Trawa występująca niemal na całej kuli ziemskiej, na terenach mokrych lub okresowo zalewanych, najczęściej żyznych i bardzo  żyznych - bogatych w azot. Uprawiana jako trawa pastewna, zwłaszcza na podmokłych terenach. W naturze występuje na obrzeżach wód i w lasach łęgowych (dość dobrze rośnie na stanowiskach ocienionych).

Jasnota kwitnie od wczesnej wiosny do jesieni - jest pierwszą rośliną-pożytkiem dla najwcześniej budzących się błonkoskrzydłych. Rośnie na łąkach, pastwiskach, w zaroślach, na rowach tworząc najczęściej większe skupiska.

Bylina występująca na łąkach (suche partie), uprawiana w ogrodach. W większych nasadzeniach kwiaty tej firletki tworzą gęstą, intensywnie różową chmurę.

W wilgotnym naturalistycznym ogrodzie utrzymywanym w charakterze mokrej łąki dodaje lekkości i bieli - kwiaty unoszą się ponad łąką na różnych wysokościach (jeśli roślina czuje się dobrze, sięgają około 1,5m).

Rozpowszechniony w całej Polsce (i na świecie - jest to gatunek kosmopolityczny), trudno wyobrazić sobie bez niego łąkę, miedzę czy przydrożne zarośla. Kwiaty fioletoworóżowe są miododajne - wabią pszczoły i motyle.

Niewysoka trawa występująca na wilgotnych łąkach. Jej niezwykle delikatne i dekoracyjne kwiatostany dodają łące dynamiki: drżą przy najlżejszym nawet podmuchu wiatru.

Popularna roślina okrywowa na „trudne stanowiska”: dobrze znosi niemal każde warunki. Rośnie w suchym miejscu w półcieniu, w wilgotnym – w pełnym słońcu; świetnie sprawdza się na skarpach schodzących do wody. Liście jasnozielone, matowe, pokryte są drobnymi włoskami dzięki którym na powierzchni długo utrzymują się krople wody.

Łąka porośnięta firletką przebarwia się w okresie jej kwitnienia na różowo. Można ją sadzić masowo na koszonych, naturalistycznych łąkach obok bodziszka, wiązówki, kaczeńców (po przekwitnięciu i skoszeniu zakwitnie jeszcze raz) albo tylko pojedyncze rośliny jako akcent urozmaicający obrzeże sadzawki. W masowych nasadzeniach ma właściwości zadarniające.

Pięknie pachnąca mięta o podłużnych liściach (można wykorzystywać w kuchni). Niższa i nie tak intensywnie rosnąca jak mięta nadwodna - trzyma się raczej w kępie, nie wędruje. Przyda się do wysadzenia wokół sadzawki - rośnie gęsto, jest zwarta i niska, ładnie zaciera granicę między brzegiem i wodą.

Roślina występująca naturalnie na terenie całej Polski - można ją spotkać na mokrych łąkach razem z firletką czy wiązówką. Wymaga stanowiska stale wilgotnego. Kwitnie jaskrawożółtymi kwiatami.

Bylina charakterystyczna dla mokrych łąk, łęgów, brzegów strumieni, powszechna na całej półkuli północnej. Liście szorstkie, wachlarzowate; kwiaty niewielkie, czerwone lub czerwonobrązowe zwieszające się na wysokich, delikatnych łodyżkach powyżej liści. Nadaje się do wysadzania w miejscach słonecznych i cienistych.

Podstawowa roślina do każdego oczka wodnego. Cechuje ją niezwykła tolerancja na warunki, w jakich przychodzi jej rosnąć: może być rośliną podwodną (głębokość prawie do 1m).

Niezapominajka to roślina najczęściej chyba kojarzona z leśnymi strumykami, brzegami potoków. Wymaga miejsca stale mokrego i żyznego - idealna jest dla niezapominajki mokra łąka. Rośnie wśród traw i innych roślin. Subtelne błękitne kwiaty z żółtym oczkiem nie dają o sobie zapomnieć…

Rodzima bylina występująca na mokrych łąkach. Karminowe kwiaty zebrane są w kłosach do 30 cm długości. Wabią pszczoły i motyle. Krwawnica polecana jest do obsadzania dużych zbiorników wodnych; można sadzić w grupach lub tylko jako pojedynczy akcent.

