S

Odmiana strzałki o liściach z bordowymi przebarwieniami. Niektóre są prawie całe bordowe, inne "łaciate" - bordowo zielone.

Strzałka to jedna z niewielu roślin (obok Pontederii, Thalii i pałek wodnych), którą można sadzić w dość głębokiej wodzie (nawet około pół metra) i której liście będą znacznie wyrastały ponad powierzchnię. Tworzy gęste łany świeżej zieleni i jej główną ozdobą są strzałkowate liście, białe kwiatki są raczej niepozorne. Całkowicie mrozoodporna. Wymaga bogatego podłoża. Jej bulwki to ceniony kaczy przysmak - w stawie naturalnym będą z pewnością częstym gościem…

Odmiana strzałki wodnej o spektakularnych, dużych, pełnych kwiatach.

Strzałka wodna dorastająca w sprzyjających warunkach (żyzne podłoże o i odpowiednia głębokość) do 150cm wysokości. Liście duże, zielone; kwiaty białe wielkości monety 5zł.

Rodzima strzałka wodna o mocno powcinanych, „ostrych” strzałkowatych liściach. Rośnie zarówno na płyciznach jak i całkiem głęboko. W wodzie o głębokości około metra pozostanie rośliną podwodną i będzie miała długie, wstęgowate liście lub wykształci podługowate liście pływające; na stanowiskach z płytszą wodą, przy brzegach, jej liście będą mieć kształt ostrych grotów strzał. Wymaga żyznego podłoża. Może rosnąć zarówno w wodach stojących jak i wolno płynących rzeczkach czy strumykach. Kępa tej strzałki doskonale urozmaici fakturę sąsiadującej z nią zieleni.

Nowa u nas odmiana strzałki: kształtem liści i wzrostem przypomina rodzimą strzałkę wodną. Nieduże białe pomponiki kwiatów są w pierwszej fazie kwitnienia wyraźnie zaróżowione. Rośnie dobrze w żyznym podłożu, na głębokości od kilkunastu do ok. 40cm.

Z rozety pomarszczonych liści wyrasta ulistniony pęd kwiatowy z kłosem fioletowych, pełnych pszczelego pożytku kwiatów. Może rosnąć na słonecznej ogrodowej rabacie, na kwietnej łące, na brzegu trawnika. Jej kwiaty wabią owady zapylające, z liści można przyrządzać lecznicze napary lub stosować jako przyprawę. Dobrze rośnie w miejscach słonecznych, przesychających. Wystarczy jej gleba przeciętna lub umiarkowanie żyzna, chętnie z dodatkiem wapnia.

Z rozety pomarszczonych liści wyrasta ulistniony pęd kwiatowy z kłosem fioletowych, pełnych pszczelego pożytku kwiatów. Może rosnąć na słonecznej ogrodowej rabacie, na kwietnej łące, na brzegu trawnika. Jej kwiaty wabią owady zapylające, z liści można przyrządzać lecznicze napary lub stosować jako przyprawę. Dobrze rośnie w miejscach słonecznych, przesychających. Wystarczy jej gleba przeciętna lub umiarkowanie żyzna, chętnie z dodatkiem wapnia.

Pływająca paproć wodna, która pokrywa powierzchnię wody gęstym, zamszowym kożuszkiem dodając sadzawce ciekawej faktury i szmaragdowozielonego koloru.

Kłączowa bylina wschodniej części Ameryki Północnej. W kanadyjskich, umiarkowanie cienistych lasach tworzy podobny aspekt wiosenny jak nasze rodzime zawilce. 

W zespole roślin łąkowych znana i ceniona dla wielu zalet użytkowych, a dla miłośników łąkarskiego hobby również ze względu na urodę - ważny element łąkowego bukietu. W ekologii łąkarskiej atrakcyjny pokarm błonkówek, w tym pszczoły miodnej; jest też żywicielem pośrednim dla larw modraszków oraz motyla rocznego.

Występuje w zbiornikach naturalnych i sztucznych (jeziora, stawy, starorzecza, glinianki). Wymaga wód stojących lub wolno płynących i żyznego podłoża.

Roślina z rodziny ciborowatych dorastająca do 1 metra. Nazwa wzięła się od trójkanciastej, ostro zakończonej łodygi przypominającej sztylet. Oczeret ten został wpisany do Czerwonej Księgi Roślin - grozi mu wyginięcie.

Szerokie, płaskie (ok. 1,5 cm), jasnozielone liście tworzą zwarte duże kępy. Występuje na mokrych łąkach, łęgach, na terenach okresowo zalewanych, na brzegach wód. Rozrasta się przy pomocy silnych kłączy. Dobry wybór do ogrodów deszczowych (toleruje okresowe przesuszenie), do umacniania brzegów stawów.

Szerokie, płaskie (ok. 1,5 cm), jasnozielone liście tworzą zwarte duże kępy. Występuje na mokrych łąkach, łęgach, na terenach okresowo zalewanych, na brzegach wód. Rozrasta się przy pomocy silnych kłączy. Dobry wybór do ogrodów deszczowych (toleruje okresowe przesuszenie), do umacniania brzegów stawów.

