Paprocie
W historii ogrodnictwa paprocie zaistniały w XVIII wieku, a najsilniejsze zainteresowanie nimi to XIX-wieczna Anglia. Do dzisiaj kojarzone są z cienistymi, wilgotnymi zakątkami w typowych otoczonych murami ogrodach angielskich. Doceniane są za różnorodność form liści, walory użytkowe – w zależności od stanowiska w ogrodzie mogą pełnić rolę roślin architektonicznych, rabatowych, okrywowych, skalniakowych czy pływających.
Adianta to jedne z wdzięczniejszych paproci. Dzięki dużej mrozoodporności (do strefy 3) są odpowiednie dla naszego klimatu. Paprocie te wymagają głębokiego cienia i wilgoci, jeśli bezpośrednie słońce to tylko poranne.
Dorasta do około 10cm; znane jest też jako „Minor” albo „Minus”. Frondy tej maleńkiej paproci ułożone są poziomo.
Delikatne liście tej paproci mają kształt trójkątów. Ogonki liściowe czarne - jak z chińskiej laki. Pomimo wrażenie niezwykle delikatnej, jest w pełni mrozoodporna (przy tym zimozielona!), dobrze przyjmuje okresowe przesuszenie, jak pozostałe adianta wymaga jedynie podłoża przepuszczalnego (nie może rosnąć w miejscu podmakającym).
Bardzo piękna paproć o skórzastych, jakby plastikowych, ciemnozielonych, błyszczących liściach rozjaśnionych pośrodku zielonkawożółtą, niemal fluorescencyjną smugą. Dobrze czuje się w miejscu ocienionym, podłoże powinno być wilgotne i umiarkowanie żyzne - gatunek w naturze rośnie w wilgotnych lasach. Zimozielona.
Paproć o trójkątnych, mocno powcinanych, koronkowych liściach niesionych niemal poziomo. Tworzy gęste kępy. Bardzo przypomina Arachniodes standishi, od której powinna być bardziej mrozoodporna.
Interesująca nieduża paproć nadająca się do obsadzania zacienionych skalniaków, wykorzystywana też do uprawy w terrariach (jest zimozielona) i niedużych pojemnikach. W naturze jej występowanie związane jest ze skałami wapiennymi - dobrze jest więc zapewnić jej podłoże z zawartością wapnia. Za sprawą fantazyjnego kształtu frond, w języku angielskim potocznie nazywana jest „smoczym ogonem”.
Paproć o wąskich frondach wyrastających licznie i pionowo. Wymaga miejsca cienistego, wilgotnego. Bardzo odporna.
Paproć o długich, wąskich frondach przypominających sznur nanizanych na żyłkę koralików. Młoda roślina wydaje się być nieco rachityczna, starsza przedstawia efektowną, gęstą kępę drobnych „warkoczyków”.
Paproć o wąskich, pierzastych, bardzo delikatnych frondach o mocno postrzępionych końcówkach. Wymaga miejsca cienistego, wilgotnego. Nie należy jej sadzić w miejscach narażonych na przesychanie podłoża lub silniejszą operację słoneczną.
Koronkowe, delikatne liście tej paproci według literatury osiągają wielkość do 15cm. Są jasnozielone, osadzone na czerwonych łodyżkach; giną na zimę. Wymaga miejsca wilgotnego, ocienionego i żyznego - w naturze spotkać ją można w wilgotnych lasach i na ich obrzeżach.
Piękna wietlica japońska o srebrzystej blaszce liściowej i purpurowej łodyżce, której kolor z czasem rozlewa się także na liść. Końcówki mocno poszarpane ("cristata").
Liść posrebrzony, ogonki liściowe ciemne. Końcówki liści pozamieniane w imponujące "grzebienie". Wymaga cienia lub półcienia, lubi gleby próchnicze i wilgotne o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym.
