Cieniolubne

Rodzima paproć spotykana w wilgotnych, bogatych w próchnicę lasach liściastych lub mieszanych, porastająca ocienione brzegi strumieni. Jest niewymagająca i odporna - jedna z chętniej sadzonych paproci w dużych, cienistych ogrodach i parkach. Zniesie stanowisko dość słoneczne (pod warunkiem, że będzie miała dostatek wody).

Całkowicie mrozoodporna w naszym klimacie paproć tworząca zwarte kępy wzniesionych i niezwykle delikatnych liści. Sprawia wrażenie delikatnej i wrażliwej, jest jednak bardzo odporną paprocią. Preferuje wilgotne i lekko kwaśne podłoże.

Pochodzący z Japonii krewniak nerecznicy czerwonozawijkowej. Starsze liście są ciemnozielone, młode żółtawo zielone (nie przebarwiaja się tak jak u paprocie czerwonozawijkowej, która z racji swoich przebarwień zwana jest "paprocią jesienną"). Dolne listki w charakterystyczny sposób skierowane są ku dołowi. Łatwa w uprawie.

Fantastyczna, dość duża nerecznica o ciemnozielonych, połyskujących frondach. Wiosną widowiskowo wyglądają młode pastorały: ich zewnętrzna strona pokryta jest czarnymii łuskami. Pochodzi z wilgotnych lasów wschodniej Azji - na stanowisku osłoniętym i wilgotnym rośnie szybko i nie sprawia problemów.

Paproć o interesujących, dłoniasto podzielonych frondach. W naturze porasta lasy wschodniej Azji. Preferuje podłoże żyzne, lekko kwaśne lub neutralne; zadomowiona znosi także okresy przesuszenia.

Roślina okrywowa o żywozielonych liściach (młode, wiosenne liście są zabarwione czerwienią i brązem, nakrapiane nierównomiernie), tworząca gęste, zwarte kępy. Wiosną (kwiecień i maj) nad liśćmi pojawiają się masowo stosunkowo duże żółte kwiaty zabarwione intensywnie ciepłym oranżem.

Krzyżówka E. rhizomatosum i E. wushanense pochodząca z belgijskiej szkółki Danielle Monbaliu. Liście nakrapiane brązem wczesną wiosną, w maju zielenieją - stają ciemnozielone, dość błyszczące, z charakterystycznym piłkowaniem na brzegach. Kwiaty bardzo liczne, żółte, dość duże (jak na epimedium) - za sprawą wydłużonych ostróg. 

Odmiana o niedużych lecz bardzo licznych żółtych kwiatach (podobnie jak u E. "Lemon Zest" kwiatki są dzwoneczkowate, zwarte, nie mają płatków w postaci pajączkowatych "ostróg"). Kwiaty nisko ponad liśćmi - zielonymi, mocno nakrapianymi brązem. Kwitnie długo, powtarza kwitnienie latem lub wczesną jesienią.

Krzyżówka dwóch epimediów występujących na chińskiej świętej górze Omei (Emei Shan): Epimedium acuminatum i E. fangii. Spośród wielu spotykanych tam form Mikinori Ogisu wybrał dwie, "Akane" to jedna z nich; można ją także spotkać pod pierwotną nazwą E. "Emei Shan" lub jako E. "Rigoletto. Kwiaty w kolorach żółto-czerwonych czereśni. Liście delikatnie nakrapiane brązem. Piękne także w pojemniku.

Niewielka odmiana epimedium. Kwiaty niezwykle obfite, białe z bladoróżowym rumieńcem (występuje także pod nazwą „Dawn” - „Świt”), przepiękne zwłaszcza przy masowym nasadzeniu. Liście dość drobne, zielone, tworzą gęste i zwarte kobierce. Bardzo przydatne do obsadzania nagich miejsc pod drzewami i krzewami, także pod azaliami i rododendronami - epimediom służy kwaśny odczyn podłoża (zwłaszcza ta odmiana wymaga kwaśnego podłoża).

