P

Pleione to nieduży storczyk gruntowy. Zakwita przeważnie w marcu/kwietniu zanim pojawią się liście; kwiaty są duże w stosunku do całej rośliny, różowe, kremowe lub żółte. Jego uprawa wymaga trochę starań: wiosnę i lato może spędzić w ogrodzie, później należy go przenieść do zimnej werandy, nieogrzewanej szklarni itp. (wymaga temperatur powyżej -10 °C).

Oferujemy pseudobulwy roślin, które zakwitną w tym sezonie.

Wysepka obsadzona mieszanką co najmniej 3 różnych gatunków roślin.

Niezapominajka rośnie bujnie, wysepka do pewnego stopnia powiększa się o pędy rośliny unoszące się na wodzie. Może zimować pozostawiona zimą w wodzie - wczesną wiosną, gdy lody stopnieją, szybko podejmie wegetację.

Limnobium to wydajna „oczyszczalnia ścieków” - roślina ta ma stosunkowo duże zapotrzebowanie na nawóz dzięki czemu efektywnie oczyszcza wodę. Wyspę obsadzoną limnobium polecamy szczególnie właścicielom zbiorników zasiedlonych rybami lub zasilanymi w biogeny w inny sposób (np. poprzez spływ wody zawierającej nawozy z pól).

Mięta rośnie bujnie, wysepka do pewnego stopnia powiększa się o pędy rośliny unoszące się na wodzie. Może zimować pozostawiona zimą w wodzie - wczesną wiosną, gdy lody stopnieją, szybko podejmie wegetację.

Tojeść rozesłana szybko i wdzięcznie rozprzestrzenia się powiększając z czasem wysepkę. Dobrze znosi zimę, także pozostawiona w lodzie.

Wywłócznik rośnie bujnie, wysepka powiększa się o pędy rośliny unoszące się na wodzie. Tworzy mgiełkę delikatnych, pierzastych liści. Obciążona wyspa może stać się podwodną łąką - roślina może rosnąć także pod wodą.

Od wczesnej wiosny aż do kwitnienia liście stopowca himalajskiego są złożone jak parasole wzdłuż wyrastających z ziemi łodyg. Po ukazaniu się bladoróżowych pojedynczych kwiatów, które rozwijają płatki w słoneczne dni a w pochmurne je zamykają, liście rozwijają się: są duże, dłoniasto powcinane, zielone w brązowe plamy.

Podophyllum peltatum wyrastające na początku kwietnia z ziemi wyglądem przypomina złożone parasole. Kwitnie w maju i od tego czasu liście są już rozłożone. Pod koniec lata pod liśćmi pojawia się żółtozielonkawy owoc wielkości śliwki.  

Ta bulwiasta bylina pochodząca z Chin i Tybetu to nowość wśród oferowanych w Europie roślin cieniolubnych. Duże, żywozielone, błyszczące liście mają od 5 do 9 klap. Kłącze silne, pełzające, z włóknistymi korzeniami. Wymaga stanowiska ocienionego, gleby zasobnej i wilgotnej (podobnie jak Darmera peltata). Kwiaty pod spodem liścia, jesienią czerwone lub czarne jagody.

Średniej wielkości klapowane liście rozwijają się wraz z nadejściem pierwszych cieplejszych wiosennych dni. Na początku maja pod liśćmi pojawiają się szkarłatne kwiaty. Wymaga stanowiska ocienionego, gleby zasobnej i wilgotnej.

Duże, żywozielone, bardzo błyszczące liście wyrastają na sztywnych łodygach. Kwiaty w kolorze czerwonego wina zwisają na szypułkach pod spodem liścia, jesienią czerwone jagody. Na stanowisku ocienionym, żyznym i wilgotnym będzie się czuć najlepiej.

Podwodna łąka stanowi piękne tło dla kolorowych ryb w sadzawce, maskuje nieatrakcyjne dno, daje schronienie narybkowi i drobnej faunie wodnej. Jest natleniająca - w ciągu dnia, gdy zachodzi proces fotosyntezy, do wody uwalniane są cząsteczki tlenu.

Świetna roślina na wilgotne łąki, brzegi stawów – podłoże nie może podsychać. Bardzo wcześnie rozpoczyna wegetację.

Piękna roślina do nasadzeń parkowych i zadrzewionych części ogrodów. Dzięki białym obramowaniom końcówek liści jest atrakcyjna nie tylko w porze kwitnienia. Dodatkową ozdobą są wygięte sierpowato czerwonobrązowe łodygi. 

Osiąga wysokość około 0,5m – liście są dłuższe lecz wygięte horyzontalnie. Liście naprzemianległe, duże, owalne i bardzo błyszczące. Kwiaty białe z zieloną końcówką, po 3-4 na szypułce wyrastającej z pachwiny liścia. Kwiaty - część zwisają pod liśćmi, wiele jest „wyłożonych” na liście.

Maleńka kokoryczka pochodząca z Azji. Łodygi i liście jak u innych kokoryczek, sprawiają może wrażenie jakby nie mogły się w pełni rozwinąć. Kwiaty stosunkowo duże, bez szypułek, różowofioletowe. Urocza. Najlepsze rezultaty daje uprawa w jasnym cieniu, w podłożu zasobnym i przepuszczalnym.

Maleńka kokoryczka o wzniesionym pokroju. Liście zielone, owalne, lekko karbowane zdają się być gęsto upakowane na krótkich łodyżkach.  