Niska odmiana tworząca gęste kępy liści o pięknym, kolorowym rysunku: środek srebrnopopielatych frond jest ciemniejszy, z odcieniem czerwieni. Wymaga cienia lub półcienia, lubi gleby próchnicze i wilgotne o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym.
Niska odmiana tworząca gęste kępy liści o pięknym rysunku: środek srebrnopopielatych frond jest czerwony (intensywniejszy z wiekiem). Wymaga cienia lub półcienia, lubi gleby próchnicze i wilgotne o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym.
Paproć o ciemnozielonych frondach: płone tworzą rozetę, zarodnikonośne są pionowe, zimozielone i wyrastają ze środka kępy. Łodyżki czarne. Wymaga miejsca cienistego i stale wilgotnego.
Ten pochodzący z Tajwanu paprotnik jest paprocią wiecznie zieloną – nie gubi liści na zimę. W polskich warunkach klimatycznych najlepiej wysadzać go w miejscach osłoniętych, zacisznych i okrywać na zimę. Można go także uprawiać w pojemnikach i hodować w domu jako roślinę doniczkową (dobrze znosi suche powietrze) lub od jesieni do wiosny przechowywać na parapecie lub w chłodnej werandzie. Jego liście są skórzaste, błyszczące; pojedyncze listki dość długie i lekko powykręcane.
Paproć o skórzastych, jasnozielonych frondach. Zimozielona. Doskonała do dużych pojemników zarówno w ogrodzie jak i w ogrodzie zimowym. Tworzy okazałe kępy.
Majestatyczna paproć drzewiasta, endemit z Tasmanii, może pamiętać jeszcze okres karbonu, gdy Ziemię porastały paprociowe lasy. Znosi krótkotrwałe obniżenie temperatury poniżej 0 stopni, ale uprawa tej egzotycznej paproci udaje się u nas tylko gdy na okres zimowy przenoszona jest do pomieszczenia.
Paproć rozpowszechniona w liściastych i mieszanych lasach Europy i części Azji. Jedna z większych europejskich paproci: w wilgotnych lasach rejonu śródziemnomorskiego jej frondy mogą osiągać długość nawet 150-170cm.
Nerecznica o mocno rozwidlonych końcówkach. Tworzy ładne, regularne kępy ciemnozielonych liści. Odmiana uprawiana w ogrodach od XIXw.
Liście gęste o lekko kędzierzawych końcówkach. Tworzy ładne, zwarte, wyprostowane kępy. Dobrze rośnie w miejscach cienistych lub umiarkowanie słonecznych, wilgotnych (ale bez zastoin wody).
Pionowy pokrój, błyszczące liście. Paproć ta porasta lesiste wzgórza Azji.
Piękna paproć o mocno powycinanych liściach. Tworzy gęste kępy.
Wspaniały gatunek nerecznicy - duża, o wyprostowanym pokroju. Jej iście są ciemnozielone, błyszczące, wyprostowane. Młode frondy są jasnozielone i pojawiają się późno - dopiero w maju lub nawet w czerwcu. Wymaga gleby wilgotnej, zasobnej. Piękny soliter w cienistym ogrodzie.
Odmiana tej nerecznicy Dickinsa ma jasnozielone, "pogniecione" (crispa) listki. Mniejsza od gatunku spotykanego w Japonii, na Tajwanie i północnych regionach Indii, bardziej, zwarta, kompaktowa. Wymaga miejsc wilgotnych, osłoniętych, może wymagać ochrony na zimę lub miejsca w chłodnej werandzie. Jest zimozielona.
Błyszczące, mocno podzielone frondy pokazujące się wiosną są koloru ceglastego lub miedzianego, latem zielenieją, jesienią znów stają się czerwonawe.
Błyszczące, mocno podzielone frondy pokazujące się wiosną są koloru ceglastego lub miedzianego, potem zielenieją, jesienią znów stają się czerwonawe. Zarodniki na spodzie frond także czerwone - stąd nazwa paproci erythro to czerwona, sora to zarodniki, zaś czerwonozawijkowa bo pastorały pokazujące się wiosną są specyficznie zawinięte i czerwone...
