Roślina zielarska (wykorzystuje się głównie kłącze).

Bardzo rzadki kuzyn tulejnika: bylina o grubym kłączu, z którego wczesną wiosną wyrasta najpierw bordowa spata, która jak kaptur otula kolbowaty kwiatostan, a później rozeta zielonych liści.

Azjatycka kuzynka skupni cuchnącej. Wczesną wiosną pojawia się piękna, jednolicie bordowa spata, a później rozeta zielonych liści. Kwiaty oraz uszkodzone liście wydzielają fetor gnijącego mięsa - skupnie zapylane są przez muchy. Kwitnie od lutego do marca przy ujemnych temperaturach; temperatura kwiatów sięga wówczas około +20°C pozwalając roztopić śnieg!

Roślina występująca w północno-wschodnich Chinach, Korei i Japonii (i nawet na tych obszarach endemiczna), stosunkowo nowa w europejskich ogrodach. Liście rozwijające się wiosną są jak poszarpane parasole, niemal srebrne (za sprawą drobnych włosków pokrywających ich powierzchnię).