Liście eliptyczne, szersze i trochę bardziej okrągłe niż u kokoryczki wonnej. Białe, dzwonkowate kwiatki z zielonkawymi końcówkami wyrastają na krótkich szypułkach. Dobrze się czuje na stanowisku zacienionym, lekko wilgotnym (choć dobrze znosi susze). Dobra towarzyszka host, paproci, parników i innych roślin cieniolubnych.

Na bordowych pędach ciemnozielone liście z wyraźnymi srebrnymi pasmami na środku i po bokach. Kwiaty zielonkawobiałe.

Ta piękna odmiana kokoryczki pochodzi z Japonii, a jej nazwa oznacza białego tygrysa. Rozwijające się wiosną liście są całkowicie zielone, później u nasady liścia pojawia się kredowo biała plama. Im starsza, dojrzalsza roślina tym większa biała plama u nasady liścia. Lubi umiarkowany chłód i wilgotne, zasobne podłoże. Ale dla piękniejszego wybarwienia kredowej wariegacji przydaje się trochę słońca...

Rzadka odmiana popularnej kokoryczki wonnej. Ta pochodzi z Japonii, a jej nazwa po japońsku oznacza smocze łuski. Przez środek liścia biegnie charakterystyczna zmarszczka (zmiana faktury liścia) dodatkowo wzbogacona pasemkami srebrnego i ciemniejszej zieleni.

Kokoryczka inna niż wszystkie: niezbyt duże, wąskie liście zebrane są w okółkach na wysokich, wyprostowanych łodygach. Kwiaty dzwoneczkowate, nieduże, białe, zwieszające się z tych samych okółków co liście.

Kokoryczka, która wiosną ma brązowe pędy i liście; wygląda wówczas zjawiskowo. W czasie kwitnienia zielenieje i zielona pozostaje do końca sezonu.

Ciekawa kokoryczka o niebieskawo zielonych, lekko kędzierzawych, jakby rozedrganych liściach z charakterystycznymi kremowymi paskami - wprowadza lekki powiew op-artu do ogrodu:) Wymagania jak gatunek. Znana także pod nazwą Polygonatum x hybridum „Striatum”.

Rdest pokrewny pochodzi z Himalajów. Jest doskonałą niską rośliną okrywową, zadarniającą: wytrzymały, odporny, tolerancyjny na zmienne warunki, nie choruje, a jego liście i pędy tworzą matę, którą nie jest łatwo sforsować chwastom. Stosowany przy zbiornikach wodnych, w tym do okrywania i umacniania kłopotliwych brzegów i skarp. W bardzo dobrych warunkach (żyzna gleba, dostatek wody) może stać się ekspansywny - używajmy go tam, gdzie będzie to zaletą, nie wadą: w trudnych warunkach, w miejscach, w których duże połacie np. trawnika chcemy zamienić w niekoszony, porośnięty niską roślinnością ogród, jako "podłogę" pod krzewami.

Bladoróżowe kwiaty utrzymywane pionowo na stosunkowo sztywnych łodyżkach pośród traw mokrej łąki. Kwitnie bardzo obficie, uwielbiany przez pszczoły. Idealna bylina do naturalistycznych nasadzeń okołowodnych.

Rdest wężownik występuje w naturze na mokrych łąkach. Kwiaty od ciemno- do bladoróżowych, u odmiany "Superba" większe i "pełniejsze" niż u gatunku, a jesienią liście przebarwiają się na różowo i bordowo.  Stosowany jest do obsadzania zbiorników wodnych, do okrywania i umacniania kłopotliwych brzegów i skarp - doskonała roślina okrywowa! Bardzo dobrze daje sobie radę także w przeciętnych warunkach ogrodowych, wystarcza mu przeciętnie wilgotna gleba i chętnie lekko ocienione stanowisko.

Paprotka zwyczajna występuje w całej Polsce jako podszyt lasów. Jej liście są bardzo trwałe - zimozielone, rzadko wymagają kosmetycznego przycinania po zimie. Dobra odmiana na skalniaki: wytrzymała na suszę, tolerująca stanowisko słoneczne lub jasny cień. Odmiana „Bifido Multifidum” ma liście rozdwojone na końcach.

Naturalnie występuje w wilgotnych lasach ciepłych regionów Azji, deklarowana paproci mrozoodporność jest jednak bardzo wysoka - do 5 strefy (co oznacza, że znosi zimy z temperaturami do -30 stopni C).
Jej liście są  ładnie powcinane, ciemne i błyszczące, bardzo przypomina paprotnik chiński, choć jest od niego większa. Gatunek zimozielony, warto uprawiać go także jako paproć domową.

Kosmopolityczny gatunek paproci spotykany także (choć rzadko) w Polsce. Preferuje miejsca chłodne i wilgotne. Długie liście zebrane są w rozetę, ciemnozielone, wyprostowane.

Paproć wyselekcjonowana przez japońskiego botanika Tamitaro Makino. Frondy lekko sierpowato wygięte, ciemnozielone, błyszczące. Tworzy regularne, zwarte kępy.

Piękna paproć o wzniesionym pokroju. Ciemnozielone frondy są zimozielone, warto jednak wiosną wyciąć stare by pobudzić wzrost nowych. W naturze spotykana na lesistych terenach niemal całej Ameryki Północnej (z Kanadą i Alaską).

Piękna zimozielona paproć o niezwykle lśniących, ciemnozielonych frondach. Zadomowiona dobrze znosi suszę. Preferuje miejsca cieniste - w słońcu liście mogą zasychać. Świetna gdy sadzona w grupach jako roślina okrywowa.

Paproć o lśniących, ciemnozielonych frondach. Kępa raczej wyprostowana.