Jedno z mniejszych ogrodowych epimediów. Kwiaty śnieżnobiałe, przepiękne zwłaszcza przy masowym nasadzeniu. Liście dość drobne, tworzą gęste i zwarte kępy. Bardzo przydatne do obsadzania nagich miejsc pod drzewami: nie wymaga gleb specjalnie żyznych, dobrze znosi okresowe susze.

Nieduże epimedium o jasno różowych kwiatach; liście dość drobne, tworzące gęste i zwarte kępy. Bardzo przydatne do obsadzania nagich miejsc pod drzewami: nie wymaga gleb specjalnie żyznych, zadomowione dobrze znosi okresowe susze. Świetne w nasadzeniach masowych. Epimedia są roślinami zimozielonymi w cieplejszych strefach klimatycznych, w polskich ogrodach należy ścinać suche liście wczesną wiosną.

Roślina cebulowa kwitnąca wiosną o charakterystycznych wydłużonych cebulkach przypominających kształtem psie zęby. Kwiaty żółte o płatkach wywiniętych ku górze; liście zielone z brązowymi plamami. Po przekwitnięciu zamiera (usuwamy całkowicie uschnięte liście) by pojawić się w marcu lub kwietniu następnego roku.

Odmiana „Rose Queen” ma jasno różowe, mocne wygięte do tyłu płatki i intensywnie fioletowe pręciki. Jeden z niższych psizębów.

Biało kwitnąca odmiana „Snowflake” został wyselekcjonowana z gatunku. Jest to niewielka roślina cebulowa kwitnąca wiosną. Kwiaty białe, płatki wywinięte ku górze; liście zielone z niebieskim nalotem i z brązowymi plamami.

Szachownica o dramatycznych czarnych kwiatach, wyższa i masywniejsza niż delikatna szachownica kostkowata. Kwiaty zebrane po kilka na szczycie wyprostowanych pędów kwiatowych zwieszają się delikatnie. Roślina dobrze czuje się na stanowisku lekko ocienionym, wilgotnym i dobrze zdrenowanym.

Kwiat biały, dzwonkowaty z charakterystycznymi zielonymi znaczkami, dzięki którym wygląda jak biało zielona pszczoła. Ich pojawienie się zwiastuje koniec zimy. Wymaga stanowiska lekko ocienionego, wilgotnego, chłodnego, mile widziany kompost liściowy. Jest to największa ze śnieżyczek, odkryta w Turcji w drugiej połowie XIXw.  

Kwiat biały, dzwonkowaty z charakterystycznymi zielonymi znaczkami na wewnętrznych, krótszych i lekko schowanych płatkach. Ich pojawienie się zwiastuje koniec zimy. Wymaga stanowiska lekko ocienionego, wilgotnego, chłodnego, mile widziany kompost liściowy - śnieżyczka jest gatunkiem występującym w wilgotnych lasach i zaroślach .

Kwiat biały, pełny, bardzo kształtny z dość ciasno upakowanymi płatkami wewnętrznymi, które są zielone i mają białą obwódkę.

Kwiat biały, dzwonkowaty z charakterystycznymi zielonymi znaczkami na wewnętrznych, krótszych i lekko schowanych płatkach a także na płatkach zewnętrznych, które u gatunku są białe. Kultywar znaleziony w Holandii w 1922r.

Kwiat biały, pełny, z płatkami wewnętrznymi, które są trochę wyżej niż do połowy zielone i mają białą obwódkę. Płatki zewnętrzne mocniej rozchylone.

Bylina pochodząca z lesistych terenów Japonii - w naszych ogrodach potrzebuje lekkiego cienia i próchniczego (najlepiej kompost liściowy!), wilgotnego podłoża. Liście glaucidium są jasnozielone, wyraźnie unerwione, klapowane i chropowate jak żabia skórka. Kwiaty dość duże o płatkach delikatnych jak u maka; najczęściej jasnofioletowe, choć można znaleźć także osobniki o kwiatach ciemnofioletowych i białych. Tworzy ładne, gęste kępy.

