AGM - rośliny wyróżnione

Fantastyczny sport H. „Paul's Glory”. Odmiana stosunkowo nowa (zarejestrowana w 2002r, chroniona patentem roślinnym), nominowana do wielu nagród i często wymieniana wśród najlepszych.

Złotożółty liść otoczony szerokim niebieskozielonym brzegiem. Nie traci wariegacji liścia wraz z postępem sezonu wegetacyjnego - jedynie środek ze złotożółtego staje się bardziej biały.  Liście sercowate, u starszych okazów głębiej unerwione. Odporna na ślimaki. Hosta roku 1999.

Bardzo niezwykła hosta: pokrój pionowy, liście podłużne, zielone z żółtym brzegiem. Wzniesione jak ręce do modlitwy - tak sugeruje nazwa.

Nowy, świetny sport H. „Loyalist”: liście mocne, mięsiste, wyprostowane mają biały środek upstrzony zielonymi plamkami i ciemnozielony brzeg.

W zasadzie nie trzeba na zakup namawiać nikogo, kto widział dorosłą H. „Sagae” rosnącą u kogoś w ogrodzie. Jest prawdziwie królewska, dostojna, pewna siebie.

Olbrzymka o wielkich, złocistozielonych liściach. Toleruje słońce (liście nabierają bardziej złotawego odcienia). Do tej odmiany nie trzeba nikogo przekonywać – jej popularność nie słabnie od co najmniej 20 lat.

Odmiana o liściach żółtych, satynowych, z wyraźnym unerwieniem, o kształcie sercowato-okrągłym, z dość szeroką, nieregularną, kremowobiałą obwódką. Żółty kolor liści jest bardzo ciepły, słoneczny. Świetnie wygląda szczególnie wśród zieleni i roślin o czarnych liściach.

Odmiana kosaćca żółtego o liściach w kremowo-zielone pasy. Przebarwienie na liściach jest szczególnie intensywne wiosną, latem może zanikać zupełnie. Charakteryzuje się niższym wzrostem niż gatunek.

Dotarł do naszej szkółki pod nazwą Iris sibirica „Ami No Kame”. Wielkość i kształt kwiatów wskazuje na krzyżówkę z kosaćcem syberyjskim: są duże, trochę spłaszczone; liście wąskie jak u kosaćca syberyjskiego. Kwiaty  jasnoróżowe, ładnie prezentują się nad wodą.

Odmiana „Butter and Sugar”  kwitnie wiosną dwubarwnymi, dużymi i kształtnymi kwiatami: dolne płatki w kolorze ciepłej, maślanej  żółci, górne płatki białe. Jest to zdecydowanie najpopularniejsza obecnie odmiana o jasnych kwiatach.

Odmiana „Harpswell Velvet” ma kwiaty głęboko fioletowe, aksamitne.

Odmiana wyraźnie niższa od gatunku. Kwiaty głęboko fioletowe o pofałdowanych, okrągłych płatkach.

Piękna krzyżówka Iris versicolor i I. virginica.  Od wczesnej wiosny do kwitnienia liście są fioletowe. Odmiana zdobyła wiele ogrodniczych nagród.

Roślina cebulowa, długowieczna i niekłopotliwa. Melduje się z kwiatami jako jedna z pierwszych na przedwiośniu - chętnie odwiedzana przez pierwsze wiosenne trzmiele i pszczoły. Kwiaty białe, dzwonkowate z charakterystycznymi zielonymi lub żółtozielonymi „kropelkami” na końcówkach zrośniętych płatków.

Niezwykle jaskrawoczerwone kwiaty, liście zielone z wierzchu a od spodu bordowe. Lobelię w okresie jej kwitnienia (kwitnie w okresie, kiedy większość innych sadzawkowych roślin dawno skończyła już kwitnienie: na przełomie późnego lata i wczesnej jesieni) widać z daleka. Jednoroczna (chyba że przechowywana w warunkach domowych).

Tulejnik o białych kwiatach (zaczynają kwitnienie jako zielone) pachnących piżmem.  Potrzebuje czasu by zakwitnąć. Wymaga stanowiska wilgotnego, lekko ocienionego, o żyznym podłożu. Źle znosi przesadzanie - ma bardzo głęboki system korzeniowy.

Fantastyczna bylina zadarniająca do wilgotnych i mokrych miejsc (ale dobrze znosi także okresowe przesuszenie). Bardzo dobra do maskowania nieatrakcyjnych brzegów zbiorników wodnych - rośnie zarówno na brzegu jak i w płytkiej wodzie.

Niewymagająca, bylina podobna do kokoryczki. Łodyga wzniesiona, liście ciemnozielone, błyszczące, naprzemianległe, z ładnym łukowatym unerwieniem.

Okazała paproć o dwóch rodzajach frond: zarodnikonośne (są wyprostowane i usytuowane w środku kępy) i sterylne (rozkładają się wachlarzowato naokoło). Najlepiej czuje się w podłożu chłodnym, wilgotnym i zasobnym w próchnicę.

