Adianta to jedne z wdzięczniejszych paproci. Dzięki dużej mrozoodporności (do strefy 3) są odpowiednie dla naszego klimatu. Paprocie te wymagają głębokiego cienia i wilgoci, jeśli bezpośrednie słońce to tylko poranne.

Adianta to jedne z wdzięczniejszych paproci. Dzięki dużej mrozoodporności (do strefy 3) są odpowiednie dla naszego klimatu. Paprocie te wymagają głębokiego cienia i wilgoci, jeśli bezpośrednie słońce to tylko poranne.

Dorasta do około 10cm; znane jest też jako „Minor” albo „Minus”. Frondy tej maleńkiej paproci ułożone są poziomo.

Delikatne liście tej paproci mają kształt trójkątów. Ogonki liściowe czarne - jak z chińskiej laki. Pomimo wrażenie niezwykle delikatnej, jest w pełni mrozoodporna (przy tym zimozielona!), dobrze przyjmuje okresowe przesuszenie, jak pozostałe adianta wymaga jedynie podłoża przepuszczalnego (nie może rosnąć w miejscu podmakającym).

Jaskrawo żółte kwiaty pojawiają się już nawet w styczniu przy łaskawej zimie, jest typową rośliną przedwiośnia. Liście bardzo mocno powcinane, koronkowe, rozwijają się dopiero po przekwitnięciu kwiatów.

W naturze porasta żyzne i wilgotne lasy bukowe lub inne liściaste, częsty nad strumieniami - w Polsce na stanowiskach naturalnych objęty jest ochroną. Wiosną kwitnie masowo. Chętnie sadzony w cienistych, wilgotnych ogrodach i parkach a niegdyś - ważna roślina przyklasztornych herbariów w całej Europie.

Arizemy mają wielu miłośników i zagorzałych kolekcjonerów. Istnieje wiele gatunków z różnych części świata - różnią się pod względem wielkości, koloru dzbankowatego kwiatu, ilości blaszek liściowych osadzonych na wspólnej osadce.

Arizema lubi cień, próchniczą i przepuszczalną (lecz stale wilgotną) glebę. Arizema japońska kwitnie w maju. Kwiaty białozielone z ciemną (brązową lub bordo) czapeczką.

Arizemy mają wielu miłośników i zagorzałych kolekcjonerów. Istnieje wiele gatunków z różnych części świata - różnią się pod względem wielkości, koloru dzbankowatego kwiatu, ilości blaszek liściowych osadzonych na wspólnej osadce.

Roślina na stanowisko zbliżone do leśnego: wymaga zasobnej, przepuszczalnej gleby i umiarkowanego cienia. Obrazki włoskie zdobią ogród przez cały rok: już jesienią zaczynają wypuszczać liście (w naszej strefie klimatycznej dobrze jest je okrywać, zwłaszcza w surowsze zimy).

Parzydło idealne do mniejszych ogrodów. Potrzebuje miejsca ocienionego i wilgotnego. Kwiaty kremowobiałe wyniesione ponad kępę mocno powcinanych, koronkowych liści - świetny towarzysz dla funkii i innych cieniolubnych bylin o dużych, gładkich liściach.

Odmiana „Woldemar Meier” różni się od innych dostępnych u nas miniaturowych parzydeł: kremowobiałe kwiaty rosną na bordowych łodygach, ładnie odcinających się na tle zieleni liści. Kępa osiąga około 30 cm wysokości, z kwiatami - około 60 cm.

To niewielkie parzydło osiąga wzrost zaledwie 30cm (z kwiatami) - jest idealne do mniejszych ogrodów. Potrzebuje miejsca ocienionego i wilgotnego. Kwiaty kremowobiałe wyniesione wysoko ponad kępę liści. Liście bardzo mocno powcinane, koronkowe.

Kopytnik zawdzięcza swą nazwę kształtowi liści – jakby wyciętych na kształt kopytek. W głębokim cieniu drzew liściastych (w naturze rośnie często w lasach bukowych) tworzy zwarty, gęsty kobierzec lśniących, ciemnozielonych (i zimozielonych) liści.

Interesująca nieduża paproć nadająca się do obsadzania zacienionych skalniaków, wykorzystywana też do uprawy w terrariach (jest zimozielona) i niedużych pojemnikach. W naturze jej występowanie związane jest ze skałami wapiennymi - dobrze jest więc zapewnić jej podłoże z zawartością wapnia. Za sprawą fantazyjnego kształtu frond, w języku angielskim potocznie nazywana jest „smoczym ogonem”.

Zanokcica skalna to niewielka, delikatna paproć rozpowszechniona na całej kuli ziemskiej (strefa subarktyczna, strefy klimatu umiarkowanego, w tropikach na terenach górzystych).

Zanokcica skalna to niewielka, delikatna paproć rozpowszechniona na całej kuli ziemskiej (strefa subarktyczna, strefy klimatu umiarkowanego, w tropikach na terenach górzystych).

Roślina bardzo duża, dostojna, piękny soliter.  Wymaga stale wilgotnego (ale nie podmokłego) i zasobnego podłoża - dobrze rośnie nad zacienionymi strumieniami, stawami.

