Paprocie
Paprocie należą do najstarszej występującej obecnie na Ziemi grupy roślin. Spotkać je można w wielu siedliskach, najczęściej zacienionych i wilgotnych chociaż są też gatunki i odmiany doskonale się czujące w miejscach cienistych i suchych. W naturze rosną u podnóży drzew, na drzewach, na skałach, są też paprocie pływające jak np. salwinia czy azolla. Paprocie posadzone w odpowiednim miejscu nie wymagają wiele dodatkowej troski, częstego odmładzania, usuwania liści czy zasilania - można uznać, że są bardzo niewymagającymi roślinami ogrodowymi. Zdecydowana większość paproci czuje się najlepiej w miejscach wilgotnych ale nie podmokłych, dobrze zdrenowanych, zasobnych w kompost liściowy lub stary obornik. Większość zadowoli się podłożem o pH zbliżonym do naturalnego (tam, gdzie kwaśność gleby jest istotnym czynnikiem podajemy wskazówkę o zawartości wapnia w podłożu).
W historii ogrodnictwa paprocie zaistniały w XVIII wieku a najsilniejsze zainteresowanie nimi to XIX-wieczna Anglia. Do dzisiaj kojarzone są z cienistymi, wilgotnymi zakątkami w typowych otoczonych murami ogrodach angielskich. Doceniane są za różnorodność form liści, walory użytkowe – w zależności od stanowiska w ogrodzie mogą pełnić rolę roślin architektonicznych, rabatowych, okrywowych, skalniakowych czy pływających.

Adianta to jedne z wdzięczniejszych paproci. Dzięki dużej mrozoodporności (do strefy 3) są odpowiednie dla naszego klimatu. Paprocie te wymagają głębokiego cienia i wilgoci, jeśli bezpośrednie słońce to tylko poranne.

Adianta to jedne z wdzięczniejszych paproci. Dzięki dużej mrozoodporności (do strefy 3) są odpowiednie dla naszego klimatu. Paprocie te wymagają głębokiego cienia i wilgoci, jeśli bezpośrednie słońce to tylko poranne.

Dorasta do około 10cm; znane jest też jako „Minor” albo „Minus”. Frondy tej maleńkiej paproci ułożone są poziomo.

Delikatne liście tej paproci mają kształt trójkątów. Ogonki liściowe czarne - jak z chińskiej laki. Pomimo wrażenie niezwykle delikatnej, jest w pełni mrozoodporna (przy tym zimozielona!), dobrze przyjmuje okresowe przesuszenie, jak pozostałe adianta wymaga jedynie podłoża przepuszczalnego (nie może rosnąć w miejscu podmakającym).

Bardzo piękna paproć o skórzastych, jakby plastikowych, ciemnozielonych, błyszczących liściach rozjaśnionych pośrodku zielonkawożółtą, niemal fluorescencyjną smugą. Dobrze czuje się w miejscu ocienionym, podłoże powinno być wilgotne i umiarkowanie żyzne - gatunek w naturze rośnie w wilgotnych lasach. Zimozielona.

Paproć o trójkątnych, mocno powcinanych, koronkowych liściach niesionych niemal poziomo. Tworzy gęste kępy. Bardzo przypomina Arachniodes standishi, od której powinna być bardziej mrozoodporna.

Interesująca nieduża paproć nadająca się do obsadzania zacienionych skalniaków, wykorzystywana też do uprawy w terrariach (jest zimozielona) i niedużych pojemnikach. W naturze jej występowanie związane jest ze skałami wapiennymi - dobrze jest więc zapewnić jej podłoże z zawartością wapnia. Za sprawą fantazyjnego kształtu frond, w języku angielskim potocznie nazywana jest „smoczym ogonem”.

Zanokcica skalna to niewielka, delikatna paproć rozpowszechniona na całej kuli ziemskiej (strefa subarktyczna, strefy klimatu umiarkowanego, w tropikach na terenach górzystych).

Paproć o wąskich frondach wyrastających licznie i pionowo. Wymaga miejsca cienistego, wilgotnego. Bardzo odporna.

Paproć o długich, wąskich frondach przypominających sznur nanizanych na żyłkę koralików. Młoda roślina wydaje się być nieco rachityczna, starsza przedstawia efektowną, gęstą kępę drobnych „warkoczyków”.

Paproć o jasnozielonych, koronkowych frondach i bordowych łodyżkach (bordowy kolor łodyżek pojawia się z czasem, przeciętnie po dwóch latach). Liście wyrastają pionowo i stale - dzięki temu kępy są zwarte, gęste i ciągle świeże. Wymaga miejsca cienistego, wilgotnego. Nie należy jej sadzić w miejscach narażonych na silniejszą operację słoneczną - idealna do głębokiego cienia.

Średniej wielkości paproć o mocno powcinanych, koronkowych frondach rozwidlonych na końcach. Odmiana wyselekcjonowana w Anglii w XIXw. Odporna na nasze warunki klimatyczne, całkowicie mrozoodporna. Z uwagi na kruchość pędów warto znaleźć dla niej miejsce zaciszne. Nie jest zimozielona.

Koronkowe, delikatne liście tej paproci według literatury osiągają wielkość do 15cm. Są jasnozielone, osadzone na czerwonych łodyżkach; giną na zimę. Wymaga miejsca wilgotnego, ocienionego i żyznego - w naturze spotkać ją można w wilgotnych lasach i na ich obrzeżach.

„Cynowa Koronka” – piękna odmiana wietlicy japońskiej: bordo pośrodku i srebro na brzegach liści.

Piękna wietlica japońska o srebrzystej blaszce liściowej i purpurowej łodyżce, której kolor z czasem rozlewa się także na liść. Końcówki mocno poszarpane ("cristata").