Świetna odmiana paproci czerwonozawijkowej zwanej też jesienną z uwagi na wybarwienie liści wiosną i w pierwszej połowie lata. Wersja "Compact" jest nieco niższa od gatunku i lepiej utrzymuje pionowy pokrój nawet na mocno ocienionym stanowisku, gdy gatunek może w takich warunkach wylegać.
Świetna odmiana lubianej paproci jesiennej: jej frondy bywają mocniej wycięte, jedna roślina niesie frondy mniej lub bardziej ażurowe. Pozostałe cechy jak u gatunku: błyszczące, mocno podzielone frondy pokazujące się wiosną są koloru ceglastego lub miedzianego, po tygodniu do dwóch zielenieją, jesienią znów stają się czerwonawe. Zarodniki na spodzie frond także czerwone - stąd nazwa paproci erythro to czerwona, sora to zarodniki.
Rodzima paproć spotykana w wilgotnych, bogatych w próchnicę lasach liściastych lub mieszanych, porastająca ocienione brzegi strumieni. Jest niewymagająca i odporna - jedna z chętniej sadzonych paproci w dużych, cienistych ogrodach i parkach. Zniesie stanowisko dość słoneczne (pod warunkiem, że będzie miała dostatek wody).
Całkowicie mrozoodporna w naszym klimacie paproć tworząca zwarte kępy wzniesionych i niezwykle delikatnych liści. Sprawia wrażenie delikatnej i wrażliwej, jest jednak bardzo odporną paprocią. Preferuje wilgotne i lekko kwaśne podłoże.
Pochodzący z Japonii krewniak nerecznicy czerwonozawijkowej. Starsze liście są ciemnozielone, młode żółtawo zielone (nie przebarwiaja się tak jak u paprocie czerwonozawijkowej, która z racji swoich przebarwień zwana jest "paprocią jesienną"). Dolne listki w charakterystyczny sposób skierowane są ku dołowi. Łatwa w uprawie.
Fantastyczna, dość duża nerecznica o ciemnozielonych, połyskujących frondach. Wiosną widowiskowo wyglądają młode pastorały: ich zewnętrzna strona pokryta jest czarnymii łuskami. Pochodzi z wilgotnych lasów wschodniej Azji - na stanowisku osłoniętym i wilgotnym rośnie szybko i nie sprawia problemów.
Paproć o interesujących, dłoniasto podzielonych frondach. W naturze porasta lasy wschodniej Azji. Preferuje podłoże żyzne, lekko kwaśne lub neutralne; zadomowiona znosi także okresy przesuszenia.
Ta świetna, nowa nerecznica przypomina pod kątem wybarwienia nerecznicę czerwonozawijkową: młode wiosenne liście są zabarwione złotem, oranżem, potem zielenieją pozostają na nich jednak złotawe refleksy. Jest większa od czerwonozawijkowej, a jej wybarwienie jest głębsze, bogatsze. Wymaga wilgotnego, chłodnego stanowiska w dość głębokim cieniu i żyznej, próchniczej gleby.
- Equisetum hyemale „Robustum” - skrzyp zimowy
- Nawóz do roślin wodnych Osmocote w tabletkach
- Hakonechloa macra „Aureola” - hakonechloa smukła
- Hippuris vulgaris - przęstka wodna
- Pistia stratiotes - topian osokowaty
- Acorus calamus - tatarak zwyczajny
- Iris pseudacorus - kosaciec żółty
- Calla palustris - czermień błotna
- Asarum europaeum - kopytnik pospolity
- Caltha palustris - kaczeniec błotny
- Mentha aquatica - mięta nadwodna
- Geranium x magnificum - bodziszek wspaniały
Przytaczamy otrzymane komentarze, by mogły być wskazówką dla tych, którzy planują zakupy w naszym sklepie. Więcej »