Odmiana uzyskana ze skrzyżowania Athyrium niponicum var. pictum i Athyrium filix-femina „Congestum Cristatum”. Ma w zasadzie wszystkie cechy „niezwykłej” paproci: wzniesiony pokrój, liście ze srebrnym nalotem plus bordowe łodyżki i nerwy, pierzaste końcówki liści. Szczególnie bujnie rośnie w miejscach ocienionych, zdecydowanie wilgotnych, w zasobnej, próchniczej glebie.

Paproć o wąskich frondach wyrastających licznie i pionowo. Wymaga miejsca cienistego, wilgotnego. Bardzo odporna.

Paproć o długich, wąskich frondach przypominających sznur nanizanych na żyłkę koralików. Młoda roślina wydaje się być nieco rachityczna, starsza przedstawia efektowną, gęstą kępę drobnych „warkoczyków”.

Paproć o jasnozielonych, koronkowych frondach i czerwonych łodygach. Liście wyrastają pionowo i stale - dzięki temu kępy są zwarte, gęste i ciągle świeże. Wymaga miejsca cienistego, wilgotnego. Nie należy jej sadzić w miejscach narażonych na silniejszą operację słoneczną - idealna do głębokiego cienia.

Paproć o jasnozielonych, łukowato wyginających się liściach. Ogonki liściowe czerwone - daje to ładny kontrast jasnozielonym, pierzastym liściom. Sprawia wrażenie niezwykle subtelnej i delikatnej. Wymaga stanowiska osłoniętego (wiatr może ją trwale „potargać”) i raczej wilgotnego.

Paproć o wąskich, pierzastych, bardzo delikatnych frondach o mocno postrzępionych końcówkach. Wymaga miejsca cienistego, wilgotnego. Nie należy jej sadzić w miejscach narażonych na przesychanie podłoża lub silniejszą operację słoneczną.

Niska odmiana tworząca gęste kępy liści o pięknym rysunku: środek srebrnopopielatych frond jest ciemniejszy, często z odcieniem czerwieni. Wymaga cienia lub półcienia, lubi gleby próchnicze i wilgotne o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym.

Niska odmiana tworząca gęste kępy liści o pięknym rysunku: środek srebrnopopielatych frond jest czerwony (intensywniejszy z wiekiem). Wymaga cienia lub półcienia, lubi gleby próchnicze i wilgotne o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym.

Odmiana tworząca gęste kępy srebrnych liści. Paproć osiąga najpiękniejsze wybarwienie jak już dojrzała roślina; także w sezonie wegetacyjnym im później tym lepiej: frondy staja się coraz bardziej srebrzyste z czasem i najpiękniej prezentują się jesienią. Wiosną jedna z późniejszych wietlic.

Niska odmiana tworząca gęste kępy trójkątnych, srebrzystych liści z pięknym bordowym rysunkiem: wiosną środek srebrnopopielatych frond jest ciemno bordowy. Mimo, że na stanowisku słonecznym daje radę, najlepsze wybarwienie uzyskuje się, gdy „Ursula's Red” rośnie w cieniu. Zimozielona - można frondy ściąć wiosną by odświeżyć pozimowy wygląd.

Frondy tej paproci są trójkątne, jasnozielone (szczególnie wiosną, później trochę ciemnieją), łodyżka - ciemnoczerwona.

Paproć o ciemnozielonych frondach: płone tworzą rozetę, zarodnikonośne są pionowe, zimozielone i wyrastają ze środka kępy. Łodyżki czarne. Wymaga miejsca cienistego i stale wilgotnego.

Bletilla jest storczykiem pochodzącym z terenów Chin i Japonii. Jest jedną z niewielu odmian storczyków, które mogą być wysadzone w ogrodach naszej strefy klimatycznej. Najlepiej czuje się na stanowisku o warunkach zbliżonych do leśnych: dobrze zdrenowana ale wilgotna, próchnicza gleba i lekki cień.

Stosunkowo nowa odmiana brunery (zarejestrowana i opatentowana w 2008r.). Kwiaty nieznacznie jaśniejsze niż u innych odmian. Charakterystyczne sercowate liście mają srebrne plamki rozmieszczone równo wzdłuż brzegu liścia.

Klasyczna, biało obrzeżona odmiana brunery wielkolistnej. W okresie kwitnienia jej dodatkową ozdobą są drobne niebieskie kwiaty jak u niezapominajki. Wymaga stanowiska ocienionego i wilgotnego - doskonała do ogrodu leśnego lub na ocienione brzegi stawów i strumieni. Młoda roślina, doniczka p9.

Piękna bylina do zacienionego ogrodu. Srebrny kolor liści i niebieskie jak u niezapominajki kwiatki wyniesione ponad kępę liści przydają chłodu w upalne dni.

Ta piękna brunera została wyselekcjonowana ze znanej i lubianej odmiany „Jack Frost”. Jest to jej rewers - wybarwienie liścia jest odwrotne. Blaszka liściowa zielona, pokryta lekkim kremowym nalotem (wygląda jakby była zmrożona), brzeg kremowy. Kwiaty oczywiście niebieskie.