Cieniolubne

Cyklamen bluszczolistny wyselekcjonowany pod kątem rysunku na liściu: srebrny rysunek na ciemnozielonym liściu jest mały i skupiony u nasady liścia.

Niewielka bylina rozpowszechniona na południu Europy. W Polsce mrozoodporny, dla lepszej ochrony należy go okryć np. jedliną. W kształcie i wybarwieniu liści występuje duża zmienność: w naturze najczęściej mają kształt jajowaty lub sercowaty, są zielone, szare lub zielone z szarosrebrnym rysunkiem; te dostępne w handlu są wyselekcjonowane pod kątem ciekawego wybarwienia i kształtu. W odróżnieniu od cyklamena dyskowatego kwitnie jesienią.

Selekt cyklamena bluszczolistnego o bordowych kwiatach. Liście zielone z szarosrebrnym rysunkiem. Kwitnie jesienią. Wymaga stanowiska ocienionego, dobrze radzi sobie pod drzewami i krzewami, na ocienionych skalniakach. Wygląda pięknie zarówno w nasadzeniach masowych jak i jako pojedynczy egzemplarz.

Ogrodowy, miniaturowy cyklamen, który mógłby być symbolem niewinności i czystości. Liście przypominające kształtem liście bluszczu są u tej odmiany srebrzyście białe, kwiaty - czysto białe. Kępka kwitnącego cyklamena tej odmiany jest niezwykle jasna i chłodna - przyda się w cienistym miejscu wymagającym rozjaśnienia i odświeżenia.

Ogrodowy, miniaturowy cyklamen. Jego liście charakteryzują się dużą zmiennością co do kształtu (trójklapowe jak u bluszczu, jajowate lub lancetowate) i wybarwienia - tutaj oferujemy formę o liściach srebrzystobiałych. Kwitnie wczesną jesienią białymi lub różowymi kwiatami zebranymi w miniaturowy bukiecik, które trwają do pierwszych mrozów. W Polsce mrozoodporny, dla lepszej ochrony należy go okryć np. jedliną.

Cyklamen bluszczolistny wyselekcjonowany pod kątem intensywności rysunku na liściu: czasem wyraziste, poszarpane na brzegach białe serce otoczone ciemnozielonym marginesem, czasem wzór przypominający skorupę żółwia.

Cyklamen spotykany w naturze na pokrytych dąbrowami stokach gór Taurus w Turcji, klasyfikowany tez jako C. cilicium var. intaminatum i nieco mniejszy od C. cilicium. Liście podobne jak u cyklamena bluszczolistnego. Kwitnie jesienią białymi lub różowymi kwiatami o wydłużonych płatkach.

Pochodzi z górskich terenów na pograniczu Turcji i Syrii (choć jego nazwa wskazywałaby na Półwysep Iberyjski). Jest wariacją na temat kwitnącego wczesną wiosną cyklamena dyskowatego - wyróżniają go trochę większe kwiaty o dłuższych płatkach. Wymaga stanowiska ocienionego, dobrze radzi sobie pod drzewami i krzewami, na ocienionych, wapiennych skalniakach.

Niewielki, liście okrągłe ze srebrzystym wzorkiem, kwiaty różowe i ciemnoróżowe. Rodzimy gatunek cyklamena - spotykany w południowej i środkowej części Europy, w Polsce można go znaleźć na jednym tylko stanowisku w Górach Kaczawskich. Wymaga stanowiska ocienionego, dobrze radzi sobie posadzony między korzeniami drzew lub między kamieniami na ocienionych skalniakach. Służy mu podłoże wapienne i żyzne - w ogrodzie dobrze jest zastosować ziemię liściową.

Kwiat z charakterystyczną żółtą warżką jest niewielki lecz wyrazisty. Roślina całkowicie mrozoodporna w naszym klimacie.

Obuwik o bardzo dużych kwiatach. Kwitnie trochę później niż większość obuwików.

Oferowane rośliny są co najmniej trzyletnie  - zakwitną w sezonie, w którym są sprzedawane.

