
Liście tej rośliny przypominają niektóre paprocie (np. paprotki lub podrzenie), dodatkowo o ich wielkim uroku decydują delikatne białe kwiaty pojawiające się w kwietniu na wysokich łodyżkach. Należy do rodziny makowatych, pochodzi z Japonii gdzie porasta lasy iglaste. Dobrze rośnie w glebie próchniczej, najlepiej wysadzić we własny kompost liściowy.

Świetna roślina okrywowa do cienistego, wilgotnego ogrodu. Liście ciemnozielone, nakrapiane gęsto srebrnymi plamkami. Wiosną bladoniebieskie (prawie białe) i dość duże kwiaty.

Świetna roślina okrywowa do cienistego, wilgotnego ogrodu. Liście ciemnozielone, nakrapiane białymi plamami. Kwiaty czysto białe (pąki kwiatowe bladoróżowe).

Świetna roślina okrywowa do cienistego, wilgotnego ogrodu. Niebieskie i różowe kwiaty ładnie odcinają się na tle jasnych, srebrnych liści (liście są niezwykle gęsto nakrapiane, po kwitnieniu prawie całkiem srebrne).

Gatunek rodzimy dla północno wschodnich Pirenejów. Należy do tej samej rodziny co popularne fiołki alpejskie, w naszym klimacie zimozielona i zimotrwała. Rośnie między skałami na ocienionych zboczach - w ogrodzie należy sadzić ją również na pochyłych, ocienionych i najlepiej stale wilgotnych (lecz nie mokrych, zwłaszcza zimą) miejscach.

Bardzo podobna do ramondy pirenejskiej - liście grube, mięsiste, owłosione, o ząbkowanych brzegach. Kwiaty fioletowe z żółtymi pręcikami na dziesięciocentymetrowych łodyżkach. Gatunek rodzimy dla Bałkanów. Należy do tej samej rodziny co popularne fiołki alpejskie, w naszym klimacie zimozielona i zimotrwała.

Bardzo podobna do ramondy pirenejskiej - liście grube, mięsiste, owłosione, o ząbkowanych brzegach. Kwiaty białe z żółtymi pręcikami na dziesięciocentymetrowych łodyżkach. Gatunek rodzimy dla Bałkanów. Należy do tej samej rodziny co popularne fiołki alpejskie, w naszym klimacie zimozielona i zimotrwała.

Kłączowa bylina wschodniej części Ameryki Północnej. W kanadyjskich, umiarkowanie cienistych lasach tworzy podobny aspekt wiosenny jak nasze rodzime zawilce.

Kłączowa bylina wschodniej części Ameryki Północnej. W kanadyjskich, umiarkowanie cienistych lasach tworzy podobny aspekt wiosenny jak nasze rodzime zawilce. Z płytko korzeniącego się, pełzającego kłącza wyrastają prawie jednocześnie wrębnie ponacinane, ciemnozielone od spodu, srebrzyste liście i umieszczone na długich ogonkach śnieżnobiałe kwiaty. W porównaniu z naszym krajowym, nieco efemerycznym zawilcem sprawia korzystne wrażenie rośliny eleganckiej i konkretnej.

Saruma zaczyna wegetacje wcześnie, pewnie dlatego jej liście są pokryte włoskami. Pojawiające się wiosną liście są początkowo zabarwione fioletem. Chwilę po liściach pojawiają się charakterystyczne żółte kwiaty o trzech, lekko pomiętych płatkach; kwitnienie trwa do lipca. Saruma lubi cień i wilgotne podłoże - w naturze porasta doliny ocienionych górskich strumieni. Łatwo się jednak przystosowuje, jest tolerancyjna co do warunków i całkowicie mrozoodporna.

Roślina polskiej flory, chroniona. Można ją spotkać w lasach bukowych, czasem w olszynach - wymaga stanowiska wilgotnego, ocienionego i podłoża próchniczego (w ogrodzie dobrze jest dać jej kompostu liściowego). Wiosną wychodzi bardzo wcześnie - w naturze korzysta ze światła, które później, gdy rozwiną się liście drzew, będzie jej odebrane.

Pokrój wyprostowany, pędy zielone z ciemnymi węzłami w miejscu gdzie wyrastają liście. Pędy zdają się iść zygzakiem od liścia do liścia przez co roślina sprawia wrażenie mocnej i trochę przypomina mały krzew. Liście jajowate, wyraźnie unerwione.

Bylina przypominająca kokoryczkę. Łodyga łukowata; liście ciemnozielone, błyszczące, naprzemianległe, z wyraźnym unerwieniem. Kwiaty białe lub kremowobiałe zebrane w złożone grona. Bardziej niż kwiat roślinę zdobią pojawiające się jesienią czerwone owoce.
Oferowane przez nas smilaciny mają niemal czarne łodygi, oraz liście czarne u nasady i na końcach.