Wyselekcjonowane spośród siewek ciemiernika wschodniego rośliny o kwiatach podwójnych, ciemnoróżowych z licznymi bordowymi piegami. Kwitnie od końca zimy do późnej wiosny (tym dłużej im chłodniejsze stanowisko). Wczesną wiosna może rosnąć na stanowisku stosunkowo słonecznym, później powinien mieć dużą porcję cienia (np. pochodzącego od innych roślin, które do tego czasu się rozwiną). Służy mu próchnicza, wilgotna lecz dobrze zdrenowana gleba.

Wyselekcjonowane spośród siewek ciemiernika wschodniego rośliny o podwójnych fioletowych kwiatach (ciemna śliwka). Kwitnie od końca zimy do późnej wiosny (tym dłużej im chłodniejsze stanowisko). Wczesną wiosna może rosnąć na stanowisku stosunkowo słonecznym, później powinien mieć dużą porcję cienia (np. pochodzącego od innych roślin, które do tego czasu się rozwiną). Służy mu próchnicza, wilgotna lecz dobrze zdrenowana gleba.

Wyselekcjonowane spośród siewek ciemiernika wschodniego rośliny o podwójnych żółtych kwiatach z bladymi plamkami na dnie kielicha kwiatowego. Kwitnie od końca zimy do późnej wiosny (tym dłużej im chłodniejsze stanowisko). Wczesną wiosna może rosnąć na stanowisku stosunkowo słonecznym, później powinien mieć dużą porcję cienia (np. pochodzącego od innych roślin, które do tego czasu się rozwiną). Służy mu próchnicza, wilgotna lecz dobrze zdrenowana gleba.

Piękny, subtelny ciemiernik, który trafił do europejskich ogrodów dopiero w latach 90. XXw. (choć odkryto go w Tybecie 100 lat wcześniej). Kwiaty białe lub bladoróżowe z różowymi (różnej intensywności) żyłkami. Pośród lutowych śniegów najpierw pojawiają się pąki kwiatowe, potem liście.

Przylaszczka siedmiogrodzka o półpełnych, fioletowoniebieskich kwiatach.

Odmiana ta tworzy olbrzymie kępy wielkich, mięsistych niebieskich liści o kształcie dość głębokich misek.  Grube liście czynią ją odporną na ślimaki. Kwiaty białe. Fantastyczny soliter.

Sport H. „Dick Ward”: liście sercowate, mocno pomarszczone; środek kremowy, brzeg niebieski.

Hosta średniej wielkości o bardzo błyszczących, zielonych liściach z czerwonymi ogonkami liściowymi. Od nasady prawie do połowy liścia czerwone są także nerwy. Kwiaty fioletowe na wysokich, czerwonych pędach.

Piękna odmiana o złotych liściach (blaknących do prawie białego pod koniec lata) okolonych ciemnozielonym, dość wąskim, ryflowanym brzegiem. Blaszka liściowa ma ładny, regularny kształt, końcówka lekko wydłużona i spiczasta. Unerwienie wyraziste.

Dużo czystej bieli, brzeg liścia ciemnozielony, średniego wzrostu.

Olbrzymia, majestatyczna hosta o niebieskawo zielonych, okrągłych, wyraźnie unerwionych liściach. Rośnie powoli, ale warto dać jej czas.

Ciemnozielone, lekko wydłużone liście mają żółty (pod koniec sezonu kremowobiały) brzeg. Mięsiste, pofałdowane. Roślina żywotna, szybko się rozrasta.

Odmiana średniej wielkości/duża; tworzy gęste, zwarte kępy ciemnozielonych liści z wąskim, kremowobiałym środkiem (na początku sezonu środek jest żółty). Liście mięsiste, błyszczące. Białe kwiaty bardzo ładnie współgrają z białym w okresie kwitnienia środkiem liścia. Piękna, elegancka odmiana.