Wspaniała, duża paproć idealna do mokrych i podmokłych cienistych zakątków. Szybko się rozwija wypełniając dostępną przestrzeń. Tworzy okazałe, wyprostowane kępy. Idealna nad brzegi dużych stawów, strumieni. Świetna w nasadzeniach masowych. Frondy są jasnozielone, zarodnikonośne frondy jesienią najpierw ciemnozielone, szybko brązowieją i są w zasadzie całe zajęte przez zarodniki (mogą wyglądać wręcz na uschnięte!).

Mekonops bukwicolistny, zwany też niebieskim makiem lub makiem himalajskim, to roślina o bardzo świeżym rodowodzie: został znaleziony w Tybecie dopiero w 1912 roku. Jest rośliną pożądaną przez wielu poszukiwaczy ogrodniczych ciekawostek - kolor kwiatów jest naprawdę bardzo piękny, pięknie na tle płatków wyglądają żółte pręciki.

Stara, niezawodna odmiana doskonała do średnich lub dużych zbiorników. Cieszy się opinią „najbardziej czerwonej z czerwonych” . 

Kwiat ma kształt kulisty - jak piwonia. Kwiaty pozostają długo otwarte. Jej dodatkową zaletą jest to, że łatwo przystosowuje się do każdej wielkości sadzawki. 

Najpopularniejsza odmiana do małej sadzawki (ale dobrze czuje się też i jest widoczna w dużych zbiornikach). Kwiaty intensywnie fuksjowo czerwone/głęboko wiśniowe. 

Kwiaty jasnożółte lub kremowe. Zielone liście mocno nakrapiane brązem. Kwitnie intensywnie, nadaje się zarówno do dużych jak i bardzo niewielkich oczek.

Kwiaty niewielkie, niezwykle obfite, kanarkowo żółte, otwierają się wczesnym popołudniem i pozostają otwarte do wieczora. 

Bardzo duże kwiaty w kolorze koralowym lub łososiowym - piękna mieszanka różu z pomarańczowym; coraz jaśniejsze wraz z rozkwitaniem/przekwitaniem. Płatki rozbielone na brzegach, kwiaty bardzo kształtne - jedna z najpiękniejszych piwonii w naszej kolekcji. Ceniona odmiana uprawiana na kwiaty cięte.

Odmiana uzyskana w 1856 przez Calota. Ma kwiaty duże, białe, pełne, pachnące, na silnych pędach. Środkowe płatki w kolorze lekko maślanym sprawiają wrażenie zwarcie upakowanych. Odmiana bardzo stara, wciąż bardzo popularna biała piwonia. Niezwykle elegancka. Doskonała na kwiat cięty.

Piękna XIX-wieczna odmiana piwonii o pełnych jedwabiście ciemnoczerwonych kwiatach. Kwitnie obficie. Jedna z lepszych czerwonych. Wymaga podpór.

Interesująca paproć o lancetowatych, zielonych, lśniących liściach. Wymaga podłoża dobrze zdrenowanego. Może być wysadzona na północnej stronie skalniaka: będzie jej służył chłód i cień, dobrze jest jednak gdy podłoże nie przesycha całkowicie.

Ta bulwiasta bylina pochodząca z Chin i Tybetu to nowość wśród oferowanych w Europie roślin cieniolubnych. Duże, żywozielone, błyszczące liście mają od 5 do 9 klap. Kłącze silne, pełzające, z włóknistymi korzeniami. Wymaga stanowiska ocienionego, gleby zasobnej i wilgotnej (podobnie jak Darmera peltata). Kwiaty pod spodem liścia, jesienią czerwone lub czarne jagody.

Rdest pokrewny pochodzi z Himalajów. Jest doskonałą niską rośliną okrywową, zadarniającą: wytrzymały, odporny, tolerancyjny na zmienne warunki, nie choruje, a jego liście i pędy tworzą matę, którą nie jest łatwo sforsować chwastom. Stosowany przy zbiornikach wodnych, w tym do okrywania i umacniania kłopotliwych brzegów i skarp. W bardzo dobrych warunkach (żyzna gleba, dostatek wody) może stać się ekspansywny - używajmy go tam, gdzie będzie to zaletą, nie wadą: w trudnych warunkach, w miejscach, w których duże połacie np. trawnika chcemy zamienić w niekoszony, porośnięty niską roślinnością ogród, jako "podłogę" pod krzewami.

Rdest wężownik występuje w naturze na mokrych łąkach. Kwiaty od ciemno- do bladoróżowych, u odmiany "Superba" większe i "pełniejsze" niż u gatunku, a jesienią liście przebarwiają się na różowo i bordowo.  Stosowany jest do obsadzania zbiorników wodnych, do okrywania i umacniania kłopotliwych brzegów i skarp - doskonała roślina okrywowa! Bardzo dobrze daje sobie radę także w przeciętnych warunkach ogrodowych, wystarcza mu przeciętnie wilgotna gleba i chętnie lekko ocienione stanowisko.

Piękna paproć o wzniesionym pokroju. Ciemnozielone frondy są zimozielone, warto jednak wiosną wyciąć stare by pobudzić wzrost nowych. W naturze spotykana na lesistych terenach niemal całej Ameryki Północnej (z Kanadą i Alaską).

Paproć o lśniących, ciemnozielonych frondach. Kępa raczej wyprostowana.