Urocza, maleńka bylina występująca w górach Europy. Charakterystyczne niebieskofioletowe kwiaty o płatkach jak frędzelki wyniesione są na dość wysokich łodyżkach ponad zebraną tuż przy ziemi rozetę liści. W ogrodzie wymaga stanowiska ocienionego, zasobnego w próchnicę, wilgotnego a jednocześnie dobrze zdrenowanego.

Roślina występująca w północno-wschodnich Chinach, Korei i Japonii (i nawet na tych obszarach endemiczna), stosunkowo nowa w europejskich ogrodach. Liście rozwijające się wiosną są jak poszarpane parasole, niemal srebrne (za sprawą drobnych włosków pokrywających ich powierzchnię).

Roślina występująca w Korei i Japonii, nowa w europejskich ogrodach. Jej iście są jak poszarpane parasole - dzięki swojej fakturze stanowi w cienistych zakątkach ogrodu ciekawe towarzystwo np. dla host. Wiosną,gdy wychodzi z gruntu, jej liście są delikatnie owłosione, jednak nie tak włochate i srebrne jak liście synejlesis tojadolistnej. Od nasady łodygi w centrum liścia rozbiegają się buraczkowe nerwy.

Zielone, klapowane liście przypominające żurawkę mają srebrny nalot i czerwone żyłkowanie, a od spodu są czerwone; jesienią nabierają odcieni brązu i czerwieni. Telima najlepiej się czuje w miejscu zacienionym i wilgotnym. Nadaje się doskonale do obsadzania schodzących do wody skarp, brzegów stawów, strumieni. Wiosną na dość wysokich pędach pojawiają się drobne, dzwoneczkowate kwiaty; w pąku zdają się być zielonkawe, otwierając się pokazują czerwoną falbankę. W osłoniętych, cieplejszych miejscach telima będzie zimozielona.

Rutewka lubi cień i umiarkowanie wilgotne stanowisko. Ma delikatne, mocno podzielone liście i drobne, różowe kwiaty wyrastające na osiągających prawie 2 m cieniutkich, ciemnobrązowych pędach - to robi z niej doskonałego kompana cieniolubnych roślin o dużych liściach (np. host) lub niekwitnących (np. paproci). Można jej także użyć do nasadzeń naturalistycznych i sadzić np. wśród traw.

Rutewka lubi cień i umiarkowanie wilgotne stanowisko. Ma delikatne, mocno podzielone liście i drobne, różowe kwiaty wyrastające na osiągających prawie 2 m cieniutkich, ciemnobrązowych pędach - to robi z niej doskonałego kompana cieniolubnych roślin o dużych liściach (np. host) lub niekwitnących (np. paproci). Można jej także użyć do nasadzeń naturalistycznych i sadzić np. wśród traw.

Rutewka lubi cień i umiarkowanie wilgotne stanowisko. Ma delikatne, mocno podzielone liście i drobne, różowe, pełne kwiaty wyrastające na osiągających prawie 2 m cieniutkich, ciemnobrązowych pędach - to robi z niej doskonałego kompana cieniolubnych roślin o dużych liściach (np. host) lub niekwitnących (np. paproci). Można jej także użyć do nasadzeń naturalistycznych i sadzić np. wśród traw. "Hewitt's Double" ma delikatnie różowe, pełne kwiaty. Są niewielkie, bardzo liczne i misternie zawieszone na cieniutkich pędach kwiatowych.

"Splendide White" ma delikatnie. absolutnie czysto białe kwiaty. Są niewielkie, wyjątkowo liczne i misternie zawieszone na cieniutkich pędach kwiatowych. W okresie kwitnienia jest bardzo wysoka - w sprzyjających warunkach (lekki cień, wilgoć) sięga nawet 2,5m - warto podeprzeć wiotkie pędy kwiatowe.

Lekko owłosione liście porastają proste łodyżki, na których wierzchołkach jesienią można podziwiać różowe kwiaty nakrapiane ciemnym fioletem w lamparci wzór. Wyglądają bardzo egzotycznie, przypominają kapryśne storczyki, ale ich uprawa nie nastręcza trudności. Idealne dla trójsklepki warunki to umiarkowany cień, gleba żyzna i umiarkowanie wilgotna.

Pochodząca z Japonii leśna bylina nazywana czasem "fałszywym storczykiem" z uwagi na charakterystyczne nakrapiane kwiaty, które pojawiają się jesienią. Lubi gleby zasobne w próchnicę, wilgotne i umiarkowany cień. Jest byliną niewymagającą i długowieczną. Liście tej odmiany mają wąskie, kremowe obrzeże.