Krzyżówka C. parviflorum x macranthos. Kształt i kolor kwiatów podobny jak u C. „Sabine”, jest jednak mniejszy. Odmiana niezwykle wdzięczna, wytrzymała i łatwa w uprawie. Szybko się namnaża tworząc obfite, gęste kępy (na jednym ze zdjęć karpa 5 lat po posadzeniu).

Oferowane rośliny są co najmniej trzyletnie, co najmniej dwupąkowe (zakwitną w sezonie, w którym są sprzedawane).

Duże, intensywnie wybarwione kwiaty na stosunkowo krótkich pędach kwiatowych. Bardzo żywotny, zdrowy, plenny.

Krzyżówka Cypripedium hotei × C. macranthos. Odmiana o dużych, ciemnoróżowych kwiatach.

Kim jest Lucy Pinkepank? W naszym sklepie to piękny obuwik, śmiała krzyżówka Cypripedium kentuckiense x C. tibeticum. Odmiana o bardzo dużych, ciemnoróżowych kwiatach na wysokich pędach. Żywotna.

Krzyżówka C. kentuckiense x macranthos. Odmiana o dużych kwiatach (podobnie jak C. „Sabine”). U dorosłego osobnika rosnącego w optymalnych warunkach, warżka osiąga wielkość kurzego jaja! Kwitnie długo. Kolory delikatne, pastelowe. Łatwa w uprawie.

Obuwik o kremowych, bardzo dużych kwiatach (warżka ma wielkość porządnego kurzego jaja) i sztywnych pędach zdolnych unieść tak duże kwiaty. Kwitnie w maju, kwiaty utrzymują się długo.

Krzyżówka C. fasciolatum x macranthos. Odmiana o dużych kwiatach (porównywalny do odmiany „Philipp”, dwukrotnie większy niż „Gisela”). U dorosłego osobnika rosnącego w optymalnych warunkach, warżka osiąga wielkość kurzego jaja! Kwitnie długo. Łatwa w uprawie.

Obuwik o dużych kwiatach, porównywalnych do "Sabine" czy "Sabine Pastel". Kombinacja kolorów podobna jak u obuwika pospolitego - kremowożółta warżka i brązowe działki kielicha.

Rodzimy i najokazalszy gatunek storczyka: można go spotkać w całej Polsce, stanowiska są jednak zazwyczaj pojedyncze i mocno rozproszone.

Amerykański odpowiednik europejskiego obuwika pospolitego i początkowo uznany za tożsamy z nim (przez samego Linneusza): ta sama żółta warżka i wydłużone, często brązowe, działki kielicha, podobne wymagania i stanowisko. Dopiero na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat uznany za odmianę w ramach obuwika drobnokwiatowego.

Północnoamerykański gatunek storczyka spotykanego w naturze na podmokłych łąkach, torfowiskach, obrzeżach lasów, brzegach strumieni. Służy mu połączenie słonecznego lub lekko ocienionego stanowiska i stale wilgotnego, chłodnego podłoża.

Obuwik królewski o czysto białych kwiatach.

Paproć o skórzastych, jasnozielonych frondach. Zimozielona. Doskonała do dużych pojemników zarówno w ogrodzie jak i w ogrodzie zimowym.  Tworzy okazałe kępy.

Wygląda trochę jak miniaturowa gunera. Ciemnozielone, mocno powcinane, masywne liście od wiosny do jesieni tworzą doskonałą okrywę. Prezentowane na zdjęciach kwiaty pojawiają się wczesną wiosną, wyrastają wprost z ziemi.

Bylina rodzima dla górskich, lesistych terenów Japonii. Jej liście wyglądem przypominają hortensję - żywozielone, mocno unerwione, o piłkowanych brzegach. Tutaj liście podzielone - w odróżnieniu od pięknokwiatu niebieskiego. Kwiaty są pojedyncze, białe, fioletowoniebieskie lub różowe, z gęstym wianuszkiem pręcików. Tworzy ładne, gęste kępy.

