Cieniolubne

Krzyżówka Cypripedium franchetii x C. macranthos. Odmiana o dużych, malinowo różowych kwiatach. wiatach.

Obuwik o kremowych, bardzo dużych kwiatach (warżka ma wielkość porządnego kurzego jaja) i sztywnych pędach zdolnych unieść tak duże kwiaty. Kwitnie w maju, kwiaty utrzymują się długo.

Krzyżówka C. fasciolatum x macranthos. Odmiana o dużych kwiatach (porównywalny do odmiany „Philipp”, dwukrotnie większy niż „Gisela”). U dorosłego osobnika rosnącego w optymalnych warunkach, warżka osiąga wielkość kurzego jaja! Kwitnie długo. Łatwa w uprawie.

Obuwik „Ulla Silkens” to rewelacyjna krzyżówka Cypripedium flavum i C. reginae. Kwiaty biało-różowe, nieznacznie zmienne: warżka może być różowa, lekko zaróżowiona lub w różnym stopniu nakrapiana różowymi plamkami. Wymaga wilgotnego i przepuszczalnego podłoża, najlepiej rośnie w miejscu lekko ocienionym. Łatwiejszy i wdzięczniejszy w uprawie niż C. reginae. Kwitnie bardzo obficie i dość szybko się rozrasta.

Obuwik o dużych kwiatach, porównywalnych do "Sabine" czy "Sabine Pastel". Kombinacja kolorów podobna jak u obuwika pospolitego - kremowożółta warżka i brązowe działki kielicha.

Rodzimy i najokazalszy gatunek storczyka: można go spotkać w całej Polsce, stanowiska są jednak zazwyczaj pojedyncze i mocno rozproszone.

Storczyk ten należy do flory Chin. Nazwa sugeruje żółta barwę kwiatów, wpada ona jednak mocno w jasną zieleń („zielone jabłuszko”). Jest gatunkiem wymagającym zimowego okresu spoczynku i ujemnych temperatur w tym czasie - nie może być uprawiany jako roślina pokojowa.

Ciekawy albinos wyselekcjonowany z populacji obuwika żółtego. Kwiaty nieduże, kuliste z krótkimi działkami kielicha.

Urocza krzyżówka obuwika żółtego i królewskiego. Kwiaty białe z różową lub nakrapianą różowo warżką, nieznacznie większe niż u obuwika żółtego.

Absolutnie niezwykły obuwik o bladoróżowej, wydatnej warżce nakrapianej bordowo, która ukazuje się na tle plisowanych, wachlarzowatych liści. Pochodzi z cieplejszych stron - jeśli uprawiany w ogrodzie, musi być na zimę bardzo dobrze okryty lub wręcz przeniesiony do chłodnego pomieszczenia. Lubi podłoże organiczne, wilgotne, ale dobrze zdrenowane.

Oferowane rośliny są co najmniej trzyletnie, co najmniej dwupąkowe - zakwitną w sezonie, w którym są sprzedawane

Rzadko spotykany storczyk o uroczych maleńkich kwiatach, białych z bordowymi plamkami. Warżka kulista, działki kielicha krótkie. Pochodzi z terenów zimnych, subarktycznych, zdecydowanie wymaga zimą temperatury poniżej 0°C i nie może być uprawiany w doniczce nawet na chłodnym parapecie.

Północnoamerykański gatunek storczyka spotykanego w naturze na podmokłych łąkach, torfowiskach, obrzeżach lasów, brzegach strumieni. Warżka jasnokremowa, działki kielicha brązowe, długie, lekko poskręcane.

Obuwik szeroko rozpowszechniony na terenie Rosji (także część europejska), Japonii, Chin. Spotykany zarówno na terenach podmokłych, bagiennych jak i na stokach wzgórz, brzegach rzek. Dobrze rośnie na stanowiskach lekko ocienionych, wilgotnych.

Oferowane rośliny są co najmniej trzyletnie, co najmniej dwupąkowe (zakwitną w sezonie, w którym są sprzedawane); pochodzą z uprawy laboratoryjnej - ich pozyskiwanie z natury jest zabronione.

Północnoamerykański gatunek storczyka spotykanego w naturze na podmokłych łąkach, torfowiskach, obrzeżach lasów, brzegach strumieni. Służy mu połączenie słonecznego lub lekko ocienionego stanowiska i stale wilgotnego, chłodnego podłoża.

Obuwik królewski o czysto białych kwiatach.

Bliski kuzyn Cypripedium macranthos. Kwiat ciemnobordowy, warżka o wyraźnej fakturze. Roślina niska. W naturze porasta lesiste zbocza gór wapiennych.

Storczyk spotykany na terenach Syberii - krzyżówka C. calceolus i C. macranthos. Pełen wigoru, dość rosły, kwiaty duże, najczęściej bordowe (lub bordo jako dominanata), także z domieszką kremowego i brązowego. Łatwy, bardzo odporny na mróz.

Kremowa wersja Cypripedium ventricosum. Storczyk pełen wigoru, dość rosły, kwiaty duże. Łatwy, bardzo odporny na mróz.

Wygląda trochę jak miniaturowa gunera. Ciemnozielone, mocno powcinane, masywne liście od wiosny do jesieni tworzą doskonałą okrywę. Prezentowane na zdjęciach kwiaty pojawiają się wczesną wiosną, wyrastają wprost z ziemi.

Bylina pochodząca z lesistych terenów wschodniej Azji. Jej liście wyglądem przypominają hortensję - żywozielone, mocno unerwione, o piłkowanych brzegach. Kwiaty są pojedyncze, fioletowoniebieskie, z gęstym wianuszkiem pręcików. Tworzy ładne, gęste kępy. Wymaga miejsca zdecydowanie zacienionego (podatna na przypalenie końcówek liści gdy dosięga ją słońce).