Roślina charakterystyczna dla terenów mokrych i wilgotnych na całej kuli ziemskiej. Najchętniej rośnie tam, gdzie gleby są ciężkie, zbite. Tworzy gęste, regularne kępy szydlastych liści.

W naturze występuje na wilgotnych łąkach, znosi też okresowe zalewanie. W naturalistycznym wilgotnym ogrodzie ujmuje jasnofioletowymi kwiatkami, a kwitnie długo i dość obficie. Stosowana w medycynie ludowej i zielarstwie.

Wełnianki to rośliny zupełnie niepozorne, wyglądające niemalże jak najzwyklejsza trawa dopóki nie zakwitną. Rosną na bagnach (jako rośliny towarzyszące sadzawce wymagają miejsca podmokłego z podłożem na bazie kwaśnego torfu) i gdy masowo kwitną.

Jaskrawożółte kwiaty kaczeńca na podmokłych łąkach, w rowach i na brzegach strumieni to niechybna oznaka nadchodzącej wiosny. Są źródłem nektaru dla pierwszych „pozimowych” pszczół.

Z rozety pomarszczonych liści wyrasta ulistniony pęd kwiatowy z kłosem fioletowych, pełnych pszczelego pożytku kwiatów. Może rosnąć na słonecznej ogrodowej rabacie, na kwietnej łące, na brzegu trawnika. Jej kwiaty wabią owady zapylające, z liści można przyrządzać lecznicze napary lub stosować jako przyprawę. Dobrze rośnie w miejscach słonecznych, przesychających. Wystarczy jej gleba przeciętna lub umiarkowanie żyzna, chętnie z dodatkiem wapnia.

Turzyca występująca w Europie i zachodniej części Azji, pospolita w całej Polsce. Rośnie na wilgotnych łąkach, terenach bagiennych i na brzegach wód. W sprzyjających warunkach tworzy dość wysokie, gęste, lekko pokładające się łany. Może być stosowana do umacniania niezbyt stromych brzegów zbiorników.

Szerokie, płaskie (ok. 1,5 cm), jasnozielone liście tworzą zwarte duże kępy. Występuje na mokrych łąkach, łęgach, na terenach okresowo zalewanych, na brzegach wód. Rozrasta się przy pomocy silnych kłączy. Dobry wybór do ogrodów deszczowych (toleruje okresowe przesuszenie), do umacniania brzegów stawów.

Bylina o dość dużych (jednak mniejszych niż u malwy), bladoróżowych kwiatach, wysoka - w okresie kwitnienia może osiągać nawet 2 metry. Szczególnie dobrze się odnajdzie w założeniach naturalistycznych, ogrodach stylizowanych na ogródek wiejski. Warto sadzić w grupach po kilka sztuk. Chętnie odwiedzana przez owady szukające pożytku. 

Turzyca występująca na mokrych terenach leśnych (lasy łęgowe) w całej niemal Europie (z wyjątkiem regionów wschodnich i północnych). Liście i piękne, długie kłosy są charakterystycznie łukowato wygięte. Chętnie stosowana w zacienionych i mokrych założeniach parkowych, a z racji dość dobrej tolerancji na okresowe przesuszenie, także w ogrodach deszczowych. Tworzy gęste, zimozielone kępy.

Występuje na terenie całej Polski na mokradłach, brzegach zbiorników wodnych. Wspaniała turzyca o pięknym, fontannowym pokroju, tworząca bardzo gęste, zwarte kępy. Przydatna do obsadzania stawów o charakterze naturalistycznym, mokrych łąk, stref czyszczących w stawach. Dobrze znosi okresowe przesychanie; idealna do uprawy hydroponicznej (np. pływające wyspy).

Roślina charakterystyczna dla wilgotnych łąk trzęślicowych, często spotykana także na skrajach lasów i zarośli. Kulki niebieskich lub fioletowych kwiatów (ok. 2 cm średnicy) unoszą się wśród traw wabiąc owady. Roślina zielarska (wykorzystuje się głównie kłącze).