Bylina pochodząca z lesistych terenów wschodniej Azji. Jej liście wyglądem przypominają hortensję - żywozielone, mocno unerwione, o piłkowanych brzegach. Kwiaty są pojedyncze, fioletowoniebieskie, z gęstym wianuszkiem pręcików. Tworzy ładne, gęste kępy. Wymaga miejsca zdecydowanie zacienionego (podatna na przypalenie końcówek liści gdy dosięga ją słońce).

Majestatyczna paproć drzewiasta, endemit z Tasmanii, może pamiętać jeszcze okres karbonu, gdy Ziemię porastały paprociowe lasy. Znosi krótkotrwałe obniżenie temperatury poniżej 0 stopni, ale uprawa tej egzotycznej paproci udaje się u nas tylko gdy na okres zimowy przenoszona jest do pomieszczenia.

Liście dość duże, mięsiste, zielone, błyszczące na łukowato wygiętych łodygach. Wiosną kwitnie kremowobiałymi dzwonkowatymi kwiatkami. Jesienią i zimą wiszą na nim jagody w pięknym, fioletowym kolorze. Rozmnaża się dość intensywnie i tworzy gęste kępy. Mimo naszych obaw co do mrozoodporności, zimuje bez zarzutu nawet bez okrycia. Liście trwają jako zimozielone, stają się oczywiście coraz brzydsze, zszarzałe i potargane - wiosną trzeba je usunąć.

Roślina ta pochodzi z Chin, gdzie spotkać go można na górskich, lesistych obszarach. Lubi próchnicze, stale wilgotne podłoże - według literatury w idealnych warunkach ma osiągać ponad 60 cm wzrostu. Liście błyszczące, jajowate, szerokie, zimozielone przy łagodniejszych zimach. Kwiaty dzwonkowate, kremowobiałe. Owocami są granatowe jagody.

Disporopsis to pochodzący z Azji kuzyn kokoryczki. Wymaga zasobnej, wilgotnej gleby i cienistego miejsca. Ma liście zielone, błyszczące, pofałdowane na brzegach, łodygi bordowo nakrapiane. Wiosną pojawiają się białe dzwonkowate kwiatki z zielonkawymi końcówkami płatków. Tam gdzie dobrze się czuje rozmnaża się dość intensywnie i tworzy piękne, gęste kępy. Ładnie wygląda sadzony razem z hostami, paprociami.

Bylina pochodząca z górzystych terenów Chin, w Europie stosunkowo nowa, polecana do ogrodu o charakterze leśnym. Według literatury wymaga zasobnej, wilgotnej gleby i cienistego miejsca, z naszego doświadczenia bardzo dobrze radzi sobie w przeciętnych warunkach cienistego ogrodu. Liście zielone, błyszczące na łukowato wygiętych łodygach, w pachwinach liści wiosną pojawiają się białe dzwonkowate kwiatki. Tam gdzie dobrze się czuje, rozmnaża się dość intensywnie i tworzy piękne, gęste kępy. Zimozielona.

Parnik bodiniera to bylina o kremowych kwiatach zwieszających się wiosną jak dzwoneczki ze szczytów pędów. Owocami są ciemnogranatowe, lśniące jagody dojrzewające przed końcem lata. Liście lekko wydłużone lub eliptyczne, ładnie unerwione, na zygzakowatych łodyżkach.

Kultywar parnika - liście o kredowobiałym środku i ciemnozielonym brzegu, lekko kędzierzawe. Środek liścia nabiera jesienią różowego zabarwienia. Pokrój raczej płożący, chyba że może oprzeć się o sąsiednie rośliny - cienistej rabacie użycza blasku bijącego od bieli liści i odrobinę "artystycznego nieładu" (w sensie absolutnie pozytywnym!).

Pochodząca z cienistych lasów Korei kępiasta bylina kłączowa. Kwiaty - żółte, zwieszające się dzwoneczki, dość masywne, o płatkach mocno „upakowanych” - ukazują się na przełomie kwietnia i maja. Liście błyszczące. Pokrój wyprostowany: kępa Disporum flavum w czasie kwitnienia wygląda jak mocno związany, gęsty bukiet.