Niska odmiana tworząca gęste kępy liści o pięknym rysunku: środek srebrnopopielatych frond jest ciemno bordowy (młode liście są bordowe ze srebrnymi nerwami i końcówkami).

Liść posrebrzony, ogonki liściowe ciemne. Końcówki liści pozamieniane w imponujące "grzebienie". Wymaga cienia lub półcienia, lubi gleby próchnicze i wilgotne o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym.

Niska odmiana tworząca gęste kępy liści o pięknym, kolorowym rysunku: środek srebrnopopielatych frond jest ciemniejszy, z odcieniem czerwieni. Wymaga cienia lub półcienia, lubi gleby próchnicze i wilgotne o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym.

Niska odmiana tworząca gęste kępy liści o pięknym rysunku: środek srebrnopopielatych frond jest czerwony (intensywniejszy z wiekiem). Wymaga cienia lub półcienia, lubi gleby próchnicze i wilgotne o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym.

Odmiana tworząca gęste kępy srebrnych liści. Osiąga najpiękniejsze wybarwienie jako dojrzała roślina; także w sezonie wegetacyjnym im później tym lepiej: frondy stają się coraz bardziej srebrzyste z czasem i najpiękniej prezentują się jesienią. Wiosną jedna z późniejszych wietlic.

Niska odmiana tworząca gęste kępy trójkątnych, srebrzystych liści z pięknym bordowym rysunkiem: wiosną środek srebrnopopielatych frond jest ciemno bordowy. Mimo, że na stanowisku słonecznym daje radę, najlepsze wybarwienie uzyskuje się, gdy „Ursula's Red” rośnie w cieniu. Zimozielona - można frondy ściąć wiosną by odświeżyć pozimowy wygląd.

Frondy tej paproci są trójkątne, jasnozielone (szczególnie wiosną, później trochę ciemnieją), łodyżka - ciemnoczerwona.

Paproć o ciemnozielonych frondach: płone tworzą rozetę, zarodnikonośne są pionowe, zimozielone i wyrastają ze środka kępy. Łodyżki czarne. Wymaga miejsca cienistego i stale wilgotnego.

Mała paproć doskonała na skalniaki. Jej naturalnym siedliskiem są skały wapienne, rośnie także w szczelinach murów. Zimozielona.

Cheilantes to niewielka i bardzo niezwykła paproć: najlepiej rośnie w jasnym miejscu (dobrze znosi kilkugodzinne pełne słońce, woli jasny cień), na dobrze zdrenowanym, mineralnym podłożu. W naturze występuje na granitowych zboczach gór.

Paproć rodzima dla kontynentów azjatyckiego i amerykańskiego (Chiny, Japonia, Filipiny, Nepal, Pakistan, Wietnam i Hawaje). Znosi mrozy do -20 stopni, z powodzeniem może być uprawiana w ogrodach naszego klimatu. Dobrze znosi też uprawę w pojemnikach w pomieszczeniach - jest zimozielona. Jej liście (a w zasadzie tylko ostatni segment złożonego liścia) przypominają kształtem liście palmy orzechowej kariota.

Paproć o skórzastych, jasnozielonych frondach. Zimozielona. Doskonała do dużych pojemników zarówno w ogrodzie jak i w ogrodzie zimowym. Tworzy okazałe kępy.

Paproć o skórzastych, jasnozielonych frondach. Zimozielona. Doskonała do dużych pojemników zarówno w ogrodzie jak i w ogrodzie zimowym. Tworzy okazałe kępy.

Majestatyczna paproć drzewiasta, endemit z Tasmanii, może pamiętać jeszcze okres karbonu, gdy Ziemię porastały paprociowe lasy. Znosi krótkotrwałe obniżenie temperatury poniżej 0 stopni, ale uprawa tej egzotycznej paproci udaje się u nas tylko gdy na okres zimowy przenoszona jest do pomieszczenia.

Paproć rozpowszechniona w liściastych i mieszanych lasach Europy i części Azji. Jedna z większych europejskich paproci: w wilgotnych lasach rejonu śródziemnomorskiego jej frondy mogą osiągać długość nawet 150-170cm.

Nerecznica o mocno rozwidlonych końcówkach. Tworzy ładne, regularne kępy ciemnozielonych liści. Odmiana uprawiana w ogrodach od XIXw.

Liście gęste o lekko kędzierzawych końcówkach. Tworzy ładne, zwarte, wyprostowane kępy. Dobrze rośnie w miejscach cienistych lub umiarkowanie słonecznych, wilgotnych (ale bez zastoin wody).

Kultywar nerecznicy mocnej - niższa od gatunku. Frondy z dekoracyjnie podzielonymi końcówkami. Rośnie pionowo.

Pełna wigoru paproć o długich, wyprostowanych liściach. Tworzy ładne, regularne kępy. Łagodniejsze zimy może przetrwać jako zimozielona - stare frondy należy usunąć wiosną.

Pionowy pokrój, błyszczące liście. Paproć ta porasta lesiste wzgórza Azji.

- Equisetum hyemale „Robustum” - skrzyp zimowy
- Nawóz do roślin wodnych Osmocote w tabletkach
- Hakonechloa macra „Aureola” - hakonechloa smukła
- Hippuris vulgaris - przęstka wodna
- Acorus calamus - tatarak zwyczajny
- Pistia stratiotes - topian osokowaty
- Iris pseudacorus - kosaciec żółty
- Calla palustris - czermień błotna
- Asarum europaeum - kopytnik pospolity
- Caltha palustris - kaczeniec błotny
- Mentha aquatica - mięta nadwodna
- Salvinia natans - salwinia pływająca

Przytaczamy otrzymane komentarze, by mogły być wskazówką dla tych, którzy planują zakupy w naszym sklepie. Więcej »