Cieniolubne

Trillium grandiflorum „Plena” ma białe, pełne kwiaty przypominające małe różyczki. Jest rośliną bardzo rzadko spotykaną. Od trójlista wielkokwiatowego różni go nie tylko budowa kwiatu, lecz często także wzrost: bardzo często (choć nie zawsze) osiąga tylko 10 cm wysokości.

Oferowana odmiana należy do bardzo pięknych trójlistów: żółte kwiaty siedzą na pstrokatych liściach, które u dobrze już zadomowionych osobników tworzą dość gęste, zwarte kępy.

Oferowana odmiana pochodzi z zachodniej części Ameryki Północnej - porasta tam lasy liściaste. Lubi zasobne, cieniste stanowiska o obojętnym lub lekko kwaśnym odczynie. Kwiaty białe z czasem przechodzące w róż, lekko zwieszone, liście jednolicie zielone.

Łacińska nazwa tego trójlistu „recurvatum” odnosi się do mocno odgiętych ku dołowi działek kielicha. Nazwa potocznie stosowana w Ameryce to „Prairie Trillium” - trójlist preriowy. Należy do grupy trójlistów siedzących - kwiaty jak płomyki świecy „siedzą” na liściach bez szypułki.

Trillium rugelii należy do okazałych, żywotnych trójlistów. Liście ma zielone, szerokie, rombowate. Kwiaty na krótkich szypułkach umieszczone pod liśćmi; białe z bordowymi pręcikami, wyraźnie na tle czysto białych płatków. Płatki wywinięte ku górze i mocno zakręcone w formę ruloników.

Trillium sessile należy do niższych trójlistów. Na wierzchołku pstrokatych liści "siedzi" czekoladowo brązowy kwiat. Leśna roślina okrywowa, długowieczna i łatwa w uprawie choć rośnie stosunkowo wolno. Lubi zasobne,  wilgotne i ocienione miejsca.

Trillium smalii pochodzi z górskich lasów i łąk sięgających od południowej części Sachalinu, poprzez Wyspy Kurylskie po Japonię. Kwiat mały, zielonkawo brązowy, niepozorny na tle zielonych liści.

Występuje także pod nazwą Trillium erectum var. vaseyi. Kwiaty na szypułce ponad liśćmi, lekko zwieszone. Najczęściej spotykane okazy kwitną na bordowo, choć zdarzają się też kremowe.

Kwiaty na szypułce ponad liśćmi, lekko zwieszone. Najczęściej spotykane okazy kwitną na bordowo - tutaj oferujemy wyselekcjonowane osobniki o kremowobiałych kwiatach.

Pochodzi z lasów wschodnich stron Ameryki Północnej. Z podziemnego kłącza wyrasta kilkanaście łukowato wygiętych pędów, na których zwisają wiosną żółte dzwoneczki.

Jakiś czas temu udało nam się wyselekcjonować jagodowca o złoto obrzeżonych liściach. Cecha jest stała (pojawia się co roku), a wariegacja jest widoczna wiosną w okresie kwitnienia rośliny – po kwitnieniu z czasem słabnie i zanika. W okresie kwitnienia wygląda ślicznie, efekt jest zdublowany, żółty odcień brzegu ładnie współgra z kolorem kwiatów.

Jest to odmiana jagodowca wielkokwiatowego charakteryzująca się niższym wzrostem i bledszym kolorem zarówno kwiatów (chłodny żółty) jak i liści (bladozielone) - jest subtelniejsza od gatunku. Płatki dzwoneczkowatych kwiatów rozchylają się u dołu jak wirująca spódnica tancerki.

Bywa mylona z jagodowcem wielkokwiatowym (jest od niego jednak niższa, a kwiaty mają bledszy odcień żółtego) lub  odminą pallida (płatki kwiatów  perfoliaty sa bardziej stulone u dołu, kwitnie później niż jagodowce wielkokwiatowe). Wskazówka zawarta w nazwie - przeszyte łodygą liście - nie pomogą nam rozróżnić gatunków: są przeszyte u większości jagodowców.

Kwiaty prawie białe, drobne, zwisające na cienkich pędach. Liście drobne. Bywa mylona z epimediami. Lubi umiarkowany cień i mulczowanie kompostem liściowym. Świetna niska roślina okrywowa. Zadomowiona może stać się nawet ekspansywna - w trudnych miejscach pod krzewami, koronami drzew, w których pozwolimy jej rosnąć będzie to wielką zaletą...

Imponująca roślina rodzimej flory stanowisk leśnych, zagrożona wyginięciem (chroniona). W ogrodach wymaga stanowiska ocienionego, wilgotnego i zasobnego w próchnicę. Wspaniałe, żywozielone liście sprawiają wrażenie gęsto i regularnie plisowanych, kwiatostany sięgają niemal dwóch metrów. Trująca. Uwaga na ślimaki!