Liście dość duże, mięsiste, zielone, błyszczące na łukowato wygiętych łodygach. Wiosną kwitnie kremowobiałymi dzwonkowatymi kwiatkami. Jesienią i zimą wiszą na nim jagody w pięknym, fioletowym kolorze. Rozmnaża się dość intensywnie i tworzy gęste kępy. Mimo naszych obaw co do mrozoodporności, zimuje bez zarzutu nawet bez okrycia. Liście trwają jako zimozielone, stają się oczywiście coraz brzydsze, zszarzałe i potargane - wiosną trzeba je usunąć.

Roślina ta pochodzi z Chin, gdzie spotkać go można na górskich, lesistych obszarach. Lubi próchnicze, stale wilgotne podłoże - według literatury w idealnych warunkach ma osiągać ponad 60 cm wzrostu. Liście błyszczące, jajowate, szerokie, zimozielone przy łagodniejszych zimach. Kwiaty dzwonkowate, kremowobiałe. Owocami są granatowe jagody.

Disporopsis to pochodzący z Azji kuzyn kokoryczki. Wymaga zasobnej, wilgotnej gleby i cienistego miejsca. Ma liście zielone, błyszczące, pofałdowane na brzegach, łodygi bordowo nakrapiane. Wiosną pojawiają się białe dzwonkowate kwiatki z zielonkawymi końcówkami płatków. Tam gdzie dobrze się czuje rozmnaża się dość intensywnie i tworzy piękne, gęste kępy. Ładnie wygląda sadzony razem z hostami, paprociami.

Bylina pochodząca z górzystych terenów Chin, w Europie stosunkowo nowa, polecana do ogrodu o charakterze leśnym. Według literatury wymaga zasobnej, wilgotnej gleby i cienistego miejsca, z naszego doświadczenia bardzo dobrze radzi sobie w przeciętnych warunkach cienistego ogrodu. Liście zielone, błyszczące na łukowato wygiętych łodygach, w pachwinach liści wiosną pojawiają się białe dzwonkowate kwiatki. Tam gdzie dobrze się czuje, rozmnaża się dość intensywnie i tworzy piękne, gęste kępy. Zimozielona.

Parnik bodiniera to bylina o kremowych kwiatach zwieszających się wiosną jak dzwoneczki ze szczytów pędów. Owocami są ciemnogranatowe, lśniące jagody dojrzewające przed końcem lata. Liście lekko wydłużone lub eliptyczne, ładnie unerwione, na zygzakowatych łodyżkach.

Kultywar parnika - liście o kredowobiałym środku i ciemnozielonym brzegu, lekko kędzierzawe. Środek liścia nabiera jesienią różowego zabarwienia. Pokrój raczej płożący, chyba że może oprzeć się o sąsiednie rośliny - cienistej rabacie użycza blasku bijącego od bieli liści i odrobinę "artystycznego nieładu" (w sensie absolutnie pozytywnym!).

Pochodząca z cienistych lasów Korei kępiasta bylina kłączowa. Kwiaty - żółte, zwieszające się dzwoneczki, dość masywne, o płatkach mocno „upakowanych” - ukazują się na przełomie kwietnia i maja. Liście błyszczące. Pokrój wyprostowany: kępa Disporum flavum w czasie kwitnienia wygląda jak mocno związany, gęsty bukiet.

Parnik o delikatnych, czysto białych kwiatach. Nie jest zimozielony i odznacza się dużą mrozoodpornością. Ładnie się rozrasta tworząc gęste kępy świeżo zielonych liści. Według literatury może przekracza 0,5m wzrostu, uprawiany przez nas jest jednak dużo niższy. Służy mu łagodny, jasny cień i podłoże na bazie kompostu liściowego.

Piękna roślina do nasadzeń parkowych i zadrzewionych części ogrodów. Dzięki białym obramowaniom końcówek liści jest atrakcyjna nie tylko w porze kwitnienia. Dodatkową ozdobą są wygięte sierpowato czerwonobrązowe łodygi. 

Osiąga wysokość około 0,5m – liście są dłuższe lecz wygięte horyzontalnie. Liście naprzemianległe, duże, owalne i bardzo błyszczące. Kwiaty białe z zieloną końcówką, po 3-4 na szypułce wyrastającej z pachwiny liścia. Kwiaty - część zwisają pod liśćmi, wiele jest „wyłożonych” na liście.