Oczeret w poprzeczne kremowe i zielone paski. Nadaje się nawet do niewielkich sadzawek. 

Pokrój wyprostowany, pędy zielone z ciemnymi węzłami w miejscu gdzie wyrastają liście. Pędy zdają się iść zygzakiem od liścia do liścia przez co roślina sprawia wrażenie mocnej i trochę przypomina mały krzew. Liście jajowate, wyraźnie unerwione.

Bylina przypominająca  kokoryczkę. Łodyga łukowata; liście ciemnozielone, błyszczące, naprzemianległe, z wyraźnym unerwieniem. Kwiaty białe lub kremowobiałe zebrane w złożone grona. Bardziej niż kwiat roślinę zdobią pojawiające się jesienią czerwone owoce.

Oferowane przez nas smilaciny mają niemal czarne łodygi, oraz liście czarne u nasady i na końcach.

Rodzima bylina występująca na brzegach zbiorników wodnych, strumyków, rowów, na podmokłych łąkach. Może się płożyć lub wspinać po sąsiadujących roślinach. Kwiaty drobne, ale wyraziste - fioletowe z żółtym słupkiem i pręcikami. Bardzo dekoracyjne są pojawiające się po ich przekwitnięciu różnokolorowe owoce.

Urocza, maleńka bylina występująca w górach Europy. Charakterystyczne niebieskofioletowe kwiaty o płatkach jak frędzelki wyniesione są na dość wysokich łodyżkach ponad zebraną tuż przy ziemi rozetę liści. W ogrodzie wymaga stanowiska ocienionego, zasobnego w próchnicę, wilgotnego a jednocześnie dobrze zdrenowanego.

Jeżogłówka jest niesłusznie rośliną niedocenianą przez projektantów i właścicieli sadzawek. 

"Chadds Ford" to amerykański, znacznie okazalszy kuzyn naszej kręczynki jesiennej. Odmiana "Chadds Ford" została wyselekcjonowana w latach 60. XXw. spośród populacji w środowisku naturalnym jako większa, o większych kwiatostanach. Z rozety zielonych błyszczących liści jesienią wystrzeliwuje wysoki pęd kwiatowy. Kwiaty są białe i niezwykle pięknie i mocno pachną - zapach przypomina wanilię i jaśmin.

W naturze występuje na wilgotnych łąkach, znosi też okresowe zalewanie. W naturalistycznym wilgotnym ogrodzie ujmuje jasnofioletowymi kwiatkami, a kwitnie długo i dość obficie. Stosowana w medycynie ludowej i zielarstwie.

Rodzima roślina pływająca - nie trzeba jej sadzić, nie trzeba też żegnać się z nią po jednym sezonie (w przeciwieństwie do popularnych pływających roślin tropikalnych takich jak pistia rozetkowa). Osoka jesienią opada  na dno stawu i tam zimuje, a gdy woda zaczyna się wiosną ogrzewać podchodzi coraz bliżej lustra wody by w końcu wystawić ponad powierzchnię końcówki sztywnych, ostrych liści i - w lipcu/sierpniu - także niewielkie białe kwiatki.

Roślina charakterystyczna dla wilgotnych łąk trzęślicowych, często spotykana także na skrajach lasów i zarośli. Kulki niebieskich lub fioletowych kwiatów (ok. 2 cm średnicy) unoszą się wśród traw wabiąc owady. Roślina zielarska (wykorzystuje się głównie kłącze).

Roślina okazała; w bardzo dobrych warunkach bywa inwazyjna, choć w założeniu łąkowym jest poskramiana przez sąsiadujące gatunki roślin. Liście duże, szorstkie, ciemnozielone, kwiaty lila, rzadziej białe lub kremowe na wysokich, masywnych, wysokich nawet do 1m łodygach. 

Bardzo rzadki kuzyn tulejnika: bylina o grubym kłączu, z którego wczesną wiosną wyrasta najpierw bordowa spata, która jak kaptur otula kolbowaty kwiatostan, a później rozeta zielonych liści.

Azjatycka kuzynka skupni cuchnącej. Wczesną wiosną pojawia się piękna, jednolicie bordowa spata, a później rozeta zielonych liści. Kwiaty oraz uszkodzone liście wydzielają fetor gnijącego mięsa - skupnie zapylane są przez muchy. Kwitnie od lutego do marca przy ujemnych temperaturach; temperatura kwiatów sięga wówczas około +20°C pozwalając roztopić śnieg!

Roślina występująca w północno-wschodnich Chinach, Korei i Japonii (i nawet na tych obszarach endemiczna), stosunkowo nowa w europejskich ogrodach. Liście rozwijające się wiosną są jak poszarpane parasole, niemal srebrne (za sprawą drobnych włosków pokrywających ich powierzchnię).

Roślina występująca w Korei i Japonii, nowa w europejskich ogrodach. Jej iście są jak poszarpane parasole - dzięki swojej fakturze stanowi  w cienistych zakątkach ogrodu ciekawe towarzystwo np. dla host. Wiosną,gdy wychodzi z gruntu, jej liście są delikatnie owłosione, jednak nie tak włochate i srebrne jak liście synejlesis tojadolistnej. Od nasady łodygi w centrum liścia rozbiegają się buraczkowe nerwy.