Wilgotny cień

Ta świetna, nowa nerecznica przypomina pod kątem wybarwienia nerecznicę czerwonozawijkową: młode wiosenne  liście są zabarwione złotem, oranżem, potem zielenieją pozostają na nich jednak złotawe refleksy. Jest większa od czerwonozawijkowej, a jej wybarwienie jest głębsze, bogatsze. Wymaga wilgotnego, chłodnego stanowiska w dość głębokim cieniu i żyznej, próchniczej gleby.

Niska, delikatna paproć tworząca gęste kobierce. Wymaga stanowiska wilgotnego (ale przepuszczalnego). Odkryto ją na początku XX wieku na wapiennych skałach w brytyjskim Lake District - sprawdza się jednak bardzo dobrze w podłożu kwaśnym.

Okazała paproć o dwóch rodzajach frond: zarodnikonośne (są wyprostowane i usytuowane w środku kępy) i sterylne (rozkładają się wachlarzowato naokoło). Najlepiej czuje się w podłożu chłodnym, wilgotnym i zasobnym w próchnicę.

Wspaniała, duża paproć idealna do mokrych i podmokłych cienistych zakątków. Szybko się rozwija wypełniając dostępną przestrzeń. Tworzy okazałe, wyprostowane kępy. Idealna nad brzegi dużych stawów, strumieni. Świetna w nasadzeniach masowych. Frondy są jasnozielone, zarodnikonośne frondy jesienią najpierw ciemnozielone, szybko brązowieją i są w zasadzie całe zajęte przez zarodniki (mogą wyglądać wręcz na uschnięte!).

Piękna, delikatna paproć o liściach jak koperek (anglojęzyczni mówią „paproć marchewkowa” a w Azji jest znana jako „koronka syczuańska”). Najlepiej czuje się w miejscach ocienionych, osłoniętych i wilgotnych. Dobrze jest okryć ją na zimę - w naszym ogrodzie rośnie już kolejny sezon.

Długosz królewski to bardzo duża, nadwodna paproć. W miejscach o dostatecznej wilgotności może rosną na stanowisku słonecznym. Preferuje gleby kwaśne. 

Długosz królewski to bardzo duża, nadwodna paproć. W miejscach o dostatecznej wilgotności może rosną na stanowisku słonecznym. Preferuje gleby kwaśne. 

Fantastyczny kultywar języcznika o liściach jasnozielonych, błyszczących, mocno i niezwykle równomiernie pofałdowanych na brzegach. Nie wytwarza zarodników. Paproć ta jest w pełni mrozoodporna; zimozielona.

Zimozielona, łatwa w uprawie i odporna paproć. Zadomowiona bardzo dobrze znosi suszę. Frondy zielone, błyszczące.

Jedna z pospolitszych amerykańskich paproci, łatwa w uprawie i bardzo tolerancyjna na różne warunki siedliskowe. Najlepiej czuje się oczywiście w próchniczej i wilgotnej glebie, bardzo dobrze znosi jednak gorsze gleby i suchsze stanowiska, daje sobie radę nawet w szczelinach skalnych.

Paproć wyselekcjonowana przez japońskiego botanika Tamitaro Makino. Frondy lekko sierpowato wygięte, ciemnozielone, błyszczące. Tworzy regularne, zwarte kępy.

Piękna paproć o wzniesionym pokroju. Ciemnozielone frondy są zimozielone, warto jednak wiosną wyciąć stare by pobudzić wzrost nowych. W naturze spotykana na lesistych terenach niemal całej Ameryki Północnej (z Kanadą i Alaską).

Nieduża paproć o pięknie wykrojonych, lśniących liściach. Latem liście pachną (raczej nieprzyjemnie, niestety - zapach jest „lisi”). Wiosną młode frondy są złotawe, później zielone. Paproć bardzo tolerancyjna co do jakości i zasobności gleby, wilgotności a także nasłonecznienia - bardzo dobrze rośnie na stanowisku słonecznym. Zimozielona.