Roślina o wielu zastosowaniach: niegdyś popularna roślina na rabaty (dopóki do handlu nie weszły odmiany pełne i o kolorowych kwiatach), bukieciarska, zielarska. Lubi gleby lekkie, na mokrej łące można ją umieścić na obrzeżach lub w partiach wyższych i dzięki temu bardziej suchych. Białe kwiaty zebrane w koszyczki pojawiają się masowo w pełni lata, przy ciepłej jesieni (zwłaszcza po sierpniowych sianokosach) zakwita powtórnie.

Rośnie dobrze w podłożu żyznym, wilgotnym, w płytkich wodach stojących i wolno płynących. Stosowany często w oczyszczalniach korzeniowych: bardzo efektywny w usuwaniu z wody nadmiaru biogenów a na jego kłączach rozwijają się bakterie rozkładające związki azotu. Łatwo tworzy monokultury, świetna roślina do jednogatunkowych nasadzeń na dużych obszarach.

Rośnie dobrze w podłożu żyznym, wilgotnym, w płytkich wodach stojących i wolno płynących. Stosowany często w oczyszczalniach korzeniowych: bardzo efektywny w usuwaniu z wody nadmiaru biogenów a na jego kłączach rozwijają się bakterie rozkładające związki azotu. Łatwo tworzy monokultury, świetna roślina do jednogatunkowych nasadzeń na dużych obszarach.

Ogrodowa odmiana tataraku zwyczajnego o długich, mieczowatych liściach w kremowobiałe i zielone pasy. Tatarak paskowany dorasta do około metra (rośnie wolniej i nie osiąga takiej wielkości jak czysty gatunek).

Ogrodowa odmiana tataraku zwyczajnego o długich, mieczowatych liściach w kremowobiałe i zielone pasy. Tatarak paskowany dorasta do około metra (rośnie wolniej i nie osiąga takiej wielkości jak czysty gatunek).

Adianta to jedne z wdzięczniejszych paproci. Dzięki dużej mrozoodporności (do strefy 3) są odpowiednie dla naszego klimatu. Paprocie te wymagają głębokiego cienia i wilgoci, jeśli bezpośrednie słońce to tylko poranne.

Adianta to jedne z wdzięczniejszych paproci. Dzięki dużej mrozoodporności (do strefy 3) są odpowiednie dla naszego klimatu. Paprocie te wymagają głębokiego cienia i wilgoci, jeśli bezpośrednie słońce to tylko poranne.

Dorasta do około 10cm; znane jest też jako „Minor” albo „Minus”. Frondy tej maleńkiej paproci ułożone są poziomo.

Delikatne liście tej paproci mają kształt trójkątów. Ogonki liściowe czarne - jak z chińskiej laki. Pomimo wrażenie niezwykle delikatnej, jest w pełni mrozoodporna (przy tym zimozielona!), dobrze przyjmuje okresowe przesuszenie, jak pozostałe adianta wymaga jedynie podłoża przepuszczalnego (nie może rosnąć w miejscu podmakającym).

Jaskrawo żółte kwiaty pojawiają się już nawet w styczniu przy łaskawej zimie, jest typową rośliną przedwiośnia. Liście bardzo mocno powcinane, koronkowe, rozwijają się dopiero po przekwitnięciu kwiatów.

Popularna roślina okrywowa na „trudne stanowiska”: dobrze znosi niemal każde warunki. Rośnie w suchym miejscu w półcieniu, w wilgotnym – w pełnym słońcu; świetnie sprawdza się na skarpach schodzących do wody. Liście jasnozielone, matowe, pokryte są drobnymi włoskami dzięki którym na powierzchni długo utrzymują się krople wody.

Interesująca roślina do strefy brzegowej. Tworzy krępą kępę okrągłych, ciemnozielonych i mocno unerwionych liści, nad którymi w porze kwitnienia (w zasadzie całe lato) górują drobne, białe kwiatki zebrane w luźną wiechę.

Babka wodna jest zimotrwałą byliną o bulwiastym kłączu i - w wersji wynurzonej - długich, łopatowatych liściach, w wersji podwodnej zaś jej liście są długie, taśmowate, sięgają niemal 1m długości.

W Polsce można spotkać ten czosnek na mokrych łąkach, częściej w południowej części kraju i w dolinach rzek (Bug, Odra, Wisła). W okresie kwitnienia chętnie odwiedzany przez błonkoskrzydłe i motyle.

W naturze porasta żyzne i wilgotne lasy bukowe lub inne liściaste, częsty nad strumieniami - w Polsce na stanowiskach naturalnych objęty jest ochroną. Wiosną kwitnie masowo. Chętnie sadzony w cienistych, wilgotnych ogrodach i parkach a niegdyś - ważna roślina przyklasztornych herbariów w całej Europie.

Na wilgotnej łące wspaniała roślina architektoniczna - wysoka, pokaźna. Jest rośliną dwuletnią. W nazwie zawarta jest informacja, że to roślina aniołów (w łacinie i w nazwach ludowych: anielskie ziele, archangielski korzeń, anielski korzeń). Objęta w Polsce częściową ochroną choć w dalszym ciągu przez jednych tępiona jako barszcz Sosnowskiego, przez innych pozyskiwana jako materiał zielarski.

Arizemy mają wielu miłośników i zagorzałych kolekcjonerów. Istnieje wiele gatunków z różnych części świata - różnią się pod względem wielkości, koloru dzbankowatego kwiatu, ilości blaszek liściowych osadzonych na wspólnej osadce.