Świetna roślina na wilgotne łąki, brzegi stawów – podłoże nie może podsychać. Bardzo wcześnie rozpoczyna wegetację.

Turzyca ta występuje na mokrych łąkach i brzegach zbiorników wodnych całej Europy. Rośnie na stanowisku zacisznym o żyznym, mulistym podłożu. W sprzyjających warunkach tworzy dość wysokie gęste łany, w zwartych nasadzeniach nie wpuszcza innych roślin (nie dopuszcza więc do zachwaszczenia). Nie jest inwazyjna i nie rozrasta się nadmiernie. Dobrze nosi zasolenie wody. Wykorzystywana w biologicznych oczyszczalniach ścieków - redukuje zanieczyszczenie potasem.

Turzyca występująca pospolicie na terenach mokrych (łąki, torfowiska) w całej Polsce. Chętnie stosowana w naturalistycznych nasadzeniach na terenach podmokłych, w ogrodach deszczowych; tolerancyjna - dobrze znosi okresowe przesuszenie. Zakwita wcześnie - nawet na przełomie kwietnia i maja. Jej czarne kwiatostany widać wyraźnie z daleka..

Trawa rozpowszechniona niemal na całym świecie. Występuje na mokrych łąkach o glebach żyznych i kwaśnych  wchodząc w skład zespołu zwanego „łąką trzęślicową”.  Łąki takie ze względu na swoje piękno i bogaty skład gatunkowy uznawane są za skarb naturalnego krajobrazu. Znajdziemy na nich takie rośliny: kaczeńce, mieczyki dachówkowaty i błotny, kosaćce syberyjskie, goździka pysznego, goryczkę wąskolistną, storczyki.

Pełnik europejski to gatunek rodzimy - kiedyś często obecny na mokrych łąkach i wzdłuż strumieni, dziś spotykany coraz rzadziej, objęty ochroną. Nazywany pełnikiem dla swego pełnego, kulistego kwiatu. Jest też symbolem ziemi kłodzkiej (zwany tam „różą kłodzką”).

Okazała bylina, prawdziwa ozdoba krajobrazu - obecna na skrajach lasów, leśnych polanach, w przydrożnych rowach. Entuzjaści przypisują jej wiele zalet medycznych i kulinarnych. Purpurowe kwiaty są atrakcyjnym pożytkiem dla pszczół. Lubi podłoże bogate w azot. Jej angielska nazwa to „Fireweed” - chwast ognisty.

Szachownica kostkowata nazwę zawdzięcza zadziwiającemu rysunkowi kratki na swych dużych kwiatach w odcieniach fioletu i bieli. Lubi stanowiska wilgotne i półcieniste - sprawdzi się w jasnym cieniu pod drzewami lub wysadzona w trawie w miejscu wilgotnej łąki (koszonej dopiero pod koniec czerwca lub w lipcu, gdy szachownica przekwitnie i straci swoje walory ozdobne).

Potrafi być dużą byliną o walorach architektonicznych - w założeniu ogrodowym może pełnić rolę krzewu; potrafi też zająć skromniejsze miejsce wśród traw na łące i pokazać swoją urodę tylko w czasie kwitnienia. Wymaga miejsca mokrego lub co najmniej wilgotnego - w naturze najczęściej można ją spotkać na podmokłych łąkach (angielska nazwa wiązówki to „Queen of the Meadow” - „królowa łąki”).

Olbrzymia bylina tworząca krzaczaste zarośla - najchętniej w miejscu słonecznym, żyznym i wilgotnym. Odpowiednia roślina na mokrą łąkę, skraj rowu, strumienia, stawu. Piękne różowe kwiatostany wabią motyle i pszczoły.

Roślina okazała; w bardzo dobrych warunkach bywa inwazyjna, choć w założeniu łąkowym jest poskramiana przez sąsiadujące gatunki roślin. Liście duże, szorstkie, ciemnozielone, kwiaty lila, rzadziej białe lub kremowe na wysokich, masywnych, wysokich nawet do 1m łodygach.