Liście dość duże, mięsiste, zielone, błyszczące na łukowato wygiętych łodygach. Wiosną kwitnie kremowobiałymi dzwonkowatymi kwiatkami. Jesienią i zimą wiszą na nim jagody w pięknym, fioletowym kolorze. Rozmnaża się dość intensywnie i tworzy gęste kępy. Mimo naszych obaw co do mrozoodporności, zimuje bez zarzutu nawet bez okrycia. Liście trwają jako zimozielone, stają się oczywiście coraz brzydsze, zszarzałe i potargane - wiosną trzeba je usunąć.

Roślina ta pochodzi z Chin, gdzie spotkać go można na górskich, lesistych obszarach. Lubi próchnicze, stale wilgotne podłoże - według literatury w idealnych warunkach ma osiągać ponad 60 cm wzrostu. Liście błyszczące, jajowate, szerokie, zimozielone przy łagodniejszych zimach. Kwiaty dzwonkowate, kremowobiałe. Owocami są granatowe jagody.

Disporopsis to pochodzący z Azji kuzyn kokoryczki. Wymaga zasobnej, wilgotnej gleby i cienistego miejsca. Ma liście zielone, błyszczące, pofałdowane na brzegach, łodygi bordowo nakrapiane. Wiosną pojawiają się białe dzwonkowate kwiatki z zielonkawymi końcówkami płatków. Tam gdzie dobrze się czuje rozmnaża się dość intensywnie i tworzy piękne, gęste kępy. Ładnie wygląda sadzony razem z hostami, paprociami.

Bylina pochodząca z górzystych terenów Chin, w Europie stosunkowo nowa, polecana do ogrodu o charakterze leśnym. Według literatury wymaga zasobnej, wilgotnej gleby i cienistego miejsca, z naszego doświadczenia bardzo dobrze radzi sobie w przeciętnych warunkach cienistego ogrodu. Liście zielone, błyszczące na łukowato wygiętych łodygach, w pachwinach liści wiosną pojawiają się białe dzwonkowate kwiatki. Tam gdzie dobrze się czuje, rozmnaża się dość intensywnie i tworzy piękne, gęste kępy. Zimozielona.

Parnik bodiniera to bylina o kremowych kwiatach zwieszających się wiosną jak dzwoneczki ze szczytów pędów. Owocami są ciemnogranatowe, lśniące jagody dojrzewające przed końcem lata. Liście lekko wydłużone lub eliptyczne, ładnie unerwione, na zygzakowatych łodyżkach.

Kultywar parnika - liście o kredowobiałym środku i ciemnozielonym brzegu, lekko kędzierzawe. Środek liścia nabiera jesienią różowego zabarwienia. Pokrój raczej płożący, chyba że może oprzeć się o sąsiednie rośliny - cienistej rabacie użycza blasku bijącego od bieli liści i odrobinę "artystycznego nieładu" (w sensie absolutnie pozytywnym!).

Pochodząca z cienistych lasów Korei kępiasta bylina kłączowa. Kwiaty - żółte, zwieszające się dzwoneczki, dość masywne, o płatkach mocno „upakowanych” - ukazują się na przełomie kwietnia i maja. Liście błyszczące. Pokrój wyprostowany: kępa Disporum flavum w czasie kwitnienia wygląda jak mocno związany, gęsty bukiet.

Parnik o delikatnych, czysto białych kwiatach. Nie jest zimozielony i odznacza się dużą mrozoodpornością. Ładnie się rozrasta tworząc gęste kępy świeżo zielonych liści. Według literatury może przekracza 0,5m wzrostu, uprawiany przez nas jest jednak dużo niższy. Służy mu łagodny, jasny cień i podłoże na bazie kompostu liściowego.

Paproć rozpowszechniona w liściastych i mieszanych lasach Europy i części Azji. Jedna z większych europejskich paproci: w wilgotnych lasach rejonu śródziemnomorskiego jej frondy mogą osiągać długość nawet 150-170cm.

Nerecznica o mocno rozwidlonych końcówkach. Tworzy ładne, regularne kępy ciemnozielonych liści. Odmiana uprawiana w ogrodach  od XIXw.

Pionowy pokrój, błyszczące liście. Paproć ta porasta lesiste wzgórza Azji.

Piękna paproć o mocno powycinanych liściach. Tworzy gęste kępy.

Odmiana tej nerecznicy Dickinsa ma jasnozielone, "pogniecione" (crispa) listki. Mniejsza od gatunku spotykanego w Japonii, na Tajwanie i północnych regionach Indii, bardziej, zwarta, kompaktowa. Wymaga miejsc wilgotnych, osłoniętych, może wymagać ochrony na zimę lub miejsca w chłodnej werandzie. Jest zimozielona.

Świetna odmiana paproci czerwonozawijkowej zwanej też jesienną z uwagi na wybarwienie liści wiosną i w pierwszej połowie lata. Wersja "Compact" jest nieco niższa od gatunku i lepiej utrzymuje pionowy pokrój nawet na mocno ocienionym stanowisku, gdy gatunek może w takich warunkach wylegać.

Świetna odmiana lubianej paproci jesiennej: jej frondy bywają mocniej wycięte, jedna roślina niesie frondy mniej lub bardziej ażurowe. Pozostałe cechy jak u gatunku: błyszczące, mocno podzielone frondy pokazujące się wiosną są koloru ceglastego lub miedzianego, po tygodniu do dwóch  zielenieją, jesienią znów stają się czerwonawe. Zarodniki na spodzie frond także czerwone - stąd nazwa paproci erythro to czerwona, sora to zarodniki.