Roślina o wielu zastosowaniach: niegdyś popularna roślina na rabaty (dopóki do handlu nie weszły odmiany pełne i o kolorowych kwiatach), bukieciarska, zielarska. Lubi gleby lekkie, na mokrej łące można ją umieścić na obrzeżach lub w partiach wyższych i dzięki temu bardziej suchych. Białe kwiaty zebrane w koszyczki pojawiają się masowo w pełni lata, przy ciepłej jesieni (zwłaszcza po sierpniowych sianokosach) zakwita powtórnie.

Popularna roślina okrywowa na „trudne stanowiska”: dobrze znosi niemal każde warunki. Rośnie w suchym miejscu w półcieniu, w wilgotnym – w pełnym słońcu; świetnie sprawdza się na skarpach schodzących do wody. Liście jasnozielone, matowe, pokryte są drobnymi włoskami dzięki którym na powierzchni długo utrzymują się krople wody.

W Polsce można spotkać ten czosnek na mokrych łąkach, częściej w południowej części kraju i w dolinach rzek (Bug, Odra, Wisła). W okresie kwitnienia chętnie odwiedzany przez błonkoskrzydłe i motyle.

Czosnek pospolity w niemal całej Europie, często w miejscach suchych, jałowych, spotykany wśród traw, także na poboczach dróg. Liście są długie i sztyletowate, wąskie. Jadalny. Jego aromat jest dość mocny, stanowi połączenie cebuli i czosnku - warto używać w niedużych, przyprawowych ilościach. W zasadzie zimozielony - liście można stosować w kuchni także w okresie jesienno-zimowym i wczesną wiosną.

Na wilgotnej łące wspaniała roślina architektoniczna - wysoka, pokaźna. Jest rośliną dwuletnią. W nazwie zawarta jest informacja, że to roślina aniołów (w łacinie i w nazwach ludowych: anielskie ziele, archangielski korzeń, anielski korzeń). Objęta w Polsce częściową ochroną choć w dalszym ciągu przez jednych tępiona jako barszcz Sosnowskiego, przez innych pozyskiwana jako materiał zielarski.

Niewysoka trawa występująca na wilgotnych łąkach. Jej niezwykle delikatne i dekoracyjne kwiatostany dodają łące dynamiki: drżą przy najlżejszym nawet podmuchu wiatru.

W naturze porasta słoneczne brzegi rzek i rowów (należy wybrać się nad Wartę lub na Żuławy w okresie jej kwitnienia!) tworząc gęste zarośla świeżozielonych liści nad którymi górują duże, baldachowate, różowe kwiaty.

Jaskrawożółte kwiaty kaczeńca na podmokłych łąkach, w rowach i na brzegach strumieni to niechybna oznaka nadchodzącej wiosny. Są źródłem nektaru dla pierwszych „pozimowych” pszczół.

Jaskrawożółte kwiaty kaczeńca na podmokłych łąkach, w rowach i na brzegach strumieni to niechybna oznaka nadchodzącej wiosny. Są źródłem nektaru dla pierwszych „pozimowych” pszczół. Kaczeniec rośnie w kępach, osiąga wzrost od 15 do 60 cm - w zależności od siedliska. Dobrze rośnie na stanowisku wilgotnym, dobrze znosi też okresowe zalewanie.

Niska odmiana kaczeńca o białych kwiatach. Kwitnie wiosną, często powtarza kwitnieniem latem. Liście z charakterystycznym ząbkowaniem na brzegach. Wymaga stanowiska słonecznego o stale wilgotnym, zasobnym podłożu.

Olbrzymi - potrafi dorosnąć prawie do metra. Kwiaty większe niż u spotykanego dziko kaczeńca błotnego. Na odmianę „Auenwald” namawiamy szczególnie właścicieli dużych stawów.

Bardzo popularna i zawsze poszukiwana odmiana pełnokwiatowa do ozdobnych stawów i sadzawek. Wymaga stanowiska słonecznego, stale wilgotnego; nie powinien rosnąć w wodzie. Mniejszy od gatunku za to kwiaty duże, pełne - żółte pompony.