Arizema lubi cień, próchniczą i przepuszczalną (lecz stale wilgotną) glebę. Arizema japońska kwitnie w maju. Kwiaty białozielone z ciemną (brązową lub bordo) czapeczką.

Arizemy mają wielu miłośników i zagorzałych kolekcjonerów. Istnieje wiele gatunków z różnych części świata - różnią się pod względem wielkości, koloru dzbankowatego kwiatu, ilości blaszek liściowych osadzonych na wspólnej osadce.

Pnącze o wielkich, sercowatych, dachówkowato ułożonych liściach. Tworzy nieprzebytą dla wzroku, chłodną, cienistą osłonę – stosowany był do porastania altan przy dworkach szlacheckich (stąd zwany jest czasem „szlacheckim pnączem”). Wymaga gleb żyznych i wilgotnych, stanowiska zacienionego (wystawa zachodnia) i osłoniętego od wiatru. Dorasta do 10m (roczne przyrosty do 2m).

Roślina na stanowisko zbliżone do leśnego: wymaga zasobnej, przepuszczalnej gleby i umiarkowanego cienia. Obrazki włoskie zdobią ogród przez cały rok: już jesienią zaczynają wypuszczać liście (w naszej strefie klimatycznej dobrze jest je okrywać, zwłaszcza w surowsze zimy).

Parzydło idealne do mniejszych ogrodów. Potrzebuje miejsca ocienionego i wilgotnego. Kwiaty kremowobiałe wyniesione ponad kępę mocno powcinanych, koronkowych liści - świetny towarzysz dla funkii i innych cieniolubnych bylin o dużych, gładkich liściach.

Odmiana „Woldemar Meier” różni się od innych dostępnych u nas miniaturowych parzydeł: kremowobiałe kwiaty rosną na bordowych łodygach, ładnie odcinających się na tle zieleni liści. Kępa osiąga około 30 cm wysokości, z kwiatami - około 60 cm.

To niewielkie parzydło osiąga wzrost zaledwie 30cm (z kwiatami) - jest idealne do mniejszych ogrodów. Potrzebuje miejsca ocienionego i wilgotnego. Kwiaty kremowobiałe wyniesione wysoko ponad kępę liści. Liście bardzo mocno powcinane, koronkowe.

Kopytnik zawdzięcza swą nazwę kształtowi liści – jakby wyciętych na kształt kopytek. W głębokim cieniu drzew liściastych (w naturze rośnie często w lasach bukowych) tworzy zwarty, gęsty kobierzec lśniących, ciemnozielonych (i zimozielonych) liści.

Ognistopomarańczowe kwiaty wabią liczne pszczoły i motyle - niewiele innych roślin może z nią konkurować pod względem owadzich wielbicieli. Wymaga miejsca ciepłego, słonecznego i dobrze zdrenowanego (jest wrażliwa zwłaszcza na zimowe podmakanie).

Interesująca nieduża paproć nadająca się do obsadzania zacienionych skalniaków, wykorzystywana też do uprawy w terrariach (jest zimozielona) i niedużych pojemnikach. W naturze jej występowanie związane jest ze skałami wapiennymi - dobrze jest więc zapewnić jej podłoże z zawartością wapnia. Za sprawą fantazyjnego kształtu frond, w języku angielskim potocznie nazywana jest „smoczym ogonem”.

Zanokcica skalna to niewielka, delikatna paproć rozpowszechniona na całej kuli ziemskiej (strefa subarktyczna, strefy klimatu umiarkowanego, w tropikach na terenach górzystych).

Zanokcica skalna to niewielka, delikatna paproć rozpowszechniona na całej kuli ziemskiej (strefa subarktyczna, strefy klimatu umiarkowanego, w tropikach na terenach górzystych).

Roślina bardzo duża, dostojna, piękny soliter.  Wymaga stale wilgotnego (ale nie podmokłego) i zasobnego podłoża - dobrze rośnie nad zacienionymi strumieniami, stawami.

Odmiana uzyskana ze skrzyżowania Athyrium niponicum var. pictum i Athyrium filix-femina „Congestum Cristatum”. Ma w zasadzie wszystkie cechy „niezwykłej” paproci: wzniesiony pokrój, liście ze srebrnym nalotem plus bordowe łodyżki i nerwy, pierzaste końcówki liści. Szczególnie bujnie rośnie w miejscach ocienionych, zdecydowanie wilgotnych, w zasobnej, próchniczej glebie.

Paproć o wąskich frondach wyrastających licznie i pionowo. Wymaga miejsca cienistego, wilgotnego. Bardzo odporna.

Paproć o długich, wąskich frondach przypominających sznur nanizanych na żyłkę koralików. Młoda roślina wydaje się być nieco rachityczna, starsza przedstawia efektowną, gęstą kępę drobnych „warkoczyków”.

Paproć o jasnozielonych, koronkowych frondach i czerwonych łodygach. Liście wyrastają pionowo i stale - dzięki temu kępy są zwarte, gęste i ciągle świeże. Wymaga miejsca cienistego, wilgotnego. Nie należy jej sadzić w miejscach narażonych na silniejszą operację słoneczną - idealna do głębokiego cienia.

Paproć o jasnozielonych, łukowato wyginających się liściach. Ogonki liściowe czerwone - daje to ładny kontrast jasnozielonym, pierzastym liściom. Sprawia wrażenie niezwykle subtelnej i delikatnej. Wymaga stanowiska osłoniętego (wiatr może ją trwale „potargać”) i raczej wilgotnego.