Ta piękna trójsklepka to krzyżówka Tricyrtis hirta i T. formosana. Delikatnie owłosione liście porastają proste łodyżki, na których wierzchołkach jesienią można podziwiać różowe kwiaty nakrapiane bordowo w lamparci wzór. Wyglądają bardzo egzotycznie, przypominają kapryśne storczyki, ale ich uprawa nie nastręcza trudności. Idealne dla trójsklepki warunki to umiarkowany cień, gleba żyzna i umiarkowanie wilgotna, choć akurat "Sinonome" wyróżnia się dość dużą tolerancją na przesuszenie gdy jest już zadomowiona.

Należy do grupy trójlistów siedzących (sessile): na wierzchołku liści „siedzi” wysoki, czerwony kwiat. Trójlist wąskopłatkowy należy do okazalszych, a jego kwiaty są wyjątkowo wysokie. Często uważany za Trillium kurabayashii, jeden z najbardziej poszukiwanych trójlistów, ten ostatni powinien mieć jednak zawsze wyraźne plamy na liściach podczas gdy Trillium angustipetalum miewa liście jednolicie zielone.

Trójlist o dużych, bujnych, zielonych liściach i kremowobiałych lub czysto białych kwiatach na szypułce. Bliższe badania wykazują podobieństwo tego gatunku do amerykańskiego Trillium erectum ze wschodniego wybrzeża, z którym może tworzyć mieszańce. Porasta lasy liściaste.

Oferowana odmiana należy do najbardziej widowiskowych trójlistów: ciemnoczerwone kwiaty siedzą na pstrokatych liściach, które u dobrze już zadomowionych osobników tworzą dość gęste, zwarte kępy. Leśna roślina okrywowa, długowieczna i łatwa w uprawie choć rośnie stosunkowo wolno.

Kwiaty w kolorach od różowego do czerwonego wina, lekko zwieszone; liście jednolicie zielone. Potrzebuje kilku lat do osiągnięcia dojrzałości i osiągnięcia wieku, w którym kwitnie (oferowane przez nas egzemplarze już kwitły). Starsze okazy tworzą duże kępy.

Trillium erectum ma kwiaty czerwone, lekko zwieszone; forma luteum ma kremowożółte lub żółtozielonkawe kwiaty i należy do rzadkości. Jak wszystkie trójlisty potrzebuje kilku lat do osiągnięcia dojrzałości i osiągnięcia wieku, w którym kwitnie (oferowane przez nas egzemplarze już kwitły).

Trillium grandiflorum ma zazwyczaj białe kwiaty (choć zdarzają się także różowe), wyniesione na szypułce ponad liście. Jest rośliną długowieczną i łatwą w uprawie choć rośnie stosunkowo wolno.

Trillium grandiflorum „Plena” ma białe, pełne kwiaty przypominające małe różyczki. Jest rośliną bardzo rzadko spotykaną. Od trójlista wielkokwiatowego różni go nie tylko budowa kwiatu, lecz często także wzrost: bardzo często (choć nie zawsze) osiąga tylko 10 cm wysokości.

Oferowana odmiana należy do bardzo pięknych trójlistów: żółte kwiaty siedzą na pstrokatych liściach, które u dobrze już zadomowionych osobników tworzą dość gęste, zwarte kępy.

Oferowana odmiana pochodzi z zachodniej części Ameryki Północnej - porasta tam lasy liściaste. Lubi zasobne, cieniste stanowiska o obojętnym lub lekko kwaśnym odczynie. Kwiaty białe z czasem przechodzące w róż, lekko zwieszone, liście jednolicie zielone.

Łacińska nazwa tego trójlistu „recurvatum” odnosi się do mocno odgiętych ku dołowi działek kielicha. Nazwa potocznie stosowana w Ameryce to „Prairie Trillium” - trójlist preriowy. Należy do grupy trójlistów siedzących - kwiaty jak płomyki świecy „siedzą” na liściach bez szypułki.

Trillium rugelii należy do okazałych, żywotnych trójlistów. Liście ma zielone, szerokie, rombowate. Kwiaty na krótkich szypułkach umieszczone pod liśćmi; białe z bordowymi pręcikami, wyraźnie na tle czysto białych płatków. Płatki wywinięte ku górze i mocno zakręcone w formę ruloników.

- Equisetum hyemale „Robustum” - skrzyp zimowy
- Nawóz do roślin wodnych Osmocote w tabletkach
- Hakonechloa macra „Aureola” - hakonechloa smukła
- Hippuris vulgaris - przęstka wodna
- Acorus calamus - tatarak zwyczajny
- Iris pseudacorus - kosaciec żółty
- Mentha aquatica - mięta nadwodna
- Caltha palustris - kaczeniec błotny
- Calla palustris - czermień błotna
- Asarum europaeum - kopytnik pospolity
- Lythrum salicaria - krwawnica pospolita
- Salvinia natans - salwinia pływająca

Przytaczamy otrzymane komentarze, by mogły być wskazówką dla tych, którzy planują zakupy w naszym sklepie. Więcej »