Odmiana kaczeńca o czerwonobrunatnych liściach (zielenieją wraz z pojawieniem się kwiatów) i typowych dla kaczeńców, żółtych kwiatach - obserwujemy większe niż u gatunku.

Turzyca występująca na mokrych łąkach, brzegach zbiorników wodnych całej Europy. Preferuje stanowisko zaciszne o zasobnym, mulistym podłożu.

Turzyca występująca na mokrych łąkach, brzegach zbiorników wodnych całej Europy. Preferuje stanowisko zaciszne o zasobnym, mulistym podłożu.

Niska turzyca o złotożółtych liściach i sympatycznych, gwiazdkowatych kwiatostanach, które pojawiają się już od maja i trwają nawet do następnego sezonu wegetacyjnego. Lubi stanowisko słoneczne, zdecydowanie mokre (także okresowo zalewane) i raczej żyzne.

Turzyca występująca pospolicie na terenach mokrych (łąki, torfowiska)  w całej Polsce. Zakwita wcześnie - nawet na przełomie kwietnia i maja. Jej czarne kwiatostany widać wyraźnie z daleka.

Występuje na terenie całej Polski na mokradłach, brzegach zbiorników wodnych. Wspaniała turzyca o pięknym pokroju, przydatna do obsadzania stawów o charakterze naturalistycznym, mokrych łąk, stref czyszczących w stawach i sadzawkach.

Występuje pospolicie w całej Polsce, popularna roślina przyprawowa i lecznicza. Na łące można go poznać po pierzastych liściach i białych baldachowatych kwiatach. Roślina dwuletnia: dopiero w drugim roku wykształca kwiaty i nasiona po czym zamiera.

Rozpowszechniony w całej Polsce (i na świecie - jest to gatunek kosmopolityczny), trudno wyobrazić sobie bez niego łąkę, miedzę czy przydrożne zarośla. Kwiaty fioletoworóżowe są miododajne - wabią pszczoły i motyle.

"Dansker" czyli "Duńczyk" to stoplamek wyselekcjonowany spośród siewek przez hobbystę ze Skandynawii. Rośliny (zarówno kwiaty jak i liście) są wysokie, podłużne. Kwiaty bladoróżowe (z bliska widać różowofioletowy rysunek na białym tle poszczególnych kwiatków w kłosie). Liście mocno nakrapiane dość drobnymi, fioletowo czarnymi plamkami.

Stoplamek wyselekcjonowany spośród siewek. Kwiaty są bardzo wysokie, mocne, intensywnie wybarwione. Liście dość szerokie, mocno nakrapiane. Podobny do odmiany "Foliorella", z tym że ta ostatnia ma liście gładkie zielone.

Pełna wigoru, okazała krzyżówka dwóch dziko rosnących storczyków. Odpowiada jej stanowisko lekko ocienione, ze stale wilgotną glebą. W naszym ogrodzie dorasta do 80cm, jest bardzo żywotna. Kwiatostany są wysokie i pełne (osiągają przeszło 35cm wysokości i mają po kilkadziesiąt pojedynczych kwiatów). Liście gładkie, zielone, bez cętek charakterystycznych dla rodzimego stoplamka (Dactylorhiza maculata).

Kukułka plamista, stoplamek to rodzimy storczyk o prostej, grubej łodydze, na której szczycie w maju pojawiają się różowe kwiaty zebrane w zwarty kłosowaty kwiatostan. Liście nakrapiane licznymi, ciemnymi plamami. W Polsce dość rozpowszechniony, spotykany na mokrych łąkach, torfowiskach - jest jednak rośliną chronioną. W ogrodzie wymaga przede wszystkim stanowiska wilgotnego.

Kukułka szerokolistna zwana także storczykiem szerokolistnym, stoplamkiem szerokolistnym to rodzimy storczyk o prostej, grubej łodydze, na której szczycie w maju pojawiają się różowe kwiaty zebrane w zwarty kłosowaty kwiatostan.