Maleńka kokoryczka pochodząca z Azji. Łodygi i liście jak u innych kokoryczek, sprawiają może wrażenie jakby nie mogły się w pełni rozwinąć. Kwiaty stosunkowo duże, bez szypułek, różowofioletowe. Urocza. Najlepsze rezultaty daje uprawa w jasnym cieniu, w podłożu zasobnym i przepuszczalnym.

Maleńka kokoryczka o wzniesionym pokroju. Liście zielone, owalne, lekko karbowane zdają się być gęsto upakowane na krótkich łodyżkach.  

Liście eliptyczne, szersze i trochę bardziej okrągłe niż u kokoryczki wonnej. Białe, dzwonkowate kwiatki z zielonkawymi końcówkami wyrastają na krótkich szypułkach. Dobrze się czuje na stanowisku zacienionym, lekko wilgotnym (choć dobrze znosi susze). Dobra towarzyszka host, paproci, parników i innych roślin cieniolubnych.

Na bordowych pędach ciemnozielone liście z wyraźnymi srebrnymi pasmami na środku i po bokach. Kwiaty zielonkawobiałe.

Ta piękna odmiana kokoryczki pochodzi z Japonii, a jej nazwa oznacza białego tygrysa. Rozwijające się wiosną liście są całkowicie zielone, później u nasady liścia pojawia się kredowo biała plama. Im starsza, dojrzalsza roślina tym większa biała plama u nasady liścia. Lubi umiarkowany chłód i wilgotne, zasobne podłoże. Ale dla piękniejszego wybarwienia kredowej wariegacji przydaje się trochę słońca...

Rzadka odmiana popularnej kokoryczki wonnej. Ta pochodzi z Japonii, a jej nazwa po japońsku oznacza smocze łuski. Przez środek liścia biegnie charakterystyczna zmarszczka (zmiana faktury liścia) dodatkowo wzbogacona pasemkami srebrnego i ciemniejszej zieleni.

Kokoryczka inna niż wszystkie: niezbyt duże, wąskie liście zebrane są w okółkach na wysokich, wyprostowanych łodygach. Kwiaty dzwoneczkowate, nieduże, białe, zwieszające się z tych samych okółków co liście.

Kokoryczka, która wiosną ma brązowe pędy i liście; wygląda wówczas zjawiskowo. W czasie kwitnienia zielenieje i zielona pozostaje do końca sezonu.

Ciekawa kokoryczka o niebieskawo zielonych, lekko kędzierzawych, jakby rozedrganych liściach z charakterystycznymi kremowymi paskami - wprowadza lekki powiew op-artu do ogrodu:) Wymagania jak gatunek. Znana także pod nazwą Polygonatum x hybridum „Striatum”.

Pochodzi z lasów wschodnich stron Ameryki Północnej. Z podziemnego kłącza wyrasta kilkanaście łukowato wygiętych pędów, na których zwisają wiosną żółte dzwoneczki.

Jakiś czas temu udało nam się wyselekcjonować jagodowca o złoto obrzeżonych liściach. Cecha jest stała (pojawia się co roku), a wariegacja jest widoczna wiosną w okresie kwitnienia rośliny – po kwitnieniu z czasem słabnie i zanika. W okresie kwitnienia wygląda ślicznie, efekt jest zdublowany, żółty odcień brzegu ładnie współgra z kolorem kwiatów.

Jest to odmiana jagodowca wielkokwiatowego charakteryzująca się niższym wzrostem i bledszym kolorem zarówno kwiatów (chłodny żółty) jak i liści (bladozielone) - jest subtelniejsza od gatunku. Płatki dzwoneczkowatych kwiatów rozchylają się u dołu jak wirująca spódnica tancerki.

Bywa mylona z jagodowcem wielkokwiatowym (jest od niego jednak niższa, a kwiaty mają bledszy odcień żółtego) lub  odminą pallida (płatki kwiatów  perfoliaty sa bardziej stulone u dołu, kwitnie później niż jagodowce wielkokwiatowe). Wskazówka zawarta w nazwie - przeszyte łodygą liście - nie pomogą nam rozróżnić gatunków: są przeszyte u większości jagodowców.