Kukułka, storczyk szerokolistny, stoplamek to rodzimy storczyk o prostej, grubej łodydze, na której szczycie w maju pojawiają się różowe kwiaty zebrane w zwarty kłosowaty kwiatostan. Liście mniej lub bardziej nakrapiane ciemnymi plamami. W Polsce dość rozpowszechniony na całym niżu, porasta mokre łąki, torfowiska jest jednak rośliną chronioną. Rośliny te bardzo łatwo krzyżują się między gatunkami, u osobników otrzymanych z siewu często występują różnice w wysokości, kształcie kwiatów, wybarwieniu liści.

Roślina dwuletnia o wzniesionej łodydze, białym lub żółtawym korzeniu i białych kwiatach ujętych w baldachy. Baldach początkowo wypukły, później przybiera postać wklęsłą aż do końcowego efektu przypominającego ptasie gniazdo obejmujące liczne owoce wyposażone w szczecinki. Dzięki szczecinkom wczepiającym się w sierść zwierząt, marchew jest w stanie rozsiać się w znacznej odległości od rośliny matecznej.

Wspaniały goździk, gość mokrych łąk (szczególnie w wyżej położonych, a tym samym bardziej suchych partiach). Pyszne, niezwykle finezyjnie powycinane kwiaty wyniesione są dość wysoko nad rozetę lancetowatych liści. Pachnie słodko i niezwykle intensywnie.

Roślina kserotermicznej murawy, a więc jej żywiołem jest stanowisko słoneczne, gorące, suche. Liście i pędy ma owłosione (zapobiega to nadmiernej utracie wody); liście tworzą rozetę schowaną nisko wśród traw, w okresie kwitnienia żmijowiec osiąga wysokość nawet 1m. Kwitnienie przypada na okres od końca czerwca do sierpnia i trwa przeciętnie 2 do 3 tygodni. Wspaniała roślina miododajna. Sadzić na słonecznych rabatach, skalniakach.

Okazała bylina, prawdziwa ozdoba krajobrazu - obecna na skrajach lasów, leśnych polanach, w przydrożnych rowach. Entuzjaści przypisują jej wiele zalet medycznych i kulinarnych. Purpurowe kwiaty są atrakcyjnym pożytkiem dla pszczół. Lubi podłoże bogate w azot. Jej angielska nazwa to „Fireweed” - chwast ognisty.

Kruszczyk błotny to jeden z piękniejszych rodzimych storczyków. Spotkać go można na mokrych łąkach, torfowiskach, łęgach i innych otwartych obszarach przynajmniej okresowo podmokłych.

Wełnianki to rośliny zupełnie niepozorne, wyglądające niemalże jak najzwyklejsza trawa dopóki nie zakwitną. Rosną na bagnach (jako rośliny towarzyszące sadzawce wymagają miejsca podmokłego z podłożem na bazie kwaśnego torfu) i gdy masowo kwitną.

Z rozety zielonych liści wyrasta sinoniebieski, rozgałęziony i ulistniony pęd kwiatowy z licznymi, niebieskimi kwiatami. Kwiaty mikołajka stanowią doskonały pożytek dla pszczół i motyli - zawsze uwijają się przy nim roje owadów; ze względu na wysoką wydajność miodową i pyłkową polecany jest do obsadzania ogrodów przy pasiekach. Kwiaty mają też wartość florystyczną jako cięte, można je także suszyć albo zostawiać jako atrakcję ogrodu zimą. 

Olbrzymia bylina tworząca krzaczaste zarośla - najchętniej w miejscu słonecznym, żyznym i wilgotnym. Odpowiednia roślina na mokrą łąkę, skraj rowu, strumienia, stawu. Piękne różowe kwiatostany wabią motyle i pszczoły.

Okazała bylina mogąca pełnić w ogrodzie rolę mniejszego krzewu - osiąga wzrost ok. 1m, ma zwarty pokrój. Warto sadzić ją w pojemnikach zakopanych w gruncie - ograniczy to jej rozrost i wędrowanie po ogrodzie. Fantastycznie prezentuje się zwłaszcza w okresie kwitnienia, gdy przyprószona kolorem pomarańczowym zieleń liści dostaje towarzystwo w postaci pomarańczowych kwiatów.